Spuit 11 na de ingreep

Twee avonden voor mijn ontslag uit de Daniel, kwamen twee jolige jonge meiden in opleiding met de `snoepjeskar` hun avondronde doen. Pilletje hier, tabletje daar (zit daar eigenlijk verschil in?) en vervolgens kwamen ze wapperend met een injectie mijn richting uit. “Zo! We gaan u leren prikken, want als u straks thuis bent moet u hier nog een aantal weken mee door gaan” Pardon? Ik? Prikken? In mezelf? Ik dacht het niet. “Jawel, we gaan het u stap voor stap uitleggen, stelt niks voor, zo gebeurd” Zo gebeurd? Ammehoela! Voor ik er erg in had werd op het vel van mijn bovenbeen met de hand een denkbeeldig kruis uitgetekend, die werd in het midden tot een vleesrolletje a la vietnamese loempia geknepen. “Kijk, en daar moet -ie in. Gewoon rechtop houden. ’t is eigenlijk net darten. Hele naald er in en dan langzaam leegspuiten. Klaar.” Ik keek de dames met grote ogen aan en begon een soort van hysterisch te grinniken. Jullie denken toch zeker niet echt dat ik daar in trap he? Mijn overbuurvrouwen zaten sluiks te giechelen in hun bedden. Ja lach maar!

Ik vind prikken niet eng, het interesseert me niets als ik ze krijg. ik kan er gewoon naar kijken. Ik zou zelfs iemand anders met gemak kunnen injecteren. Maar bij mezelf….. hou eens op.

Na veel gezeur stemde een van de dames in om het dan voor deze keer nog voor te doen. “maar dan doet u het morgen zelf!” Ja ja, dat is goed, zei ik haastig, al lang blij.  Zeg eens heel eerlijk, vroeg ik aan haar collega, durf jij wel bij jezelf te prikken? Ze kreeg onmiddellijk een rood hoofd en bekende: “nou… eigenlijk bij mezelf niet nee…”

Precies! Bedoel ik!

De volgende avond was er een wat oudere verpleegster, met het geduld van een mammoet. Ik bewonder haar, met name hoe zij mijn dramaqueen taferelen heeft kunnen doorstaan..Ze bleef gewoon heel rustig op mijn bedrand zitten en zei niets. Uiteindelijk wist ze me zover te krijgen om het samen te doen. “Ik hou je hand wel vast, maar jij hebt de regie” Wonderbaarlijk genoeg is het me toen gelukt. Zie je wel? Je kan het! Fijn he? 

De eerste avond thuis. Don, wil jij mij alvast zo’n trombosenaaldje geven? zeg ik stoer. Drie tellen later staat er een mok thee en een verpakte injectie naald voor mijn neus. Koekje had leuker geweest, maar goed.

Ik open vastberaden de verpakking en trek de beschermhuls van de naald. Dan zie ik die ene centimeter (of wat is het?) naald naar me schitteren en breekt acuut het zweet me uit. Wat is dit nu weer? Ik staar naar het naaldje. Oh mijn God. Dat ding moet er dus helemaal in. Ik zucht. Kijk naar het denkbeeldige kruis op mijn been. Ik zucht nog maar eens. Lukt het? hoor ik Don ergens vanuit de keuken. Ehm… nou ik neem eerst mijn thee, anders wordt die koud, mompel ik. Na de thee heb ik weer een andere smoes. Don wordt ongeduldig en stelt voor dat hij me dan wel even zal prikken. Ik steiger zo ongeveer uit mijn bed Jij? Jij? Jij hebt helemaal nog nooit iemand geprikt! Schei uit, ik ben geen dartbord! Don geirriteerd, ik zo mogelijk nog geirriteerder. Kloteprik. -excusez le mot- 

het wordt tien uur. elf uur…. Ik geloof niet dat het er nog in zit dat ik de moed kan verzamelen.

Verderop in de straat komt de buurvrouw thuis uit haar avonddienst. We besluiten om haar in te schakelen “voor deze keer”. Gelukkig helpt ze ons uit de brand. Iedereen opgelucht.

De volgende ochtend komt Careyn voor de eerste keer thuishulp. Het is iemand die ik nog ken vanuit de vorige ronde. Zij vertelt mij dat ik dit traject geholpen ga worden door het team van de vorig keer, dus dat zijn dan bekende gezichten. Fijn. We doen een intake gesprekje en dan volgt de vraag: “oh, en u prikt zichzelf?” Ik aarzel een klein moment en zeg dan resoluut “Ik zou het leren, maar het kost me te veel gedoe. Op de een of andere manier blokkeer ik zodra die naald mijn huid raakt. Ik durf het niet” Oh, maar dat is niet erg hoor, doen wij dat toch voor u. Wat een opluchting!  Geregeld dus.

Vertel mij…. hoe werkt dit? Wat gebeurt er met je lijf, waardoor je blokkeert? Ik spring uit een vliegtuig, ik seil ab van de Euromast, als iemand mij zegt “dat durf jij niet” dan heb ik het al gedaan, ik ben niet bang voor pijn of voor het onbekende…. Hoezo dan wel voor 1 c e n t i m e t e r   naald die je been in moet en waar je nul-komma-nul van voelt???

Wat is dat toch?