Balance

Zo hè hè, het leven voelt toch stukken beter aan als het letterlijk in balans is. Duizelig zijn is ook niet alles, beter is het als dat kleine orgaantje achter het rotsbeen in je binnenoor weer in evenwicht is. Stukken beter!

En zo lijkt het met alles: ’t is beter als het in balans is. Ach, hoeveel danssessies ik aan dat thema heb gewijd: talloze. Van uit balans naar in balans: door laten gebeuren vs. zelf de regie in handen nemen; door alles vast willen houden vs. loslaten; door alsmaar voor anderen zorgen vs. bij jezelf blijven; door grenzen bepalen of grenzen verleggen…het zijn zomaar wat voorbeeldjes die me nu te binnen schieten. Steeds weer draait het om het uitvinden wat voor jou de juiste balans is. Ik schrijf met nadruk voor jou, omdat alleen jijzelf kunt bepalen wat en hoe dat voor je is. Niemand anders.

Een klein grappig voorbeeldje zie ik vlak voor mijn neus aan de ontbijttafel gebeuren. Ik neem nog één koffie’tje en dan ga ik naar mijn werk, zegt Don. Hij roert er een klein beetje suiker door en een wolkje melk. Ik kijk op het flesje (van het merk met de vlag uit een noordelijke provincie) en lees op het etiket: Balance. Zie ik dat nou goed? Ja dus. Wil jij ook? vraagt Don. Ja, antwoord ik, doe mij maar zwart! Ik grinnik, ook de balans in mijn koffie bepaal ik zelf wel.

Het is niet mijn bedoeling om er een ‘zwaar’ stuk van te maken vandaag. Eigenlijk meer iets luchtigs. En dat brengt mij bij een van mijn favoriete schrijvers: Toon Tellegen. In mijn ogen, verstaat hij de kunst om de prachtigste levensverhalen weer te geven in simpele fabeltjes.

Ooit heb ik een van zijn verhaaltjes omgezet in een danssessie “Grenzen bepalen”. Dansen op verschillende soorten muziek, zodat je door het dansen kunt voelen wat verschillende dingen met je doen. In zijn verhaaltje waren dat dingen zoals: je ruimte beperken, nieuwsgierig zijn, niet bij de ander kunnen komen en ga zo maar door. Ik wil niet meteen alles invullen, daarom geef ik je het verhaal. Ik zou zeggen neem er een kop koffie bij, met of zonder Balance 😉

Uit: “Toen niemand iets te doen had”
Door: Toon Tellegen

“Tot hier. En verder niet,” zei de eekhoorn tegen zichzelf. Hij trok een streep in het zand langs de oever van de rivier en bleef aan één kant van de streep staan. Hij had zich al lang voorgenomen zo’n streep te trekken daar dan niet voorbij te gaan. Dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben, dacht hij.

Hij was moe en ging zitten. De zon ging langzaam onder en er heerste stilte en rust in het bos en boven de rivier. Soms dreef de geur van hars of heide voorbij. De eekhoorn liet zijn hoofd op zijn handen rusten en keek naar de andere kant van de streep. Het was alsof alles daar anders was. Maar hij kon niet goed uitmaken wat er dan anders was.

“Eekhoorn! Eekhoorn!” hoorde hij plotseling roepen.
“Ja,” riep hij terug. Hij herkende de stem van de krekel.
“Kom eens hier,” riep de krekel.
“Waar ben je?”
“Hier.”

De eekhoorn keek om zich heen en zag iets bewegen in het struikgewas.
“Ach,” zei hij. “Je zit aan de verkeerde kant van de streep. Ik kan niet bij je komen.”
“Dan eet ik hem maar alleen op,” zei de krekel.

De eekhoorn rekte zich uit om te zien wat de krekel bedoelde, leunde met zijn bovenlichaam ver over de streep, maar zag alleen het puntje van de staart van de krekel.
De geur kwam hem echter bekend voor.

“Wacht even!” riep hij. Hij keek om zich heen of niemand hem zag en wiste toen snel, met zijn staart, de streep uit. Misschien is het wel helemaal niet goed om te weten waar je aan toe bent, dacht hij.

“Ik kom eraan,” riep hij.
Maar toen hij bij het struikgewas aankwam zei de krekel: “Waar bleef je toch? Ik heb hem nu zelf maar opgegeten.
“Wat?” vroeg de eekhoorn.
“Ja…eh…hoe heet zo’n ding ook maar weer…”
“Een beukennoot?”
“Ja! Inderdaad. Hoe wist je dat? Een beukennoot. Op is op. Maar om nou te zeggen lekker….”

De krekel haalde zijn schouders op en de eekhoorn liet zijn hoofd zakken en slofte in de schemering naar huis.
Hij nam zich voor nooit meer een streep te trekken of zich iets voor te nemen of te willen weten waar hij aan toe was.
En als ik ooit nog eens “Tot hier” zet, dacht hij, dan moest ik meteen daarachteraan mijn hoofd schudden. Beloof je dat? Hij knikte en beloofde het zichzelf.

Gerelateerde blog:
Andermans veren