Een slangetje minder

Vanmorgen heb ik de marathon gelopen, zo voelt het. Eerst zijn alle slangetjes losgekoppeld zodat ik wat meer bewegingsvrijheid kreeg, ze blijven echter nog wel in mijn lijf zitten, want zodra ik ook maar ergens weer last van heb dan koppelen ze me meteen weer aan de pompjes. Mijn favoriete ontbijtje zit er ook weer in: een raketje natuurlijk. Een suffe constructie was toen wel, dat nog geen half uur later mijn maag werd leeggepompd(dat doen ze om de zoveel tijd) dat was net ff te snel er na. Maf gezicht, zag ik mijn raketje meteen weer afgevoerd worden. “Ach wat sneu nou, dan krijgt u er zo nog eentje” Nou nee, laat maar. Nu niet gaan overdrijven met die dingen. Doordat mijn ruggenprikslang ook is afgekoppeld van het apparaat, krijg ik mijn gevoel in mijn tussenlijf weer geleidelijk aan terug. Maf is dat zeg. Ik lijk opeens een paar kilo’s zwaarder te zijn, zo voelt dat. En met hoesten is dat nu ook echt wel heel veel meer pijnlijk. Hoe voorzichtig ik het ook probeer. Zojuist is de zaalarts geweest. Hij zei dat hij dik tevreden was “U loopt zelfs mooi op schema!” constateerde hij “Knap hoor. Neemt u zo meteen anders nog maar een lekker toetje, dat mag nu wel”. Het lijkt alsof ik me vandaag een klein beetje beter voel dan gisteren, alhoewel ik dat niet echt zo kan stellen, vind ik. Gisteren heb ik namelijk werkelijk de hele dag geslapen, geen wonder dat je dan niets voelt. Nu is dat weldegelijk anders. Mega spierpijn is het. Ik probeer pijnstillers nog even uit te stellen, anders krijg ik weer van die rode stippen. Inmiddels is dat lijstje ook weer uitgebreid. ’s Morgens krijg ik een prednison tabletje en na inname verander ik in een paasei. Ook al zijn ze er nu wel wat aan gewend, er wordt toch nog even een aantekening van gemaakt. Wel netjes.
Of ik mijn littekens soms even wilde zien, vroeg de zaalarts nog. Mwah… Vandaag ook nog niet zo’n trek in, eerlijk gezegd. Ik vind dat er al genoeg aan mijn lijf gerommeld is vanmorgen. Morgen maar, opper ik. Weet u wat, ik haal dan wel het epiduraal even helemaal wel weg, stelde hij voor,  ik kom zo terug. En evenlater lag ik op mijn zij terwijl hij zat friemelen bij mijn ruggengraat. Brrrr, ik vond het maar eng. Eng voor niets, want of course stelde het drie keer niks voor. Weg slangetje! Weer een minder. Nu nog 4 te gaan: het infuus, de maagdrain, de drain voor het wondvocht en de drain van de rechtstreekse katheter. Mijn toetje is inmiddels bezorgd, yoghurt met aardbeien en nog maar weer een ander kleurtje limo, want drinken zal ik!