Check √

Uitstapje Daniel ook weer achter de rug. samen met Don. 

Helder.

Eerst een afspraak bij de WIS verpleegkundige en daarna naar de chirurg. Terwijl ik werd geïnstalleerd op een onderzoektafel, leek het de verpleegkundige handig om de chirurg erbij te halen. Dat scheelt u weer een loopje, dan doen we dit gecombineerd, vindt u ook niet? Fantastisch idee, hou ik wel van -van dat meedenken. Dus drie tellen later was daar dr. Dassen, de vrouwelijke variant van Rothbarth. Eerst uitvoerig alle helende wonden bekeken en betast. Doet het hier pijn? En hier? Oh, en hier soms ook? Hm. Au. Aaah. Jaaa auw daar ook ja, nogal. Een soort blauwe-plekken-pijn, alsof ik heb gevochten en iemand heeft mij flink in elkaar getrapt, probeer ik de pijn te omschrijven. U heeft een hele zware operatie achter de rug mevrouw, zeggen de beide dames bijna in koor. Ja, ja dat ook, knik ik eenstemmig. Aan de hand van mijn vragen krijg ik een lading antwoorden en informatie over mij uitgestort. Jammer dat het een beetje achterhaald is… ik had dit bij mijn ontslag uit het ziekenhuis eigenlijk allemaal liever geweten. 

Waar het op neer komt is:

Het is echt een hele zware ingreep geweest (ok, dat muntje is nu wel gevallen), er is van alles weggehaald, u heeft geen bekkenbodem meer, het herstel heeft tijd nodig. U mag 6 weken absoluut niets doen (ik kon Don zijn gezicht op dat moment niet zien… hij de mijne wel…. boekdelen….) daarna voorzichtig opbouwen. U mag nog 3 maanden niet fietsen. Nooit meer tillen dan, laten we zeggen.. 15 kilo, dit geldt voor altijd. Over drie maanden willen we uw bloed opnieuw testen en het herstel van de wonden checken. Over een half jaar scannen we uw longen en lever om vast te stellen dat alles nog schoon is. Dit zal zo een aantal jaren blijven, u blijft hier onder controle. Uit het onderzoek van het weefsel dat opgestuurd is, bleek dat alles verder schoon is, er zijn geen uitzaaiingen en we hebben alles weg kunnen halen wat nodig was.

De pijn die ik heb is ‘normaal’, hoe lang dit aanhoudt is niet te voorspellen omdat iedere persoon anders is. Er zijn ook mensen die blijvend voor de rest van hun leven pijn blijven houden, helaas. Dat heeft nu eenmaal te maken met de aard van deze ingreep. Oef… die opmerking stop ik na nu maar even heel ver weg. Ik ga er gewoon voor zorgen dat het beter wordt. Hoe, dat zie ik nog wel.

Ik kan toch straks gewoon weer dansen? Klassiek ballet is toch niet zwaarder dan 15 kilo tillen? Of…? Denkend aan een développé, vraag ik me vertwijfeld af wat een been weegt….

Twee paar fronsende wenkbrauwen en een vermanend: U mag even helemaal niets mevrouw!

Uit de andere kamer hoor ik Don zijn stem zuchtend iets mompelen in de trant van “Grrr.. Ik koop ty-raps om haar vast te binden. Dat is het enige wat misschien helpt”

Neeeee, zeg ik haastig, nu nog niet natuurlijk, maar over een poosje toch wel? Ik kan nu toch alvast iets oefenen? Rustig aan mevrouw, bovendien bent u ook de jongste niet meer, zeggen de witgeschorte dames. Mijn beurt om mijn wenkbrauwen eens flink te fronsen. Wat heeft dat er nou weer mee te maken?! Puh, dansen zal ik! Let maar op!

Evenlater zit ik weer aangekleed naast Don in de spreekkamer. De adviezen neem ik braaf ter harte, ik zeg er maar even niet bij dat ik al wat kleine dingetjes in huis had gedaan. Een klein wasje, een klein strijkje, een klein boodschapje gedaan in de supermarkt, Vanaf nu doe ik afwisselend een klein wandelingetje, ga ik op verschillende stoelen/banken/bedden zitten om te wennen, ga ik liggen om te rusten. De oefeningetjes die ik meegekregen heb doe ik voorzichtig aan, ja ja opbouwend… want: ik kan het maar één keer verpesten -ik weet het- verzeker ik de verpleegkundige en Don. Wetende dat ik onderweg in de auto toch nog wel het nodige ingewreven zal krijgen. Ach die Don…. voor hem ook niet makkelijk zo’n patient als ik… Zullen we ergens onderweg dan maar even een klein gebakje scoren? stel ik voor. Er valt per slot van rekening toch weer iets te vieren, of niet? Hij kijkt me met zo’n blik aan die ik wel herken. Ik ga me echt gedragen nu, ik zal me inhouden en niets overbelasten, ok? beloof ik braaf. Ik krijg nog even De Blik, maar kleine lachrimpeltjes naast zijn ogen verraden hem. En terwijl hij een stukje vlaai gaat halen vraag ik me af of ze in de supermarkt naast de bakker misschien een kiloverpakking Geduld in de aanbieding hebben….