Solstitium

Vanmiddag was de winterwende: 16:28 uur om precies te zijn. Ik geloof dat ik ‘m heb gemist. Letterlijk. Alles is gehuld in een dikke deken van mist, zodat het echt de kortste dag werd vandaag.
Ook in mijn hoofd is het knap mistig. Eens in de zoveel tijd lijk ik dat te hebben, dan ontplof ik om niets -zo lijkt het. Aan de ene kant vraag ik me dan af waar zo’n reactie vandaan komt, maar aan de andere kant weet ik dat donders goed. Het gaat eigenlijk nergens over, maar het zijn kleine opstapelingetjes, wegwuifsels, geparkeerde frustratietjes en irritatiekriebels die op de bewuste momenten zelf te behappen waren, maar waarvan dan toch ergens een restje blijft knagen tot….
Ja, tot… totdat er tijdens de winterwende niet alleen iets gebeurt tussen de kreeftskeerring en de steenbokskeerring, maar ook tussen deze kreeft en steenbokDon.

Vanmorgen waren we in de Daniel voor de uitslag van de CT scan die eergisteren gemaakt is. Ik kon er deze week zomaar tussen geplaatst worden, vanwege de vage klachten waarvan ik sinds een aantal dagen (en nachten) last heb. Eigenlijk stond ik pas eind januari op de planning om gescand te worden, met in februari de uitslag. Ontzettend fijn dat het alsnog nu voor de feestdagen geregeld kon worden.
We waren ruim op tijd uit de duinen vertrokken, maar ineens floepten de matrixborden vlak voor de Beneluxtunnel op **50 km** en konden we niet meer uitwijken naar een andere rijstrook. Niet lang daarna stonden we stil. Niks vijftig, gewoon stil. STIL! Geen beweging in de enorme rij waar we aansloten. Nee, niet nu! Worse-scenario’s doemden massaal op. Ergens ging een knop om en zette ik het luidkeels op een blèren midden in de file. Natuurlijk sloeg het nergens op. Maar toch, het gebeurde en ik kon er niets aan doen op dat moment. Gek hè, dat dan zo’n flut-situatie ineens van alles in werking zet. Het lucht op, dat wel, maar toch blijft er dan de hele dag zo’n katterig gevoel aan me kleven. Een soort kater, zonder het feestje ervoor.

Of misschien een klein feestje er na, want het is eigenlijk best vierenswaardig dat mijn CEA waardes enorm bleken gedaald naar 3,34 (normaal is: tussen 0-5, en de vorige keer was het 13,6) Dat mijn chirurg het een raadsel vindt, dat boeit me nu even niet. Op de CTscan was niets bijzonders te zien, dus dat is ook geweldig nieuws! Dat ik me desondanks niet zo voel, veeg ik ook maar even onder het vloerkleed. Voor de zekerheid wordt er toch nog een MRI scan gemaakt, omdat daar net even wat meer zichtbaar op is. Mocht daar dan ook niets uit komen, dan word ik doorverwezen naar een neuroloog. Dit heeft alles te maken met de pijn(scheuten) in mijn linkerbeen die ik bij tijd en wijle heb tijdens het zitten, staan en liggen. Het is alsof er een zenuw bekneld zit, waardoor mijn voet gaat tintelen en ook blijft mijn enkel maar zo dik. Het zou zomaar kunnen dat het nog een nasleep of gevolg is van de zware bestralingen die ik in het bekkengebied heb gehad.

Bah, soms heb ik het he-le-maal gehad met al die naslepen. Zo ook met de afkickverschijnselen van die prednisonzooi. Gelukkig is dat hele opgejaagde gevoel nu weg, maar in slaap vallen op de meest gekke tijdstippen overkomt me nog regelmatig. En hoe zit dat: kwam na volle maan geen halve maan? Waarom blijft mijn gezicht dan zo pontificaal rond aanwezig?? Ik moet zeker nog gewoon een laatste kwartier wachten 😉 Fijn al die randverschijnselen….NOT.

Maarr…. wel fijn dat we ons de komende dagen even ‘zonder medische zorgen’ verder kunnen focussen op ons nieuwe huis. Dat geeft nog genoeg andere stress 😉 Wat zullen we blij zijn als alles achter de rug is en we eeeeeven niets hoeven en echt kunnen uitrusten. Het zijn lange dagen….en vanaf morgen letterlijk weer langer…

Voor de mistige donkere nachten hebben we zelf maar even een lichtpuntje hier opgehangen