Drie jaar later

Precies drie jaar geleden zei mijn moeder letterlijk: “Ik hoop één ding, dat is dat ik nog mag meemaken dat jij beter wordt” Doe niet zo gek, reageerde ik, natuurlijk wel, over twee maandjes word ik geopereerd en dan ben ik klaar. “Ja maar ik weet niet of ik dat wel haal”, had mijn moeder geaarzeld. Doe niet zo gek, natuurlijk wel!
We hadden beiden geen idee hoe alles zou verlopen. Of misschien had zij al wel een vermoeden, maar dat zij er twee weken later niet meer was, was toch wel bizar.

Vandaag, op de kop af drie jaar later zitten we weer hier in Arcen, met dezelfde vrienden als toen, dezelfde week, dezelfde hond met nog een nieuw klein harig spring-in-het-veld erbij, hetzelfde resort maar een ander huis. De tussentijd heeft niets doen vergeten, wel alles minder beladen gemaakt en wonden geheeld, maar of ik ‘beter’ ben….ach, wat is ‘beter’?

Al word ik honderd, de rest van mijn leven zal ik dagelijks geconfronteerd worden met de gevolgen van kanker. Als ik na het douchen in de spiegel kijk, schrik ik niet eens meer. Mijn lijf van nu weerspiegelt niet alleen de littekens, maar ook mijn verhaal. Een verhaal dat me doet beseffen dat er zoveel waardevolle dingen zijn in het leven. Ik ben letterlijk een gewichtig persoon geworden, gehavend maar desondanks goed geheeld, al zeg ik het zelf. En zo ben ik dan eigenlijk toch ook best mooi qua lelijkheid 😉 Gelukkig kan ik er zelf goed mee overweg, ook al irriteren sommige ongemakken mij heus wel -vooral als ik iets wil, wat ik fysiek absoluut niet meer kan.

Boos zijn mag van mezelf op zijn tijd, maar: gelúkkig prijs ik mij, dat Don mij nog altijd onvermurwbaar onveranderd accepteert zoals ik ben en ben geworden. Want eerlijk is eerlijk, voor een partner is het niet altijd even makkelijk en vaak dubbel zo confronterend, lijkt mij. Niet alleen heb je te maken met eigen gevoelens, je ziet ook wat alles met de ander doet. Ik weiger nog altijd steevast om de afgelopen drie jaren een strijd te noemen. Strijden roept bij mij eerder het beeld op van een gewelddadig (al dan niet zwaard)gevecht, maar zo voelt het voor mij niet. Het voelt meer als in een bootje: go with the flow,  oppassend dat ik er door alle deining niet uit donder en alsnog verzuip. Ik ben me er in ieder geval goed van bewust dat ik in dit alles alleen maar voor mezelf kan spreken. Hoe dan ook, al is mijn lijf verre van Doutzen Kroes: met een leuk verpakkinkje eromheen weet ik mij meestal wel te transformeren tot een aardig ‘Bo’tje-kadootje’. Dat ik dan bij het uitpakken gniffelend denk What you see is de-fi-ni-te-ly not what you get mag de pret niet drukken 😉

Gisteren waren we in Kevelaer, een bedevaartplaatsje in Duitsland. Daar waar mijn moeder en ik ooit meermaals gezamenlijk kaarsjes opstaken, stond ik er nu alleen. Mijn blik dwaalde onwillekeurig af naar het winkeltje aan de overkant van het plein. Oh ja, kocht ik daar drie jaar geleden niet die grote flamboyante zonnehoed? Ik schreef daar een klein blogje(klik) bij, bedenk ik me nu ineens.
Goh, waar blijft de tijd…het is alsof het allemaal gisteren was. Gisteren…mehoela… drie intensieve jaren zal ik bedoelen! Zomaar omgevlogen….

Als ik een tijdje in het vlammetje van mijn kaarsje heb gestaard, wend ik mijn blik af en bespeur de anderen aan de overkant van het pleintje. Ik steek over om me bij hen te voegen op het terras. Kaffee mit Kuchen jongens?
Alle vier zitten we even later in eigen gedachten verzonken en genieten in stilte aan de rand van het kerkplein met de lantaarntjes en kleurrijke bomen, nippend aan een kop dampende cappuccino. Lekker, zo even weg 🙂