Als een raket

Daar ben ik weer. Mijn eerste raketje zit er al weer in. Heerlijk! En dat terwijl ik niets om waterijsje geef. Maar oh, als je niets anders mag en je keel rauw aanvoelt van de slangetjes die er doorheen lopen…mama Mia, dan is zo’n raket helemaal fantaaaastisch! Het sonde-slangetje was ik gisteren nog voor de operatie al weer kwijt. Die bengelde eerst een paar centimeters uit mijn neus en na de nacht lag ie te kringelen in mijn mond. Erg apart. Ze hebben m er toen maar uitgetrokken. En nu? Vroeg ik geschrokken, bang voor een nieuwe poging. Nu? Herhaalde de verpleegster, Nu een dagje geen eten. En ze meende het nog ook. Ik was er niet rouwig om, ook vandaag niet. Ik krijg iets alternatiefs toegediend door het infuus en mag vandaag 3 bekertjes water of limonade. Tot een slimme broeder zei dat een raketje ook geldt als een bekertje limonade.
Verder slaap ik vrijwel de hele dag, niet echt gezellig voor mijn bezoek, maar ik ben zooooo moe. Door de ruggenprik voel ik mijn tussenlijf niet en waan me De Doorgezaagde Vrouw. Heel apart. Het lijkt alsof ik gisteren een dag heb overgeslagen, ik herinner me slechts flarden. Het inbrengen van de ruggenprik bijvoorbeeld. Ik zat daar als een klein angstig hoopje mens op de rand van mijn bed, terwijl de anesthesist me moed insprak.  Een ander aaide over mijn hoofd en nog weer iemand wreef over mijn hand. Het is me allemaal te veel, piepte ik, normaal ben ik niet zo kleinzierig als nu…Maar ik voel me nu zo labielig (en zielig, dacht ik er stilletjes bij). De anesthesist keek me een ogenblik aan en zei toen resoluut: weet u wat, ik geef u wat lekkers. U wordt er lekker rustig van en de ergste pijn voelt u dan niet. Strak plan! En evenlater spoot hij een niftig vloeistofje in mijn infuus. Vrijwel direct daarna was het of ik vleugels kreeg. Ooow wat gwappig, ik ga vliegen… Lalde ik. Mevrouw wordt nu al vrolijk, hoorde ik, gevolgd door een gekraak in mijn rug en een “U mag Au zeggen hoor”. Dat deed ik prompt hartgrondig en dat was het dan, mission accomplished. Ik werd een deur verder door gereden naar de OK. Hier werd ik aan alle kanten voorzien van plakjes en slangen, maar ook werden mijn armen zachtjes ingepakt met warme doeken. Lekker hè? We willen niet dat u kou vat in de komende uurtjes die u hier ligt. Wat waren ze allemaal lief en zorgzaam hier. Lekker slapen nu, tot strakjes! Hoorde ik nog in de verte…En toen was er niets meer…Tot een stem vanuit de duisternis riep: halloooo…bent u daar weer? Mooi! We brengen u terug naar zaal hoor. “high care…” brabbelde ik “ik gewloof dattik high…”  Nee hoor, niet nodig glimlachte iemand vlak bij mijn gezicht. Ik doezelde weer weg. Vaag herinner ik me later het bezoek van de chirurg bij mijn bed. Hij was dik tevreden. Operatie goed geslaagd, viel heel erg mee… Baarmoeder kunnen behouden….heel weinig bloedverlies, vandaar high care overbodig… Ik hoorde het wel, maar het leek niet tot me door te dringen. Ik voel me zo moe. Ik wil alleen maar slapen…dit is het dan ook even voor nu.. Genoeg, ik ben doodop. Morgen weer. Zzzzzzzz