Dag 11 na de ingreep

Vijf dagen thuis al weer! Onvoorstelbaar hoe snel alles gegaan is. 

De rit in de auto naar huis was niet echt bepaald een feestje, maar het betreden van de huiskamer des te meer. Neefjelief zou het zorgbed in ontvangst nemen en daarna heeft hij zich uitgeleefd met ballonnen en slingers. Fantastisch! Wat een thuiskomst 🙂

En dan is het ineens vijf dagen verder, alsof het niets is.

Per dag voel ik dat het een klein stukje beter met me gaat. De eerste dag kon ik werkelijk helemaal niets. Alleen maar liggen. Gaan staan, gaan zitten, gaan liggen… dat alles deed me pijn. Het voelt als een enorme spierpijn en of je uit elkaar getrokken wordt. Bovendien werkt de zwaartekracht dubbel als ik zit of sta. Het lijkt dan alsof al mijn ingewanden tonnen wegen en naar beneden vallen. Het trekt en krampt en doet vervelend. Zakkelien was een paar dagen helemaal de weg kwijt, die hield zich maar gedeisd. Eten lukte me mondjesmaat. Mijn smaak en trek moesten na een week zonder eten weer terug op gang komen. Erg wennen om thuis te zijn en om op jezelf aangewezen te zijn. Wel fijn dat ik alles op mijn eigen tempo kan doen. 

De eerste dagen verloor ik ontzettend veel wondvocht en kon ik de grote absorptieverbanden zowat om het uur vervangen. Dat is sinds gisteren nagenoeg over. Alleen begint nu de operatiewond aan de voorkant op mijn buik vervelend te doen. Waarschijnlijk door kleding en de stomazakjes die er langs schuren. Ik kan veel hebben qua pijn, maar soms is het geen pretje en vraag ik me vertwijfeld af wanneer dit gaat ophouden. Ik weet dat het ook wel een beetje mijn ‘eigen schuld’ is. Ik heb immers morfine meegekregen, maar die neem ik niet in. Het is een bewuste keuze. Ik heb geen zin meer in allerlei randverschijnselen, vlekken op mijn huid, jeuk, misselijkheid, verstoppingen, waanbeelden etc. Dus ik hou het bij paracetamollen. En ja, ik ben me er dus van bewust dat ik veel minder pijn had kunnen hebben…. Maar ach, aan de andere kant zijn die paracetamollen nu mijn graadmeter. Ik voel eerder wat er met mijn lichaam en de pijnen gebeurt en kan daar dan op inspelen. 

Mijn huisarts is met vakantie en vandaag zou er dan ook een plaatsvervangend arts komen om de hechtingen eruit te halen. Dat zijn er grof geschat zo’n 10 stuks die in mijn billen prijken. Of nou ja billen? De heleboel is daar zowel van binnen als ook van buitenaf aan elkaar genaaid. Een aparte constructie is het wel…ik moet nu even niet aan fietsen denken, ieieuw… maar toch…. 

Hoe dan ook, de assistente vertelde mij net telefonisch, dat de arts een poging had gedaan mij te bereiken (ik stond op dat moment te douchen, zal je altijd zien) ze wil namelijk dat ik naar haar toe kom. Beter licht, meer materiaal en meer van dat soort gein. Aan de ene kant kon ik het wel begrijpen, maar aan de andere kant ook niet. Ik heb hier nota bene een zorgbed staan dat tot op ooghoogte opgekrikt kan worden, en er is hier een oceaan aan licht… Dus? 

Ik kon hoog en laag springen (auw… maar nu nog even niet), maar ze komt niet. Ik heb vandaag geen vervoer, dus ik ga ook niet naar haar. Kanonnen wat een gedoe. Grrrr. 

Morgen is Don vrij, dus oké dan kan hij mij brengen. Dat ene dagje kan er dan toch nog wel bij? Ja hoor dat kan (….)   Ik mag niet mopperen en niet klagen, na alles wat ik al achter de rug heb. Maar heel jammer vind ik het wel. Ik had me er zo op verheugd, vandaag eindelijk verlost van dat borduurwerk aan m’n derrière, ha ha….letterlijk kruissteekjes!  Kan ik misschien eindelijk wat makkelijker en zonder trekkerige pijn gaan staan zitten lopen etc. Dus nog even 1 dag volhouden. Wat is nou 1 dag? Oh, en 1 nacht. dat ook. 

Ik weet het, het klinkt zo ‘waar gaat dit over’, maar geloof me…. als het pijn doet, dan wil je NU NU NU NU.

Pfff….. weet je wat, druk maken heeft geen zin. Ik ga gewoon weer lekker even plat, met mijn laptop op mijn bedtafeltje.  Filmpje opzoeken en even wegzwijmelen….