Maart roert zijn staart

Net terug uit Delft, de eerste vijf bestralingen zitten er op, nu nog twintig te gaan. Enerzijds is het best wel snel gegaan, maar anderzijds mag het wat mij betreft nog sneller. Klaar is maar klaar. Ik hou er rekening mee dat het deze maand nog alle kanten op kan gaan, zo roert maart zijn staart en ik doe vrolijk mee. Letterlijk, met het stukje staart dat ergens in mijn onderlijf ´zweeft´.  Zo stel ik me het onderste stukje van mijn endeldarm voor, losgekoppeld van de rest en sinds het weekend luid protesterend tegen de binnendringende straling. Ik was er al voor gewaarschuwd. Zo´n tumor vindt het niet leuk om getriggerd te worden en zal daarom in het begin van de behandeling eerst gaan opspelen, letterlijk opzwellen, om vervolgens na aanhoudend bestralen en chemo te verschrompelen. In mijn geval uit zich dat nu in een moe, weeïg gevoel in mijn lage onderrug/bekken en is het gevoelig als ik ga staan of ga zitten. Met name als ik ga staan, dan is het alsof ik door de zwaartekracht al mijn ingewanden verlies, een enorm drukkend gevoel. In werkelijkheid blijft alles natuurlijk netjes binnenboord, maar wel verlies ik dan op zo’n moment behoorlijk wat bloed. Dat liep naar mijn idee een beetje uit de hand en heb toen toch maar even de oncoloogverpleegkundige geraadpleegd. Zij adviseerde me om kraamverband te gebruiken -for the time being. Hm.. nooit gebaard, ben je bijna zestig, kun je aan het kraamverband: het moet niet gekker worden. Enfin, toch haar advies maar opgevolgd. Kanonnen wat een matrassen zijn dat! Ik vraag me serieus af of het mogelijk is om er de gipswand in mijn dansstudio mee te isoleren – grinnik.

Maar goed, het krampachtige gevoel in mijn onderlijf is niet echt pijnlijk dus redelijk te doen, het is eerder lastig en wat ongemakkelijk. Verder heb ik hier en daar verdeeld over mijn lijf wat geïrriteerde huid met kriebelende bultjes. De vraag is of dit ‘hoort’ bij mijn eczeem, of dat het een bijwerking is van de chemo. Ik weet het niet en heb voor mezelf maar besloten om het allemaal maar te laten gebeuren en me niet meer af te vragen wat nou waardoor komt. Het is. Ik deal er mee en hou me maar vast aan de maand mei. Dan hoop ik alles van wat me (mogelijk) nog te wachten staat achter de rug te hebben. En wie weet gebeurt er wel niets en fiets ik er zo doorheen. Wishful thinking -kan nooit kwaad 😉 

Nu is het tijd voor koffie. Alleen. Niet erg, vind het wel even lekker rustig zo. Gisteren liep dat een beetje anders. Er was een plaatsvervangende chauffeuse die mij kwam ophalen, ruim op tijd. Een hooggetouppeerde, zongebruinde dame met een felle roze lippenstift en helblauw omlijnde ogen. Niks mis mee, hartstikke aardig mens met een vlotte (Rotterdamse) babbel…blablabla…. “Net terug van wintersport, ken je wel zien he? Meid, ik gaat jou laten zien wat de snelste manier is om in Delft te komen. Zal jij eens meemaken!” vervolgens sloeg ze allerlei wegen in voor bestemmingsverkeer en nam het nieuwe stukje A4. “moet jij eens opletten! Staan we zo in ene bij het ziekenhuis” Dat was ook zo. Een half uur te vroeg, maar dat gaf niet ik had mijn e-reader bij me en was van plan om aan een nieuw boek te beginnen. Ik had me er al op ingesteld, terwijl de chauffeuse doorratelde “oh meid, gezellig, zijn we lekker op tijd. Gaat ik effe met je mee en doen we gezellig effe een bakkie. D’r staat daar toch altijd koffie?” Ehhmmm ja dat wel… “Leuk, kenne we nog effe kletsen. Niet dan? Anders zit je daar ook maar zo alenig” Ehhmmm ja dat ook. Ach… ze bedoelde het goed… en zo zaten we even later aan de koffie met Oostenrijkse sneeuwverhalen.

Meid gezellie  😉