Raak!

Wat mij raakt, kan totaal verschillend zijn. Het is maar net hoe ik me voel en hoe mijn gemoedstoestand is. Het varieert van Disney’s Bambi op het ijs tot Meryl Streep in haar rol als Francesca in de film Bridges of Madison county. Maar ook een ‘zomaar’kaartje in mijn brievenbus en een lunch met een langnietgeziene persoon. De eerste dartelende lammetjes in de wei en een zelfgebakken citroencake die wonderbaarlijk goed gelukt is (voor deze keer dan…)

En ja… muziek… dat doet altijd wel wat met mij. Muziek en dans, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dansen om in beweging dát weer te geven, wat muziek in mij raakt en los maakt. Ik stamp mijn boosheid of verdriet eruit en fladder als een dikke vlinder (ja heus, zo ben ik ooit genoemd -grinnik) met armen als vleugels door de ruimte als ik blij ben. Jaren lang heb ik mijn muziek zorgvuldig gekozen en op elkaar afgestemd bij het geven van mijn danssessies, met als doel om de ander ook te laten ervaren hoe het is je te kunnen uiten door alleen maar de muziek te volgen met je lijf. Helaas viel dat allemaal weg toen ik ziek werd. Tot….

…tot ik oktober vorig jaar zomaar pardoes telefonisch benaderd werd door een mevrouw van de afdeling Zorg en Welzijn van de gemeente Midden-Delfland. De dame in kwestie vertelde over een groep dames die al heel lang samen (volks)danst en na de zomerstop geen docent meer heeft. Mijn naam was ergens als zijnde dansdocent tevoorschijn gegoogled en haar vraag was of ik één keer per week een ochtend een dansles wilde verzorgen.

Ehm……o jee, die had ik niet zien aankomen! Duizend ‘maren’ en ‘wat alsen’ kwamen in me op en tegelijkertijd borrelde er ook iets van een verlangen. Wat moest ik antwoorden? Wat wilde ik? Wat kón ik nog?

Vooral open kaart, vond ik. Aldus benoemde ik mijn gezondheidssituatie, mijn beperkingen en het feit dat ik al jaren geen les meer heb gegeven. Ondanks dat werd mij een kans geboden. Zou het niet fijn zijn voor je, om weer te kijken of je het kunt en zo ja: om dan weer iets te kunnen betekenen op sociaal maatschappelijk gebied? Uit mijn vorige schrijfsels moge inmiddels duidelijk zijn dat ik onder het type ‘wat je niet hebt geprobeerd, weet je niet’ val. Dus: “ja graag, ik wil het wel proberen”, luidde mijn antwoord prompt.

Zo gezegd, zo gedaan. Of nou ja ‘zo’…. Het vergde toch nog aardig wat voorbereidingen: ik moest me ineens na lange tijd weer gaan verdiepen in muziek en bijbehorende danspassen. Wat wist ik nog? Van een paar honderd dansen die ik ooit geleerd had, moesten er toch wel aardig wat zijn blijven hangen. Pfff…. Ik telde mijn passen uit achter mijn strijkplank, tijdens het koken, onder de douche of liggend op bed als ik niet kon slapen. En toen was daar mijn eerste proefles. Aftasten. Aan elkaar wennen. Anders zijn. Geen volksdans, maar mijn manier van kringdansen geven en beleven. Hoe zou dat wederzijds bevallen? Of juist niet? Spannend!

Mij viel direct op dat het weg had van fietsen of schaatsen. Je hebt het ooit geleerd, doet het jaren niet en dan pak je op een dag je fiets weer -of bindt je schaatsen onder….en zoefff…daar ga je, alsof je nooit anders hebt gedaan. Je verleert het kennelijk niet. Zo was het ook met mijn eerste les. Ik stond er, startte de muziek en… zoefff, weg walste ik -met in mijn kielzog de dansdames. Ik hoorde de stem van Esclarmonde, mijn helaas veel te vroeg overleden opleidings dansdocent Een dans moet in je lijf zitten! en zo ervoer ik het precies: een beetje stoffig misschien, maar het zit er nog in!!

Wat is het leuk! Zo heerlijk om weer dans te mogen en kunnen delen. Wat fijn! Wat doet het me een plezier! En bovendien: het raakt me om te zien dat het anderen raakt. Oh, die wonderbaarlijke magie van muziek en dans….

Eén van de dansen die ik de dames in het begin van het nieuwe jaar heb aangeleerd, heet Gabriella’s lied. De muziek komt uit de Zweedse film As it is in heaven en het nummer Gabriellas sang wordt gezongen door Helen Sjöholm die de rol van Gabriella vertolkt.

Wat mij recentelijk heeft geraakt is iets in de les van deze week. We dansen overigens een half uur, dan is er een half uur pauze gevolgd door weer een half uur dans (zo is het voor mij precies te doen). In de pauze komt één van de dames naar mij toe en vertelt dat steeds als wij Gabriella’s lied dansten, een man stilletjes om het hoekje van de deur bij de ingang kwam luisteren en kijken. Vlak voor aanvang van deze les heeft hij contact met haar gezocht en vertelt dat zijn onlangs overleden vrouw zo van dit nummer hield en ook hij vindt het mooi. Vandaag is haar verjaardag -zo zegt hij, en vanmiddag gaat hij samen met haar andere dierbaren een boompje voor haar planten. Zijn vraag luidt: Zouden jullie die ene dans vandaag misschien voor haar willen dansen? Dat zou ze beslist prachtig gevonden hebben.

Natuurlijk hebben we “Gabriella” gedanst. Met overgave: drie passen voorwaarts-de vierde terug met een weemoedige blik over de linker schouder, een seconde stilstaan bij dat wat was, golvende mayimpassen als (ca)dans door het leven -soms onstuimig en soms rustig kabbelend.. We draaiden rond en rond.. en werden stil. Diep van binnen…. geraakt.

De choreo laat ik aan ieders eigen invulling, de muziek geef ik hierbij, met de vertaling van de Zweedse songtekst

Gabriella’s lied,
Ik wens een ieder te zijn wie je bent en te leven zoals je wilt!