Raar hoor

Ik zit er als een Zombie bij en pas precies bij het moment: Halloween. Het weer past zich ook aan met gure regenbuien en zowaar wat stormachtig. Ook stormachtig in mijn lijf, in mijn -in óns- leven.

Wat een rare dagen zijn dit. Alsof het nu alles pas gedoceerd binnenkomt. Ik zit in een foute film die geregisseerd is door een chaoot. Uiteindelijk zal het wel een Ze leefden nog lang en gelukkig worden, maar nu zit ik nog ergens in een duistere twilight zone. 

Het is haast niet te beschrijven wat er in me omgaat. Het lijkt wel een soort rouwverwerking, maar dan gelukkig zonder lijk. Ik voel momenteel weer al te goed hoe een ieder voor zich met een verlies, afscheid of hoe je ’t ook noemen wilt, omgaat. Bizar. Ik kan me alleen proberen in te denken hoe het voor Don met name fysiek voelt. Zelf voel ik iets anders. Don heeft naast zijn fulltime werk bergen verzet, nou ja: dozen, dozen en nog eens dozen…. daarnaast is hij steeds bij mij op ziekenbezoek geweest. Hij heeft mega-uren gedraaid, met de nodige kopzorgen erbij. Mijn beleving was anders, dat was meer een overleving. Ik heb onze thuissituatie van een afstand alleen maar via foto’s via de app kunnen volgen. Ook het inpakken ging tussen twee medicaties door telefonisch. Ja, die ladekast mag in de opslag. Nee niet die witte, die zwarte! die witte moet mee naar het vakantiehuisje. Soms kon ik niet meer helder denken, ik had al genoeg aan mijn lijf om er voor te zorgen dat mijn longorkest goed gedirigeerd werd. LOSLATEN was de enige optie om het voor mezelf allemaal te begrenzen.

Zo raar om de eerste nacht hier in het vakantiehuis door te brengen. Alles is ontregeld. We zijn als twee kippen zonder koppen.in een ren vol dozen die vandaag uitgezocht en ingeruimd gaan worden. Daar krijg ik gelukkig hulp bij en hoef ik niet meteen een hele dag alleen hier te zijn.

Don is vanmorgen vroeg gewoon naar zijn werk gegaan en ik probeer mijn draai te vinden. Andante, jawel dat ook nog, niks presto. Zelfs als ik wil, dan lukt het me niet… mijn lijf en longen piepen mij onmiddellijk terug in het gareel.  

Zo raar om hier te zijn en het gevoel te hebben dat we ‘even op vakantie zijn’. In mijn gedachten gaan we straks weer gewoon naar ons huis en in mijn hoofd is ons huis nog gewoon in tact. Maar nee…niets van dat al. Eerst moeten we volgende week nog een keertje verkassen, naar een ander huisje dat wel voor een langere periode beschikbaar is. Dan hebben we even een paar weken ‘rust’, hoewel voor Don dan juist de decemberdrukte in de winkel begint. Tegen die tijd ga ik weer door de molen bij de longpoli en zal mijn oproep voor de Daniel er ook wel weer zijn. Nu nog even niet aan denken. 

Tijd voor koffie. Ehmmmm….welke doos was dat ook al weer ….

Oh wacht, kijk. Da’s dan wel weer leuk. Mijn plant heeft de eerste overtocht overleefd! Schefflera heet -ie inderdaad. Ja ja, met dank aan alle inzendingen. De prijs is naar keuze: er staat hier per ongeluk een oven en een boodschappentrolley… die mochten eigenlijk weg (maar sommige dingen blijven je hardnekkig achtervolgen kennelijk…)