Uit de kast

Toen wij twee jaar geleden ons huis verkochten en uiteindelijk terechtkwamen waar we nu wonen, hebben wij fors moeten inleveren op (berg)ruimte. Omdat we tijdelijk op een vakantiepark verbleven, is vanzelfsprekend het merendeel van onze spullen in dozen naar een opslag gegaan. Pas maanden later kwamen na de verhuizing de meest wonderbaarlijke dingen tevoorschijn bij het uitpakken. Dingen waarvan ik het bestaan niet meer wist. Gut, had ik dat ook nog? Hele ladingen hebben we toen alsnog weggedaan richting kringloop of regelrecht de container in. De boekenkasten uit ons vorige huis hebben we in onze huidige kleine kamer tegen één wand aan gezet met opbergdozen in de vakjes, zodat het wat opgeruimder oogt. Hierin verbleven voornamelijk de twijfelgevallen uit de verhuisdozen. Pas toen we een beetje gesettled waren, ben ik op mijn gemakje vakje voor vakje alles nagelopen om de boel wat verder te ordenen.

Met de decembermaand in zicht, doet mij de kastenwand een beetje denken aan een reuzen adventskalender. Dat brengt me op het idee om daadwerkelijk per dag opnieuw de inhoud van één doos te bekijken. Ik durf nu al te wedden dat er in bijna twee jaar toch nog weer nodeloos dingen ingepropt zijn onder het mom: Ik leg ze voorlopig hier maar even neer, dan ligt het uit het zicht. Tijd om dat soort dingen weer uit de kast te trekken: ruimen die handel! Maar er zijn ook dingen die voor mij altijd hun -emotionele- waarde zullen behouden. Waarschijnlijk zouden anderen er heel anders over denken, maar van mij mogen ze blijven.

Zo haal ik bijvoorbeeld uit één van de vakjes van mijn kast, mijn oudste vriendin: Jolanda – in december 60 jaar oud. Ik kreeg haar toen ik twee jaar oud was van Sinterklaas, destijds nog gewoon vergezeld door Piet die zwart was door het roet van onze evenzo zwarte kolenkachel. Wat was ik blij met mijn poppenkind. Als een trotse poppenmoeder duwde ik haar in mijn houten poppenwagentje door onze tuin voor me uit. Mijn moeder maakte mijn kleding altijd en meestal was daar dan wel een restje stof over voor eenzelfde jurkje voor Jolanda. Jaren later toen mijn zusje geboren was, kleedde ik mijn pop met de babykleertjes van mijn zusje. Mooie herinneringen!

Poppen hadden in de jaren vijftig nog geen haren, bovendien waren ze gemaakt van een hard, doch kwetsbaar en breekbaar soort plastic. Het was voorzichtig spelen geblazen, wat in mijn enthousiasme niet altijd feilloos lukte.
Op dit moment is er een TV programma, The Repair Shop, waarin beschadigde voorwerpen met emotionele waarde voor de eigenaar worden gerepareerd. Jammer dat ik er niet eerder over hoorde, anders had ik Jolanda naar voren kunnen schuiven. Dan had wellicht haar enorme met tape bijeengehouden schedelbasisfractuur verholpen kunnen worden plus een nieuw neusje en een linker voetprothese aangemeten kunnen worden.

Uit een ander vakje vis ik een onooglijk krukje, zo zou je hoogstwaarschijnlijk op het eerste oog denken. Het is echter mijn allereerste kinderstoeltje. Ik zat er mee voor de kachel in de toen nog echt ijzige wintertijd of in de tuin zodra de zon maar even scheen. Ik zat er spelend op in mijn kamertje of gezellig in de keuken bij mijn moeder als zij aan het koken was. Fijne herinneringen!
Het stoeltje had oorspronkelijk een leuning, die er vanaf gesloopt werd omdat ik er niet meer tussen paste. Het werd zo tot krukje omgedoopt. Later was het een mini tafeltje op mijn tienerkamer en nog veel later diende het om een grote plant op te zetten in mijn eerste eigen woonkamer.
Het krukje is geverfd geweest, bekleed en weer ontkleed, heel veel gebruikt maar ook verwaarloosd en is alle elf keren in mijn leven met me meeverhuisd. Het verdient binnenkort een opknapbeurt en dat komt vast goed met behulp van mijn eigen Repair Man 😉

En zo kent mijn kast nog meer verborgen schatten.
Van oude schoolrapporten, (zwem)diploma’s, poëzie-albums tot stageverslagen, scripties en persoonlijk ontwikkelingsplannen. Ik ben op alle fronten geslaagd, kan ik nu wel stellen 😉
Van mini cassettebandjes uit ons oude antwoordapparaat waar de babygeluidjes van mijn neefjes nog op te horen zijn tot een klein stapeltje bootleg maxi singles, overgebleven uit de periode toen ik nog dansles gaf met een pick-up ofwel platenspeler.
Van massa’s kleurpotloden -ik heb wat af gekleurd om even een momentje voor mezelf te pakken in hectische tijden, tot bolletjes kleurige draadjes die ik best wel weer eens zou kunnen oppikken. Een setje polswarmertjes breien lijkt me wel wat, lekker klein behapbaar projectje.

Tsja en dat “alles uit de kast halen” ga ik dan ook maar als behapbaar project benaderen. Strak plan. Nu nog even niet, dus vooralsnog verdwijnt Jolanda weer braaf bovenin rij twee, vak vier. Het krukje blijft uit de kast, daar kan ik binnenkort wel wat mee.