Het Grote Voorbereiden

15:30 uur: Thuis.

Pfff… dat was me het ochtendje wel. Vanaf 08:30 uur in de Daniel den Hoed gezeten, was productief en booooordevol informatie. Rond 12:30 uur klaar en meteen doorgereden om ergens met zwager en zuslief een evaluatie-lunch te gebruiken. Mmmmmmm, was erg lekker. En misschien zelfs een beetje te veel, maar… ik moet vooral goed aansterken 😉

(Don houdt ‘m nog tegoed, hij werkt tot vanavond laat vandaag helaas)

Kanonnen, hoeveel informatie kan een mens op de vroege ochtend over zich heen krijgen en dat het dan ook nog beklijft… Ben wel blij dat ik alle gesprekken en onderzoekjes nu achter de rug heb en dat mijn eerstvolgende komst naar Daniel voor de operatie zelf zal zijn.

Eerst was er het gesprek met de chirurg. Zei ik nou in mijn vorige blog iets over ‘van die namen’? Nou, deze heet dus Rothbarth (zonder zuster Anna….) maar dit terzijde.

Nu alles nog redelijk vers in mijn geheugen ligt, vat ik ‘m even samen:

Het wordt een zware operatie. Zoals ik al wist, leunt een deel van de tumor tegen de vaginawand aan. Bij de operatie wordt ruim gesneden, ofwel: rondom word een stuk gezond weefsel meegenomen. Er gaat dus hoe dan ook een stuk vagina verdwijnen, maar hoe groot dat stuk is kunnen ze pas zien tijdens de ingreep zelf. Wel is besloten om ook de hele baarmoeder inclusief eierstokken weg te halen, dit om er zeker van te zijn dat alles ‘schoon’ is. Dat was nieuwe informatie voor mij. Even slikken, maar wat moet dat moet. Verder wordt dat stuk zwevende darm met de tumor weggehaald en wordt de anus geamputeerd zoals ze dat zo lekker plastisch uitdrukken. Betekent dat er een loze ruimte ontstaat in de buikholte die opgevuld moet gaan worden. Dat doen ze met het -let op het woord- maagschortvet (ooit van gehoord? Ik niet, wist niet eens dat ik dat had. Wel cellulitis genoeg op mijn bovenbenen maar daar halen ze het dan weer niet vandaan….). Enfin, dit gaat de maag niet fijn vinden en gaat protesteren, dat uit zich in misselijkheid en om braken na zo’n heftige ingreep te voorkomen moet de maag ontzien worden. Hoe? Een dag voor de operatie word ik al opgenomen en krijg ik een slangetje door mijn neus die door de maag heen rechtstreeks in het dunnedarmgebied wordt geleid. Jawel, een aantal dagen sondevoeding dus. Al het overige wat nog in de maag zit wordt via een ander ingebracht slangetje afgevoerd. Dat is nog niet alles, want ook de blaas gaat deze operatie niet leuk vinden en in plaats van een katheter, wordt ook hier een slangetje rechtstreeks vanuit de blaas door de buik naar buiten geplaatst. De beste pijnbestrijding voor dit alles, is via een ruggenprik ingebracht slangetje wat ook een dag voor de operatie geregeld wordt. Hierdoor wordt de pijnstilling continue toegediend. En dan is er ten slotte ook nog het ‘gewone infuus’.

Al met al zal het een heel slangengedoe zijn als ik weer bij kom. Vandaar dat ik de eerste nacht op de zogenaamde high-care in de gaten word gehouden. Daarna mag ik ‘gewoon’ op zaal en is het afhankelijk van hoe ik genees de bedoeling dat er geleidelijk aan drains gaan verdwijnen. De opname zal voor een week tot tien dagen zijn, maar nogmaals… het hangt er vanaf hoe mijn lichamelijke gesteldheid is.

Dr. Lont had gezegd dat hij StomaZakkelien zou inkorten, zodat ik van die ’toeter’ verlost zou zijn. Echter, deze chirurg heeft er nu naar gekeken en constateerde dat het een hernia is. Welja, doe mij die er ook maar bij. Komt waarschijnlijk door het vele hoesten. Oplossing is het plaatsen van een zogenaamd matje, maar hij wil dit liever niet doen in combinatie met deze operatie die al ingrijpend genoeg is. Begrijpelijk, maar een beetje jammer wel. 

Na het gesprek ging ik de molen in van bloedprikken, vragenlijsten invullen, gesprek bij de anesthesist en tot slot een gesprek met de verpleegkundige op de afdeling waar ik kom te liggen. Verder nog het circus van bloeddruk meten, longen luisteren, zuurstof meten en nog maar weer dezelfde vragen beantwoorden en uitleggen dat ik allergisch ben voor bepaalde medicijnen. 

Sufgepraat dus. Maarrrr dat betekent wel dat ik alles nu achter de rug heb en met een stapel folders met de nodige info en oefeningen naar huis ben gestuurd. Nu is het wachten op een oproep voor De Ingreep. Normaliter word je in de Daniel twaalf weken na de bestraling/chemo geopereerd. In mijn geval zou dat de volgende week zijn. Helaas is dat niet haalbaar. De chirurg vond het jammer dat ik pas ‘zo laat’ ben aangemeld, want de planning heeft ook tijd nodig. Ik heb nog even mijn verjaardagsdatum aangekaart, ik zou dan zo graag ‘klaar’ zijn. Ook dat valt nog te bezien… dat is krap, vond hij. Geen idee dus wanneer er een plek vrij is, want daar gaat het uiteindelijk om. Zodra er plaats is, kan ik geholpen worden. Ik ben niet afhankelijk van deze chirurg, want als er wel plek is en hij kan dan toevallig niet, dan word ik door een collega geopereerd. En de is net zo kundig, aldus Rothbarth.

Zit niets anders op dan maar weer een rondje   w a c h t e n . . . . .