Sleeping beauty

Niet alleen ben ik er vandaag eindelijk doorheen…. ik zit er nu ook een beetje doorheen, eigenlijk sinds gisteravond. Ik was kapot, kon geen hap meer door mijn keel krijgen en heb de rest van de avond jammerend en huilerig als een klein kind op de bank gehangen. Mijn cape’je Powerwoman ligt even ergens helemaal onderin de wasmand.

Ik voel me geradbraakt en net Doornroosje: ik zou wel uren kunnen slapen. Geldt ook voor mijn dappere prins die -als hij mij eenmaal heeft bereikt (en dat is best lastig op dit moment)- mij niet wakker kust, maar doodleuk net zo moe naast me komt liggen. Samen slapen we dan honderd jaar. Of nou ja… in ieder geval dit hele weekend. Zzzzzzz…… heerlijk!

Na een ellendige nacht, dacht ik vanmorgen na mijn laatste bestraling en bezoekje aan de onco-V heel eventjes terug te gaan naar mijn bed. Alleen een uurtje liggen… Afijn, ik werd dus om 16:30 wakker omdat ik moest plassen. Normaliter doe ik dat half slapend en kruip daarna terug in bed, maar sinds het afgelopen weekend is dat onmogelijk. Plassen voelt ongeveer als een blaasontsteking x3, wat een feest maar-niet-heus. Het hoort bij een van de beloofde bijverschijnselen. Ik maak er een inhaalslag van. Het is alsof mijn bovenkamer heeft besloten dat ik het wél volgens het boekje moet doen hoor, ook al is dat dan in de laatste dagen van mijn behandeling. En dus kwamen daar de ontbrekende bijverschijnselen ook nog maar even gauw aanwaaien. Oh, die laatste dagen…. die laatste loodjes… man, man, die wegen een ton! Ik probeerde het gisteren nog aan Don uit te leggen: Weet je, afzonderlijk kan ik het allemaal wel aan. Als het alleen maar mijn huid was die over mijn hele lijf tintelt; als het alleen maar die buikkrampen waren met bijkomstig diarree; als het alleen maar die vermoeidheid was; als het alleen maar het probleem met kunnen eten was; als het alleen maar de pijn was van een verbrande kapotte huid waar ik op moet zitten; als het alleen maar Zakkelien was die ik hoefde te verzorgen; als het alleen maar mijn astma was…. Maar nee, ik krijg ongevraagd het hele pakket, iedere keer een onderdeeltje erbij. Dat leek een tijdje best goed te gaan, tot gisteravond. Nu ben ik moe. Zooooo moe. Mijn lijf is moe. en mijn gedachten ook – zo lijkt het. Ik heb de fut niet om er tegenin te gaan, dus geef ik me er maar aan over. 

Depri ben ik niet hoor, ik weet dat dit tijdelijk is en dat ik dit even ‘nodig’ heb om me daarna weer op te kunnen laden. En dat opladen gaat -als ik de weerdames mag geloven- het komend weekend best lukken met zon en temperaturen boven de 15 graden! Ik ga de kussens van mijn schommelbankje in de tuin alvast uit de mottenballen halen, want schommelen ga ik -voor mijn part onder mijn dekbed!

Zo en nu ga ik wat te eten fabriceren, want mijn laatste portie chemo gaat er daarna in. Jippieieie!

Don heeft vanavond koopavond en ik bedenk me dat ik deze laatste tabletjes -dit bijna historische (of hysterische?) moment weer in mijn eentje ga beleven. Net zoals aan het begin: ik weet nog goed hoe ik met gemengde gevoelens de eerste dosis in mijn eentje naar binnen moest zien te krijgen. 

En zo is het eigenlijk met alles in dit hele traject….. je moet het allemaal zelf doen. Zelf innemen, zelf ondergaan, zelf de ongemakken dragen, zelf eruit zien te komen. Ondanks dat: eerlijk is eerlijk… zonder alle aandacht en meeleven in de vorm van kaarten, berichtjes, bezoekjes en attenties die ik heb mogen ontvangen, zou het heel eenzaam zijn. Het geeft me zoveel steun en kracht! Ik ben er echt blij mee en soms ook verlegen. Nog steeds ontvang ik dagelijks zo een ondersteuninkje en het verrast me uit welke onverwachte hoeken die soms komen! Helemaal geweldig!! Ik ga nog even een manier vinden om iedereen persoonlijk te bedanken, maar ik wil me eerst wat fitter voelen. Iedereen die dit leest: weet in ieder geval dat ik echt dankbaar ben!

Nu eten! en daarna……..

HELEMAAL KLAAR MEE   🙂