Kijk mama, geen gaatjes!

Vanmorgen vroeg moest ik al bij de tandarts zijn, die zit in De Lier. Controlebeurtje: geen gaatjes. Niet zo verwonderlijk, twee derde van mijn eetgerei is reeds vervangen door onverwoestbaar tupperwareplastic. Door de chemo is de conditie van mijn gebit nog harder achteruit gehold dan het al was door jarenlang overmatig penicilline gebruik in mijn kindertijd. Gaten vallen er niet, maar wel complete tanden. Zomaar. Dan breekt er eentje pardoes af en valt als het mee zit zo uit mijn mond op mijn bordje. Maar als het tegen zit verdwijnt -ie met genomen hap en al mijn slokdarm in en als het dán meezit, werkt Zakkelien ‘m weer naar buiten. Enfin, dit alles terzijde (pfffff)

Normaliter ga ik na zo’n bezoekje aan mijn tandenman even langs mijn moeder voor een theetje en een tweede ontbijtje. Meestal werk ik voor vertrek thuis al een snelle boterham naar binnen, maar dat telde op de een of andere manier bij mijn moeder nooit. De verwachte vraag bij binnenkomst “En hoe was het?” was standaard iets in de trant van “Heb je al ontbeten?” Voor “ja mam” was ze (oost)Indisch doof, drie, vier of nog meer keren herhalen heeft totaal geen zin. 

Vandaag was ze niet thuis. En dat zal ze ook nooit meer zijn. Gek idee. Nog altijd. Wat zou ik nu zo in de vroege uurtjes vlak bij mijn niet meer ouderlijk huis? 

Naar Maassluis dan maar weer. Of toch maar niet? In plaats van afslag Rotterdam, nam ik die van Hoek van Holland. Kan mij het schelen. Misschien was het daar nog wel rustig zo op de vroege maandag morgen. En ja, dat was het. Heerlijk om even zeelucht te snuiven en zand te happen met mijn Rollz.

Een ex-collega van mij die ook ex marinier was, riep altijd Quo Patet Orbis!! En daar moest ik meteen aan denken…. zo wijd de wereld strekt…… What a wonderful world….

Terwijl in alle strandtenten bedrijvigheid heerste om alle strandgasten straks te verwelkomen, vond ik een plekje waar al wat vroege vogels aan de koffie zaten. Ik waande me even in het buitenland, ook al is het zeker zo’n twintig jaar geleden dat ik voor het laatst Grieks zand tussen mijn tenen voelde. Mmmm lekker…. calamaria, ouzo, bouzouki’s…. Een snerpend “Doe mij maar een bakkie en een tosti..” haalt mij terug naar het strand van de westkust, waar ze doorgaans kuilen graven. 

Terug naar de realiteit. Naar huis maar weer. Ik geniet nog even van mijn laatste slokje thee samen met een brutale mus die de kruimels van mijn smakeloze te lang bewaarde verpakte saaie koek nog wel lekker schijnt te vinden. Jammer, ik denk dat ma een eitje voor me gescrumbled had.