en dan is er Die Ander
Ik moest even graven in mijn geheugen hoe lang ik haar eigenlijk al ken… dat gaat ver terug in de tijd toen ze zwanger was en terug in het dorp kwam wonen waar ons gezin ook woonde. Wat zal het zijn geweest…1976? Ik werkte bij de plaatselijke juwelier en zij was kapster, de vaste kapster van mijn ouders tot aan hun beider overlijden wel te verstaan. Pa ging regelmatig met haar mee als heren knipmodel en ma liet iedere vrijdag –zoals in die tijd heel gebruikelijk was- haar haren door haar wassen-en-watergolven. Ook mijn manen gingen door haar handen tijdens de modeshows die ik liep. Daarnaast werden ze in het dagelijkse leven gedraaid in ontelbare permanentjes of met kraaltjes gevlochten of roze gekleurd. We werden maatjes, zagen elkaar dan vaak, dan minder, soms een hele poos niet, maar altijd is het contact gebleven. Altijd goed en altijd vertrouwd ondanks de lange pauzes tussendoor.
Jaren geleden werd zij getroffen door borstkanker. Een heftige periode met veel complicaties volgde. Ze is altijd flink geweest. Ze kwam er bovenop. Na vijf jaar controles werd ze ‘schoon’ verklaard en dat is inmiddels ook al heel wat jaartjes geleden. En dan… dan is het precies zoals ik in één van mijn eerdere blogs schreef: Hoe schoon is schoon? En bovendien: hoe lang?
Een paar dagen geleden had ze me verteld dat er een MRI scan gemaakt werd in verband met een vermeende nek-hernia. Direct de volgende dag werd ze verzocht zich te melden in het ziekenhuis, alwaar haar verteld werd dat de uitslag van de scan uitwees dat nader onderzoek nodig was door middel van een PET scan. Ook die uitslag volgde direct de volgende dag, dat was gisteren. Ze belde me vanuit het ziekenhuis. Het was geen goed bericht. Ik hoorde haar stem, ik hoorde wat ze zei… flarden. Het leek net of het geluid van mijlenver kwam. Het leek niet echt. Dit kon niet waar zijn. Waar ging dit over?? Hoezo uitzaaiingen? Hoezo konden ze haar niet meer beter maken? Hadden ze dat écht tegen haar gezegd? Ik hoorde haar zeggen dat ze het gevoel had alsof het over iemand anders ging, niet over haarzelf. Ook ik betrapte me op de gedachte: Over wie gaat dit? Over haar?? No way!
Ik besloot diezelfde avond naar haar toe te gaan. Ik moest haar zien, ook al kon ik niets en wist ik niet wat te doen en wat te zeggen. Na ons telefoongesprek was ik uit het lood geslagen. Er ging van alles door me heen en ik voelde een stekende pijn ergens in mijn lijf. Wiens pijn was dit? Van mij? Van haar? De pijn van onmacht… de pijn van waarom zij… hoezo niet ik? Of nou, nee wacht… ik ben zelf ook…
Of, misschien was het de herkenning? Alsof ik door wat zij vertelde zelf geraakt werd. Wat is het een vreemde gewaarwording om op deze manier te (her)ontdekken dat ik de dingen die mijzelf overkomen eigenlijk prima kan handelen. Ik vind steeds een manier om er mee om te gaan, maar vind die gek genoeg niet als het om een ander gaat. Je staat erbij en je kijkt er naar, zonder hi hi hi ha ha ha….
Of, misschien was het de herkenning? Alsof ik door wat zij vertelde zelf geraakt werd. Wat is het een vreemde gewaarwording om op deze manier te (her)ontdekken dat ik de dingen die mijzelf overkomen eigenlijk prima kan handelen. Ik vind steeds een manier om er mee om te gaan, maar vind die gek genoeg niet als het om een ander gaat. Je staat erbij en je kijkt er naar, zonder hi hi hi ha ha ha….
In een split second dacht ik te voelen hoe naasten aan de zijlijn zich voelen: mantelzorgers, familie, vrienden en andere direct betrokkenen… Jee, dat gevoel is zóvele malen anders dan “er zelf in zitten”!
En zo zaten we een paar uur later aan een tafel in de grote ontvangsthal van het ziekenhuis: lotgenoten met die stomme kankerziekte. Wat moet je zeggen? Een traan, maar ook een lach. Zij stak nog maar een peuk op, haar longen waren immers wel schoon. We vroegen ons af of het tijd was voor een bucketlist. Wat een suffe situatie was dit. Verdriet. Onmacht. Bezinken. Een plekje zoeken. Humor behouden. Maar bovenal: blijven praten, uitspreken, bespreekbaar maken…
Hoe het verder gaat weten we nog niet. Voor haar wordt na het binnenkort nemen van een geleide MRI biopt bekeken wat de mogelijkheden nog zijn qua behandeling. Voor mij is het nog altijd afwachten tot de volgende scan (…en de volgende….en de volgende…?)
Over een ding zijn we het eens: leven zoals we willen, niets uitstellen, gerust plannen maken en genieten van wat is. Dippen mag, schelden en huilen ook –maar niet te lang. En dan realiseren we beiden hoe ‘makkelijk’ het is om dit allemaal te zeggen, vooral als het gaat over Die Ander….
Over een ding zijn we het eens: leven zoals we willen, niets uitstellen, gerust plannen maken en genieten van wat is. Dippen mag, schelden en huilen ook –maar niet te lang. En dan realiseren we beiden hoe ‘makkelijk’ het is om dit allemaal te zeggen, vooral als het gaat over Die Ander….
Ontdek meer van bonblog
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
onvoorstelbaar bo. en inderdaad langs die zijlijn is ook heel moeilijk en ook nooit precies in te schatten hoe het voor jou en ook voor don is. ik hoop dat wij nog heel lang plezier van elkaar zullen/mogen hebben. liefs, muis
p.s. en wat kan je toch prachtig schrijven.