Niets is zeker

Tussen mijn twee-liter-ontbijtje van afgelopen maandag en vandaag, zit een wereld van verschil, waarbij niets zeker is.

Wat een hectiek de afgelopen dagen! Een waar gekkenhuis. Zo hebben wij braaf pas op de dag dat ons huis als te koop zichtbaar was op Funda, de borden op de ramen geplakt. Dat was zondag. Dat hebben we geweten! Toen ik de ochtend daarna onze makelaar belde hoe nu verder, kreeg ik tot mijn stomme verbazing te horen dat er een waslijst aan belangstellenden was binnengekomen. Waslijst?? Hoezo? Waar vandaan? Of ik een huissleutel wilde komen brengen, want dan konden de eerste zeven bezichtigingen plaatsvinden. Pardon? In de tijd dat ik onderweg was, kwamen er nog eens twee bij en later nog eens twee. Dat betekende dat ons huis er als een showroommodel uit moest zien en wij zelf de deur uit moesten zijn. Voor Don no problema, die was ‘gewoon’ op zijn werk. Voor mij had het nogal wat impact, zeker in de vroege ochtend als er al om 9:00 uur mensen kwamen. Dan moest ik toch voor die tijd mezelf, het huis en een luid protesterende Zakkelien op orde hebben, om vervolgens maar te gaan ontbijten in het winkelcentrum. 

Na iedere bezichtiging werd ik netjes gebeld met een verslagje. En zo verslikte ik me in een hap droge croissant toen de makelaar me op woensdag na de eerste kijker meldde dat die een bod had gedaan. Huh? Een bod? Maar dit is pas de eerste! Het werd nog veel gekker, de volgende deed ook een bod. We besloten toen, ook vanwege de animo, om voor de vraagprijs te gaan. Het einde van de volgende dag werd afgesloten door nummer 6, toen ik na het bezoek een verslag kreeg, zei degene die de rondleiding had gedaan voorzichtig: Dit zou wel eens definitief kunnen zijn. De makelaar zelf belt jullie morgen terug. Wat de fok?! We waren pas bij dag twee toch? 

Lang verhaal kort: vrijdagochtend werden Don en ik gebeld dat de vraagprijs was geboden. Voorwaarde 1: wij moesten diezelfde dag ons akkoord geven. Voorwaarde 2: oplevering per 1 november. Daar zaten we dan. Eehhhhhhh……. Een tijd lang keken we elkaar met grote ogen grinnikend aan. Ja, zeiden we en Ja zeiden we…. en restte ons de grote vraag: Waar storten wij ons in??? Vanaf dat moment werden alle andere bezichtigingen netjes afgezegd en konden we ‘rustig’ het weekend in. De makelaar ging alle voorbereidingen treffen, wij hoefden nu even niets. Ha! Niets! Wat denk jezelf?? Hoewel, voor mij was het een enorme opluchting dat het huis weer van onszelf was en ik me er niet meer ‘op visite’ voelde. Ik kon mijn schoenen en jurkjes weer laten slingeren en de persoonlijke dingetjes weer tevoorschijn halen. Ik was gesloopt na die week, het had heel veel van me gevergd. Daarbij werkten mijn steeds erger wordende astmaklachten ook niet echt mee (en hoop ik dat prednisonkuur nummer zoveel iets meer lucht gaat geven…pfff)

Maar, nu kon ik me volledig richten op het voorbereiden van de colonoscopie, die afgelopen maandag in de Daniel werd uitgevoerd. Weer een vreemde ervaring rijker, met name omdat het onderzoek via Zakkelien plaatsvond en dat is toch wel heel gek als je meters slang in je buik ziet verdwijnen. Het roesje herkende ik onmiddellijk als het pretprikje dat ik vlak voor mijn grote operatie kreeg. Ik ging indertijd nog net niet zingen, hi hi, maar kreeg nu ook weer de neiging. Lekker zeg in zo’n staat van zweven alle sores kunnen laten verdwijnen. Het is de realiteit zonder de harde randjes..

Het onderzoek duurde wel iets langer dan ooit het eerste, toen de endeldarmkanker werd vastgesteld, maar toch was het vrij kort. Te kort. Reden: het lukte wéér niet. Met man en macht heeft de arts geprobeerd van alles naar binnen te werken, maar helaas bij mijn dunne darmen stagneerde de boel. Normaliter zijn die beweeglijk en flexibel. Waarschijnlijk is door het bestralen en/of de operatie alles tot één geheel versmolten of zoiets dergelijks. Ik weet het niet. De arts ook niet, hij durfde verder geen risico te nemen met kans op beschadiging. Een alternatief was er niet en dus mocht ik letterlijk mijn roes uitslapen in het ziekenhuisbed. 

Volgende week krijg ik bij de chirurg dan alleen de uitslag van mijn CEA waarde en hoor ik misschien hoe nu verder. Of misschien is er geen verder (qua onderzoeken bedoel ik. Ik zelf was nog wel van plan om heeeeel lang verder te gaan. Uiteraard.)

Vervelend, maar het is niet anders. Voor mij lijkt onzekerheid een gewenning geworden. Oh! Grappig, dat klinkt als een titel van een nieuw Suske en Wiske avontuur: Gewenning Geworden

Hoe dan ook, niets is zeker. De verkoop eigenlijk niet (ok, wel onder voorbehoud); waar we gaan wonen niet (ooooo help!) en ook de uitslag niet. 

Maar ach, op dit moment is één ding wel zeker: ik vind mijn ontbijt van vandaag vele malen beter te pruimen. Doe mij maar Westlandse aardbeitjes! Lekker! Zeker weten!