Meet Daniel

Meet dr. Daniel den Hoed….

Nou ja, hemzelf zal ik niet tegen het lijf lopen, de man is ernstig overleden, maar ik mag wel naar de kliniek die naar hem vernoemd is. Dr. Lont was helder in zijn uitleg, zoals altijd. Heel direct, windt er geen doekjes om, je weet bij hem precies waar je aan toe bent. Hoewel… in dit geval weet ik zijn beweegredenen, maar eigenlijk nog niet helemaal wat me te wachten staat en wanneer….

Pfff…. geduld is een schone zaak. Zennnnn….

Het goede nieuws is dat op de MRI scan te zien is dat de tumor wel degelijk is gekrompen, alleen is dat niet gelijkmatig rondom gebeurd. Vóór de behandeling was al duidelijk dat de tumor door de wand van de endeldarm was gebroken en tegen de vaginawand aandrukt. De arts had gehoopt dat het juist daar op de plek zou verschrompelen zodat er iets van een snijvlak zou ontstaan. Dus niet..Er is op de scan nog steeds “iets” waarneembaar en helaas is het niet te zien wat dat “iets” is. Het zou dood weefsel kunnen zijn, maar ook de tumor zelf. Lont was daar heel stellig over:  Als ik je ga opereren en het is dood weefsel, prima. Maar als het de tumor is en ik snij die open….tja.. dan ben je klaar. Je hebt dus eigenlijk maar één kans…Ik wil je het voordeel van de twijfel geven. Je hebt maar één leven. Misschien ben ik te pessimistisch, maar ik stuur je liever door” En zo wordt het dus alsnog de Daniel den Hoed kliniek in Rotterdam. Mijn gegevens worden vandaag nog door gestuurd en zodra de artsen daar er naar gekeken hebben, krijg ik een oproep. Om ze alvast een stapje voor te zijn heeft dr. Lont met spoed een CT-scan aangevraagd, want: “ik weet bijna zeker dat ze een totaal overzicht willen: longen, lever etc., dus dat doen we er dan meteen maar even bij” SPOED stond er met grote letters op de aanvraag met de handtekening van Lont eronder. En ja… soms helpt dat waarachtig: morgenochtend om 9:00 uur mag ik mij al melden op de radiologie. Betekent wel dat ik om 7:00 uur al mag beginnen met het wegwerken van anderhalve liter vloeistof. Jak. Maar ach, hoe eerder ik het achter de rug heb, des te beter. 

Jammer dat er nu wéér een periode van afwachten volgt, die hopelijk niet al te lang zal duren. Ik had gehoopt dat ik alles met mijn verjaardag achter de rug zou hebben en aan het herstellen zou zijn… nu weet ik dat nog niet zo zeker. Er is nog een hele kleine kans dat na specialistischer onderzoek in de Daniel den Hoed toch blijkt dat het gaat om dood weefsel wat in de weg zit. In dat geval kan het zijn dat de artsen daar besluiten om mij terug te sturen naar Schiedam en mag dr. Lont mij alsnog zelf opereren. In dat geval, zou dat binnen twee weken kunnen -zo zei hij, met zijn oog gericht op zijn agenda. Maar ja…. niets is nog zeker op dit moment. Lastig, maar is niet anders.

En zo zijn er wel meer dingen lastig. Mijn doofheid bijvoorbeeld. Pffff ook zoiets. Gisteren bij mijn grote KNO-vriend Engberts (ik weet niet waarom mijn specialisten ‘van die namen’ hebben….) geweest, die na veel gemier in mijn gehoorgangen niet goed kon plaatsen wat er aan de hand was. Buisje eruit gehaald, stofzuigertje er in (brrrrr… alsof ze je keel-amandelen door je oor proberen te trekken…). Hielp niet. Een audiotest dan maar. Aanvraagformuliertje gemaakt en ook hier weer: het helpt echt als een arts zich er persoonlijk mee bemoeit. Ik kon meteen terecht, ok eventjes in de wachtkamer gezeten, maar toch… Half uurtje later weer terug bij arts, die constateerde dat het een ouderdomsdoofheid is die hoogstwaarschijnlijk getriggerd/bespoedigd is door de behandelingen die ik heb gehad. Geen idee of dat dan van tijdelijke aard is, of….  “Weet je wat, ik prik gewoon even een gaatje. Dan kan het eventuele vocht wat er zit er eerst uit en zet ik er over een paar dagen weer een nieuw buisje in. Kijken of dat helpt.” Zo gezegd, zo gedaan. Man van directe acties! Blij dat ik geen mascara had opgedaan, want “even zo’n gaatje prikken”  daar springen toch spontaan de tranen van uit je buisje 😉

‘Echt slecht nieuws is het dus eigenlijk allemaal niet… maar ook niet bepaald om over te juichen. Een rondje “count your blessings” doen dan maar weer. De zon schijnt, Don is lekker vrij voor de rest van de dag. Kom, laten we een pannenkoekje scoren. Ik heb nu trek in comford-food.