Ehh…Piet?

Zo rondom de overgang van oud naar nieuw, lijkt de hele wereld bol te staan van de terugblikken op het afgelopen jaar. Ook ik sta er altijd een momentje bij stil. Op oudejaarsdag was er iets in het nieuws wat mij aanleiding gaf om met een glimlach veel verder terug te duiken in een van de voorbije jaren. De aanleiding was Piet.

Ik kende hem niet. Om precies te zijn: ergens jaren negentig had ik geen flauw idee wie Piet was. Ik werkte bij het Aula Congrescentrum van de TU Delft, beslist een mooie tijd om op terug te kijken.

Samen met twee vaste collega’s werkte ik op de afdeling Reserveringen/Congresorganisatie. Soms stressvol, maar altijd een afwisselende en uitdagende baan. Het laat zich eigenlijk niet zomaar in een paar woorden uitleggen, het zou een boek worden 😉 Maar in een notendop:

Onze afdeling: de spil waar alles om draaide omdat bij ons alle reserveringen voor het hele gebouw binnenkwamen. Naast de reguliere protocollaire zaken, vaste colleges, jaarlijkse symposia al dan niet met tentoonstellingen, waren er ook de één of meerdaagse (internationale)congressen. Het gebouw was multifunctioneel en bood heel veel mogelijkheden voor diverse bijeenkomsten en evenementen. Zo werd het groot Auditorium in combinatie met de Foyer ook wel in de weekenden geboekt voor bijvoorbeeld optredens, voorstellingen en andere ‘externe aangelegenheden’.

Op ons kantoor maakten wij per reservering een draaiboek voor collega’s van de huishoudelijke dienst, catering, techniek, gebouwbeheer en receptie. Iedere week begon met het doornemen, bespreken en toelichten van de stapel draaiboeken, samen met alle afdelingshoofden in een vast overleg. Soms ‘appeltje-eitje’ maar vaak een logistiek gepuzzel om meerdere activiteiten in het gebouw naast elkaar te plannen, zonder dat de één (over)last had van de ander.

Het organiseren van congressen is beslist een specialistisch vak apart. Ik ga daar nu niet verder op in, het zou niet alle aandacht krijgen die het verdient. Voor nu alleen: als de organisatie aan ons als Congresbureau werd toegewezen, betekende het dat er tijdens de betreffende congresdagen in de ontvangsthal een aparte registratie/informatiebalie werd opgebouwd. Wij bemanden die balie dan ter verstrekking van informatie en verzorgden de ontvangst en registratie van de deelnemers zelf. Om voor iedereen herkenbaar te zijn en om op te vallen tussen honderden personen in het gebouw, droegen we allen dezelfde opvallend gekleurde kleding. Heeft u vragen? De dames in het paars kunnen u verder helpen. Echter…de volgende dagen spraken we af in rood, groen of zalm….

Dat bracht mij op het idee om Cobo in het leven te roepen, vernoemd naar ons afdelingshoofd en mijzelf. Uit een gastendoekje knipte ik onderdeeltjes en naaide daar een beertje van. Voor Cobo maakte ik dezelfde kleuren mantelpakjes als het assortiment van ons. Op de informatiebalie in de centrale hal, prijkte Cobo met de kleur kleding die wij die dag aan hadden. Zo wist iedereen ons tussen het zakelijk zwart en donkerblauw relatief snel terug te vinden.

Naast het begeleiden van de dagelijkse reserveringen in het gebouw (of zoals ze dat tegenwoordig Floormanagen noemen), wist je nooit wat je daarnaast te wachten stond qua inkomende aanvragen. Email hadden we nog niet, dus alles kwam in de meeste gevallen per telefoon binnen, een enkele keer per fax.

Mijn herinnering gaat terug naar ergens rond de jaarwisseling, er was van alles in het gebouw gaande en ik droeg mijn herkenbare knalgele outfit. Mijn telefoon rinkelde en onze receptioniste kondigde aan Hoi Bon, ik heb iemand aan de lijn die vraagt of hij hier het weerbericht mag filmen. Huh? Het weerbericht filmen? Wat is dat nou voor onzin, nou kom maar door met die man dan.

Halloooo, met Piet.
Pardon? Piet?
Jaaaa Piet Paulusmaaa.
Piet Paulusma? Ehhhh moet ik u kennen?
Jazeker…van het weerbericht
???

Serieus, ik had nog nooit van die man gehoord. Ik begreep er geen barst van. Hoezo het weerbericht bij ons filmen?
U heeft geen last van ons, het duurt maar heel even, beloofde Piet. Het is voor het late weerbericht op TV, we hebben niets nodig, alleen maar uw toestemming om even een shotje te draaien.
Ik hield ruggespraak met het hoofd Aula, die zich net als ik afvroeg Wie is die vent dan? Ehm tsja… Piet dus. Ik ken m ook niet. Nou ja, laat maar komen dan. Jij bent vandaag on-duty toch? Vang jij hem op?

Zo geschiedde: aan het eind van de middag stevende een enthousiaste krullenbol met een brede lach op zijn gezicht en uitgestoken hand op mij af. Hallooo, ik ben Piet! En, herken je me nu? Ik staarde hem alleen maar schaapachtig aan, druk gravend in mijn geheugen…maar er kwam niets bovendrijven. Ehm…nee sorry ik ken u echt niet. Geeft niets! lachte hij prompt. We zijn zo weer weg hoor. U heeft een prachtige kerstboom in de hal staan. Mogen we daar even gaan filmen? ’t Duurt maar heel even en dan zijn we weer verdwenen.

Ik ging hem voor en terwijl hij en z’n cameraman voorbereidingen troffen, verdween ik naar onze receptie waar ik op afstand bleef kijken naar het hele gebeuren. De logica ging totaal aan mij voorbij. Waarom zou iemand überhaupt het weerbericht bij een kerstboom in de Aula van de TU Delft willen filmen?? Afijn, het was inderdaad zo gepiept. Oant Moarn! roept Piet aan het eind van de opname en vervolgens: Zooo, het staat erop! Je kunt het straks terugzien op TV. Bedankt hè! En met dezelfde brede lach op zijn gezicht verliet Piet het pand.

‘s Avonds thuis vertelde ik Don over die ‘ene Piet’. Ja joh, dat is een nieuw vast item geloof ik. Die man presenteert iedere dag het weerbericht vanaf een andere plaats in Nederland. Oh echt? Nou ja, dat zal dan wel. Maar inmiddels was mijn nieuwsgierigheid gewekt en besloot ik dan maar voor een keertje het ‘nieuwe’ weerbericht op TV in te schakelen.
En ja hoor, daar stond hij dan: Piet, pal voor de enorme kerstboom in de hal. Het beeld was ruim genomen dus plotseling zag ik een grote gele vlek bewegen op de achtergrond. Ik herkende mezelf onmiddellijk in mijn knalgele jasje. Neeee, te erg!
Het was in een flits voorbij. Gelukkig, dacht ik bij mezelf en ging er maar vanuit dat iedereen zich gewoon had gefocust op het weerbericht en Piet….niet op die andere kanarie 😉