Opladen!!!

Ohhh…. eindelijk weekend! Eindelijk twee dagen om bij te komen en op te laden. Eindelijk twee dagen zonder afspraken, niet de deur uit hoeven, geen gesprekken, geen info… gewoon niets.

Ik ben moe. Ik vertrok al moe uit het ziekenhuis en was alle dagen er na ook moe.  Geen tijd om even alles te kunnen laten bezinken, doorgaan. Inmiddels ook slap en bibberig, want zes dagen niet eten omdat de trek weg is en er geen hap door mijn keel kan, hakt er behoorlijk in.

Afgelopen vrijdagochtend:

Voorlopig de laatste gesprekken en onderzoeken gehad in Delft. Vroeg uit de veren, afgesproken met de thuiszorg dat ze dan ’s middags maar even moeten kijken hoe het met stomalientje gaat. Maar ja, hoe doe ik dat dan voor deze keer? Ik wil toch wel een soort fris en fruitig in het openbaar verschijnen, als dat even kan. Onwennig. Onhandig. Ik sta mijn tijd weg te drentelen en te twijfelen, doe ik het eigenlijk wel goed zo? Geen tijd nog gehad om uitgebreid zelf aan de slag te gaan met al het stomamateriaal. Zaterdag maar even kijken. Don roept dat ik moet opschieten, zo komen we nog te laat. Voor het eerst sinds dagen lijkt het erop alsof ik weer trek heb in eten, maar tijd voor een ontbijt is er nu du niet. In de haast prop ik een banaan en een stuk ontbijtkoek in mijn tas voor onderweg. Ik zit in de auto terwijl Don verwoed pogingen doet om het ijs van de ruiten te schrappen, dat lukt maar met moeite. Ik heb het berekoud, ik heb honger, ik ben moe, ik heb kramp in mijn buik, ik heb een zere onderrug door die stomme tumor…. Kortom: ik breek en zet het luidkeels op een blèren. Zomaar. Paf! Ik heb hier geen zin meer in! Ik stap de auto uit en stampvoet midden op straat dat ik niet meer wil. Ik ga nergens meer heen. Het hoeft niet meer. Ik ga alles afzeggen. Dikke tranen van onmacht, verdriet, vermoeidheid en weet ik veel wat nog meer.

Zo dubbel allemaal, want tegelijkertijd besef ik me heel goed dat er geen weg terug is en dat ik pas aan het begin sta van alles wat me nog te wachten staat. En ik weet dat ik het wel kan, dat ik de kracht wel vind, door moet lopen en niet steeds moet omkijken….. maar ik heb nu zo de behoefte aan even stilstaan…. en dat kan niet. Niet nu, morgen, houd ik me voor. Natuurlijk gaan we naar Delft en als we daar zijn, splitsen we op. Don gaat mijn chemopillen ophalen en ik doe een rondje bloedprikken en een ecg’tje. Samen zijn we op gesprek bij degene die het onderzoek leidt waar ik aan mee doe. In simpele bewoordingen houdt dit in dat sommige mensen iets in hun systeem hebben, waardoor ze een minder sterke vorm van chemo nodig hebben (en dus ook minder bijwerkingen!) Mijn bloed wordt nu onderzocht om te kijken of ik ook onder die groep val. De kans is klein, maar toch… het scheelt hoe dan ook rotzooi in je lijf. Maandag hoor ik of ik in aanmerking kom, dan zou de dosis chemo nog voor de behandeling aangepast kunnen worden. Afwachten dus.

Het gesprek bij de oncoloogverpleegkundige is verhelderend, zij neemt ruim de tijd om te luisteren, uit te leggen en goed te adviseren. Fijn om te weten dat zij straks degene is die ik altijd kan en mag bellen als er iets is. Zij is de vaste contactpersoon en zal alles kortsluiten met degenen die mij de komende vijf weken in Delft gaan behandelen. 

Bepakt met een zak chemo, nieuwe informatie papieren en formulieren komen we rond 13:00 uur thuis. Opnieuw splitsen we op. Don rauscht als een witte tornado(n) door het huis met onze Henry gevolgd door een dweil met iets van bloemetjes-uit-de-provence (maar dan van de Lidl)

Intussen ben ik op de begane grond mijn medisch kantoor begonnen. Alles ligt op een grote hoop en ik start met orde in de chaos scheppen. Aanvraagformulieren moeten verwerkt worden, declaraties, planningen gemaakt, afspraken in kaart, diverse telefoontjes en emails gepleegd.

Tussendoor komt de thuiszorg voor mijn stoma en ik laat de verzorging ook deze keer weer even deels uit handen nemen, omdat dat nu beter uitkomt. Morgen ga ik me er echt zelf in verdiepen! neem ik mij weer voor.

He he en dan is het eindelijk zaterdag.

Ik heb me voorgenomen me vandaag door niets meer gek te laten maken en wil de douche onder stappen. Aaaaarghhhh…. ik kan nog net op tijd mijn been terugtrekken, die ijskoud aanvoelt. Wat nou koud water? Een blik op de knipperende ketel zegt voldoende… er is iets niet goed. De verwarming begeeft het prompt ook. Resetten heeft geen invloed. Welja… dat kan er ook nog wel bij. Gelukkig is er op de begane grond nog een wastafel met klein boilertje. Beetje poedelen  dan maar.

Vriendin komt op de koffie. Lief, ze heeft soep en een salade bij zich (en die gaan die middag allemaal op. Heerlijk!) We kletsen bij tot de thuizorg komt. Daarna ben ik alleen. Ik moet een paar keer diep zuchten, dan is het tijd voor actie. Ik vul een kruik met heet water, zoek ergens dat kleine elektrische straalkacheltje op (zie je nou wel, altijd handig zo’n ding!) Ergens in mijn kerstpakket zat toch zo’n dekentje? -schiet mij te binnen. En zo heb ik mij drie tellen later met chocolademelk en wat van die mierzoete merengues, m’n kruikje en dekentje op de bank genesteld. Klaar voor vandaag. Ik hou het zo wel even vol. Naar die storing kijkt Don vanavond wel als hij thuiskomt, heeft hij net geappt. 

Een tijd lang staar ik voor me uit. Lekker even stil om me heen en stil in mijn hoofd. Het lijkt wel alsof alles van de afgelopen dagen nu pas de revue passeert. Ik laat het gewoon maar gebeuren en kijk er naar, zonder oordeel, zonder gedachtes. Als ik een tijdje zo gezeten heb, besluit ik dat het genoeg is. Had ik niet ergens nog een voorraadje foute feelgood movies liggen? Ik zoek en vind Dirty Dancing, aha nog meer merengue 😉  Jaaaaa… kan mij het schelen, die ga ik gewoon kijken.