Checked in

Bloggen vanaf mijn GSM heb ik niet eerder gedaan dus vraag ik me af of dit zo werkt. Het is een beetje behelpen. Nou, daar ben ik dan: Ingecheckt, room with a view…. Maakt niet uit, de eerste dagen zie ik er toch niet veel van, denk ik. Tot nu toe alleen maar vriendelijke mensen hier gesproken, dat is heel fijn. Ik lig op een zaal met nog twee andere dames.
De ruggenprik krijg ik morgen op de OK, maar de sonde hebben ze vanmiddag ingebracht. Pffff, gelukkig is dat achter de rug, daar zag ik ern beetje tegenop. En inderdaad: Het is niet mijn hobby, ik herhaal: zooo NIET MIJN hobby! Wat een nare onderneming en ik blijf dat ding irritant aanwezig voelen in mijn keel, het voelt alsof mijn amandelen net zijn geknipt. Ik was toen zeven en herinner me het nog goed. “mam, mag ik nog een ijsje” schreef ik op een kladblok, ik weigerde te spreken omdat het zo’n pijn deed….
Tijdens het inbrengen van de sonde kon ik me nog wel aardig groot houden, maar daarna kwamen al snel waterlanders opkomen. Ik realiseer me al een paar dagen dat mijn emmertje best wel vol zit. Pijn gedaan worden werkt bij mij dan als De bekende Druppel. Emotioneel? vroeg de zuster. Het is me heel even te veel. Ik heb te veel meegemaakt in een te korte tijd, verklaarde ik. Kom, zei ze, ik laat je de high care afdeling even zien, dan weet je waar je morgen komt te liggen. Een soort van afleiding, vermoed ik, mij best. Ik kreeg nogmaals uitleg waarom het nodig was om hier de eerste nacht na de operatie door te brengen. Ik word er morgen direct vanaf de OK naar toe gebracht en van daaruit de volgende dag naar zaal. Wel interessant om te zien en te horen hoe het daar werkt. ’t is op dezelfde gang, gewoon een deurtje verder als het ware.
Weer terug op zaal, bleef Don nog eventjes bij me zitten en kwam prompt de zuster terug. “mevrouw” vroeg ze zorgelijk “gaat het alweer een beetje met u? Wilt u misschien liever een eenpersoonskamer? Of vindt u het niet erg om hier op zaal te blijven?” Ik was verbaasd. Nou dank u wel hoor, maar ik blijf wel hier op zaal, antwoordde ik. Niet lang daarna werd er een vierde bed naar binnen gereden en naast de mijne geparkeerd. Er kwam een tolk aan te pas, want de dame in kwestie sprak alleen maar Pools. Toen de tolk vertrokken was, werd het een drama. Wat er met haar gedaan werd weet ik niet, maar ze krijste zo ongeveer de hele afdeling bij elkaar. In het Pools. Driftig werden gordijntjes dichtgetrokken, alsof dat zou helpen. Meer verplegers kwamen er aan te pas. “mevrouw, u moet zich ontspannen, you understand? U maakt het alleen maar moeilijker. O, you speak alleen maar polish?” Het mocht niet baten, het leek een komplete slachtpartij aan de andere kant van het katoen. Een van de zusters kwam naar mij toe en vroeg bezorgd: “Oh, wat erg…. Kunt u hier tegen? Ziet u het nu nog wel zitten morgen?” Ja hoor, stelde ik haar gerust, ik laat me hierdoor niet van de wijs brengen. Ze bleef nog even bij me zitten. Uiteindelijk werd alles weer rustig en verdwenen de verplegers van het toneel. Niet lang daarna kwam er eentje terug en zei met opgewekte stem: “Jawel, daar ben ik weer. Nu niet meer bang zijn hoor. Ik neem u mee, komt u maar even een poosje bij mij slapen”  en voor ze er erg in had werd de Poolse met bed en al afgevoerd. Einde mini drama. Ik sloot een telletje mijn ogen en voelde het zonnetje lekker warm op mijn huid stralen, zo bij het raam. Een zachte handdruk op mijn schouders deed mij wakker schrikken. He? Was ik nou in slaap gesukkeld? Ik keek in het vriendelijke gezicht van de chirurg. Hallo, lag u lekker even te slapen? Weet u nog wie ik ben? -Maar natuurlijk.- Ik kom even kijken hoe het met u gaat en om te vertellen dat wij, mijn vrouwelijke collega en ik, u morgen met z’n tweetjes opereren. Heeft u nog vragen? Nee, die kon ik zo gauw niet bedenken. Nou, dan zien we elkaar morgen, goed? Prima. Tot morgen dan! En met een stevige handdruk verdween ook hij weer van het toneel.
Ik besloot nog even terug in het zonnetje bij het raam wat weg te soezen. Even niks, met al mijn gedachten en gemengde gevoelens op de vrije loop. Come what may… Maar voor nu eventjes zennnnn