Geen (eigen) puf

Jawel, het is weer zover. Zit ik ineens aan de vredespijp in dat andere ziekenhuis. Neen, niet de Daniel dit keer, maar terug op honk: Franciscus Vlietland in Schiedam.

Het ging al weken slecht met mijn longen, per dag kreeg ik het benauwder. De laatste dagen kon ik geen trap meer in 1x oplopen. Dat moest dan per 3 tredes, om daarna op de plaats rust te herstellen. Stilletjes rechtop zitten was nog de beste optie, hopend dat hoestbuikriebels niet de kop op staken.

Slapen was al lang een getob. Zodra ik maar even deed alsof ik wilde gaan liggen, protesteerden beide longen met de vijfde symfonie van Beethoven. Niet leuk. Alsof je met je hoofd onder water gehouden wordt en pas als je het bijna niet meer uithoudt even lucht mag happen. Alleen is er dan zodra je je hoofd naar boven uitsteekt, een plaaggeest die een enorme glazen stolp over je heen zet. Dus er is wel lucht, maar bedompt en beperkt.

Vorige week was ik bij mijn longarts voor controle, ik had gevraagd of de uitslag van de scans uit de Daniel naar hem doorgestuurd konden worden. Wishful thinking… helaas was die uitslag daar nog niet. Mijn longarts is zelf een tijd uit de roulatie geweest door ziekte, ja ook artsen worden ziek. Toen ik hem vertelde over mijn conditie en de vele prednison en antibioticakuren, keek hij me wazig aan en vroeg toen tot mijn stomme verbazing: “Heeft u eigenlijk wel astma?” pardon?! Hij vervolgde: “Ik bedoel… hoe lang behandelen wij u hier nu eigenlijk al? Wat hebben mijn collega’s allemaal met u gedaan? In ieder geval niets wat heeft geholpen. Toch? Waar zijn we dan mee bezig?” Ehmmm, ja? Dus?  Hij dacht aan twee dingen: hartfalen of longembolie. Er werd dan ook direct een hartfilmpje gemaakt en bloed geprikt. Uitslag zou er over een week zijn. Vandaag dus. 

Hoe ik de week ben doorgekomen, weet ik niet, maar als je het al over een strijd hebt tijdens een ziektebeeld…nou dan was dit een strijd. Ik heb me gedurende de behandelingen van de kanker nog niet zo belabberd gevoeld als nu. Pijn is een ander ding, maar ieder moment denken dat je stikt is toch wel heel erg vervelend. Ook voor Don. Die moest steeds maar aanhoren dat ik nooit in ons nieuwe huis zou komen te wonen en meer van dat dramatisch gewauwel. Geloof me, je gaat rare dingen zeggen. Het was hoog tijd dat er ingegrepen zou worden.

Vanmiddag bracht de uitslag niet veel bijzonders, het gaf de arts geen enkele aanknoping zoals hij zei, maar wel had gehoopt. “Ik denk dat u maar moet blijven” merkte hij op. Het was niet eens een vraag en ik vond het best. Liever hier benauwd dan thuis in mijn eentje. Van het een op het andere moment werd van alles geregeld. Er was per direct een bed vrij en daar kon ik met een verpleegkundige en zusje die mee was, even naar toe wandelen.  Nou ja ‘even”, wel met pauze op de gang hangend over mijn rollator naar lucht happend als een koikarper op het droge. 

Een reeks aan intakegesprekken en alvast wat kleine onderzoekjes volgden. Na veel geklop links en rechts, op mijn hand, op mijn arm, vuisten maken en misprikken is het gelukt een infuus aan te leggen. Pff.. ook een kunst op zich, volgende keer laat ik mijn neefje invliegen dan mag hij het doen. Ik krijg prednison door het infuus en daarnaast word ik verneveld en krijg ik slijmoplossers. Het losgekomen slijm moet ik dan bewaren in een bakje. Gatjak jasses bah. (Nu wil vast niemand meer op bezoek komen…whoehaa..)

Morgen starten ze met allerlei onderzoeken, voor 10:00 uur moeten er al longfoto’s gemaakt zijn, wederom bloedonderzoek en langs de cardioloog. Het zal mij benieuwen…

Ik ben wel blij dat ik hier ben, thuis kon niet langer meer. Ook voor Don beter, die kan nu eindelijk een nacht doorslapen. Ik hoop ik ook, zo’n ziekenhuisbed kun je toch wat makkelijker instellen en aanpassen aan hoe je wilt liggen/zitten/hangen.

Wat wel vreemd voelt is de gedachte dat ik misschien niet eens meer thuis kom voor de verhuizing, dat is volgende week vrijdag. Het zou wel heel raar zijn als dit dan de laatste dag daar is geweest. Neeeee….dat zal toch niet? Ach, ik laat het maar over me heen komen, het boeit me eigenlijk niet echt. Eerst maar eens massa’s lucht zien te krijgen!

Ik ga afsluiten, het is al donker hier. Volgens mij gaat iedereen hier om 22:00 al in coma of zo. Mijn roomy slaapt al. Geen idee of hij snurkt of rochelt. Hij ligt aan allerlei draden en slangen (waar ik natuuuurlijk mijn rollator op had geparkeerd…. oeps foutje, sorry buurman). Mijn doofheid komt nu wel goed uit. Ik hoor al dat gepiep en gehijg op de gang ook niet. Lekker rustig. Proberen een nachtje te maken. Komt goed!