Onstuimige explosie

Vannacht duurde lang. Ik had nare dromen. Bij vlagen werd ik wakker omdat de middernachtzuster constant rond mijn bed sloop. Gisteravond waren ze begonnen met blaas training, d.w.z de katheter zak wordt dan losgekoppeld maar het slangetje blijft zitten. Zo moest ik weer leren voelen wanneer ik moet plassen. Dat ging me eigenlijk best af, maar voor de nacht werd ik voor de zekerheid toch nog maar even aan banden gelegd, ook omdat het in- en uit bed stappen beslist geen pretje is en ik daar een eeuwigheid over doe. Geeft niet, zolang ik het maar doe! Vannacht hoorde ik de zuster al een paar keer mompelen “zo raar dat er niets in uw zakje zit” half weggedoezeld bedacht ik me dat ik vrij weinig had gedronken, dus dan klopte dat wel, toch? Toch bleef die opmerking hangen en ging een eigen leven leiden in mijn dromen. Mijn buik zwol enorm op, slangen zaten verstopt zodat er geen druppel afgevoerd kon worden. Ontploffingsgevaar dreigde. Ik voelde niet neer wat werkelijkheid was en wat niet. Ik kreeg alleen maar steeds meer van die druk op mijn buik, tot…. een onstuimige explosie volgde. Ik baadde in het zweet, was ik nu dood? Was dit het? Einde verhaal? Ik hapte naar adem, waar was mijn puffie. Kon ik nog wel puffen, alles deed me zo achterlijk veel pijn. De nachtzuster kwam met haar mijnwerkerslamp. Ik vroeg haar om de vernevelaar en of ik misschien even zelf naar de wc mocht, al was het maar om de schade te aanschouwen. “neeeeeee, we gaan niet uit bed nu hoor.  Het is nog veel te vroeg, het is pas half vijf. U zit vast aan de katheter dus u hoeft er niet uit.” ja maar… Die druk op mijn buik is zo erg…Ik ben geloof ik ontploft. “doet u niet zo raar, dat bent u niet” hm. De middernachtzuster vond ik per direct niet meer aardig. Ik overwoog het zelfs tegen mijn moeder te zeggen. Wacht maar! Als een bange muis probeerde ik nog wat weg te doezelen, maar dat lukte me niet. Ik was angstig en daar werd mijn benauwdheid ook niet beter van.  Het duurde erg lang, maar wat was ik blij toen ik de ochtendploeg hoorde aankomen op de gang. Een daarvan kwam met een hoofd om het hoekje kijken. Hee, bent u zo benauwd? Wat is dat nou allemaal? Ze kwam verder,  nam mijn zuurstofgehalte op, 84 dus erg laag. Ik werd aan de zuurstoftoevoer gekoppeld en deed ondertussen mijn verhaal over de interne ontploffing. Ze moest lachen, nee joh, dat kan toch helemaal niet! We houden je echt wel goed in de gaten hoor! Kom laat me die slangetjes eens allemaal zien. Handschoenen en bakjes met gaasjes kwamen er aan te pas. Vervelend hè, die dingen. Ik haal ze wel even weg, dan ben je daar ook weer van verlost. Zo gezegd en bijijijna zo gedaan. Eerst moesten de hechtingen eruit en vervolgens de drains. Madre Maria….zo niet mijn hobby!!!! Die katheter ging dan nog wel, maar die dikke drain eruit was niet echt een feestje.  Nou ja…. Drie tellen later dan weer wel, stond ik al weer met een dikke grijns naast mijn bed. Infuuspomp werd er ook afgekoppeld, ook al blijven de naaldjes daarvan nog zitten, ik ben eindelijk weer vrij! Weer lossss! Gisteravond vlak voor het slapen gaan had de avondzuster de maagdrain al verwijderd.
Vanmorgen kon ik dus zonder toeters en bellen gaan douchen. Heerlijk, maar o zo vermoeiend. Alles doet me nu zo mogelijk nog veel meer pijn dan gisteren. Rechtop gaan kan ik niet, het voelt alsof al mijn spieren zijn gescheurd. Zitten kan ik wel, maar niet te lang vanwege de wond. Alles is van binnenuit dichtgenaaid, had de chirurg verteld. Van buitenaf zie je op die manier vrij weinig. De chirurg stond al vrij vroeg naast mijn bed en was dik tevreden. U mag wat mij betreft binnenkort naar huis hoor,  ik zie geen reden om u hier onnodig langer te houden. Binnenkort? Wat is binnenkort? Niet lang daarna stond werkelijk een hele delegatie in witte jassen rond mijn bed, ik denk een stuk of 8. Alle soorten en maten, van witte broeken met crocks tot een kek wit truitje met hooggehakte pumps. Alles in het belang van uw welzijn mevrouw, dan laten we u gaan, was hun motto. Ook zo lekker vaag. En nu net komt dan de afdelingsverpleegkundige met een stapeltje recepten voor thuis. Pillen, poeders, injecties, verbanden etc en een geplande afspraak op de polikliniek, want: ” het zou mij haast niets verbazen als ze u morgen ook niet naar huis sturen hoor” Huh?! Nou, die sloeg ongeveer ook zo in als een bom(metje). Eerst maar eens zien hoe deze dag verder verloopt!