Voetjes van de vloer

Daar zit ik dan, zonder pardon opgekrikt tot Prinses op de Erwt op Wuthering Heights. Letterlijk: bengelen met je benen op de rand van je bed, zoals artsen hun patiënten in ziekenhuizen zo graag zien. Nou ja, niet op zo’n hoogslaper als deze dan. Om mij heen -of in dit geval onder- is Don druk in de aanslag met Henry ons gele zuigmonster gevolgd door sop en dweil. 

Alles gaat door, ook op zondag of beter gezegd zélfs op zondag, met name het huishouden. Don maakt overuren, al heel lang. Hij verdient een lintje. Ik zal er binnenkort een voor hem punniken 😉

Zoals opgedragen, beperk ik mij slechts tot wat ieniemienie flutkarweitjes in slakkentempo. Het blijft zoeken naar de juiste balans met zitten, liggen, lopen, bewegen. Soms is het lastig om een pijnloze houding te vinden, dan zit ik minuten lang te mieren met veel gepuf gezucht en gemopper. In het ziekenhuis moest je een cijfer geven voor de pijn, ergens tussen nul en tien. Nou ik kan je verzekeren, zo af en toe is het net het songfestival: een dikke Douze Points! Moed houden maar. Eens zal het toch wel minder worden. Ik focus me maar op de kleine vooruitgangetjes. Zo is de spierpijn in mijn buikstreek aanzienlijk verminderd, waardoor ik wat flexibeler ben. Over mijn schouder achterom kijken is een beweging die nog niet helemaal wil lukken, omdat dan de schuine buikspieren gaan trekken. Die oefen ik iedere dag een klein beetje. Hoesten, niezen en schaterlachen vinden mijn ingewanden ook nog niet echt heel prettig. Maar ja…. weerhoud mij maar eens om te lachen….

Vannacht heb ik voor het eerst geprobeerd om in mijn/ons eigen bed te slapen. Was wel even wennen, ander matras, geen hoog/laag functie en geen papegaai als hulpje. Maar: wel Don in de buurt, dat is toch ook wel weer eens fijn na al die eenzame nachten in het donker. Ik ben een paar keer wakker geworden, maar kon daarna wel weer direct doorslapen. Al met al is het me niet tegen gevallen, dus vanaf nu maar weer lekker in mjn eigen bed. Het zorgbed hou ik nog eventjes aan.

Morgen is mijn eigen huisarts weer terug van vakantie en komt langs om uitgebreid bij te praten. Ik kan dan met hem overleggen hoe het de komende dagen verder moet met de thuiszorg. Volgens mij krijg ik donderdag a.s. mijn laatste fraxiparine injectie en zou -wat mij betreft- de zorg dan afgebouwd kunnen worden. De wonden zien er nog altijd goed uit, keurig aan het genezen en geen ontstekinkje te zien, ook die behoeven geen directe (externe)zorg meer.

Going strong dus! En ook al gaat het er straks echt niet helemaal meer uitzien zoals hieronder…. de energie zit er nog wel hoor!  🙂

(Dance yourself dizzy, Liquid Gold)