Kostbaar Zen moment

Ik heb het volgens mij al vaker benoemd, maar ik was me vóór het hele covid-19 gebeuren al langer bewust van dingen in mijn leven die er écht toe doen. Toegegeven, voordat ik ziek werd was dat in mindere mate, maar het gevoel werd tijdens het ziek zijn alleen maar versterkt. Sindsdien beweer ik ook dat rijkdom voor mij niet zit in materiële bezittingen of het hebben van heel veel geld. Op de eerste plaats beschouw ik een goede gezondheid als een rijkdom, daarnaast zijn het de personen die ik ken of dingen die ik heb geleerd of meegemaakt waar ik bijzonder veel waarde aan hecht. Ik weet maar al te goed dat je je dat pas realiseert als je dit dreigt te verliezen, of als iets (tijdelijk)niet meer kan. Pas dan weet je ineens iets op (jouw) juiste waarde in te schatten en dat zijn soms alledaagse dingen.

In deze bizarre periode waarin we door de media overspoeld worden met informatie, maatregelen, updates, meningen en bevindingen, hebben we er allemaal mee te maken. De kleine dingen en situaties die ineens niet meer zo vanzelfsprekend zijn en niet meer kunnen, het elkaar niet meer kunnen of mogen bezoeken… Afijn, ik hoef daar niet ook nog eens van alles over te schrijven, dat wordt al genoeg gedaan. En daar zit nou net mijn twijfel, want eigenlijk voelde ik me vanmorgen bijna bezwaard om zomaar weer een blabla verhaaltje te schrijven.

Heel even flitste de gedachte door mijn hoofd “Zal ik vandaag dan maar gewoon een keertje schrijfvrij nemen?” Hm. Eerst maar eens douchen en aankleden. Op de wastafel zie ik mijn kleine parel oor-stekertjes die ik gisteravond uitdeed en daar heb neer gelegd. ‘n Beetje link: één foute beweging en er verdwijnt er eentje in de afvoer. Dat zal dan niet de eerste keer zijn en ik hoor Don -bij wijze van- al mopperend de zwanenhals onder de wasbak uit elkaar schroeven. Eerst veilig opbergen dan maar.

Op het kastje in de slaapkamer staat mijn sieradendoos, ooit voor een prikkie op een vakantie in Duitsland gekocht. Door het zwarte imitatie lak croco-ahum-leer, heeft het een chique uitstraling met bovendien enorm veel vakjes en laatjes plus een spiegel in de suède-achtige binnenkant van het deksel. Het geheel ziet er indrukwekkend uit, maar is zoooo nep, van waaiboomplastic 😉 Ik trek het bovenste laatje naar buiten en laat mijn blik even over de inhoud glijden. Een paar seconden houd ik mijn adem in.

Oh…. Ineens zie ik hier een schat van verzamelde rijkdommen. Nee, niet in de vorm van edelstenen, goud of zilver. Ik ga er even bij zitten. De rijkdom zit ‘m in de herinnering.

Steeds als mijn ouders aan mij vroegen wat ik voor mijn verjaardag wilde hebben, zei ik: doe maar een sieraad, dan heb ik later een aandenken aan jullie. Doe niet zo gek -de gevleugelde uitspraak van mijn moeder. Maar, nu is het later. En zie daar, het parel collier dat ik van mijn moeder kreeg, de bijpassende armband van mijn vader en de ring van Don (ja, die was toen al in beeld), het was mijn dertigste verjaardag. Er zouden nog vele sets volgen en ik weet als de dag van gisteren het moment in de periode dat ik ze kreeg.

Ik zie mijn ring met smaragd, die ik van Don kreeg op een Grieks eiland. Bij het zien, waan ik me weer onder een parasol, op dat specifieke terras met de blauw-wit geblokte kleedjes. Een zwoele bries waait door mijn haren en laat de geur na van tijm en nog wat andere kruiden. Verderop zit een gezelschap Grieks-orthodoxe priesters luidruchtig te genieten van hun ouzo’s en op de achtergrond klinkt het getokkel op een bouzouki. Ik wapper met mijn waaier en aan mijn ringvinger schittert mijn smaragd in de zon.

Aan een dun gouden kettinkje, hangt een kleine gouden kangeroe met een joey in haar buidel. Ik kocht het in een juweliers-shop vlak bij The Three Sisters in Australië. De mooiste en indrukwekkendste reis die we ooit met onze vrienden maakten. Ik hoor didgeridoo klanken die een heuse aboriginal een holle boomstam in blaast, terwijl ik twee stokjes in mijn handen geduwd krijg om hierop tikkend de maat aan te geven. Na het muzikale intermezzo krijgen we een lesje boemerang werpen. Wat was dat een leuke en onvergetelijke middag!

Het enige witgouden stuk, is mijn ring met groeibriljant. Het allereerste exemplaar kreeg ik bij mijn afscheid toen ik halverwege jaren zeventig wegging bij de juwelier waar ik werkte. Ieder jaar kon je zo’n ring dan inruilen voor eentje met een grotere briljant. Ik ben gestopt met inruilen toen ik ‘m groot genoeg vond.

Als schril contrast, zie ik ook nog een zilveren zweer-ringetje uit die periode. Dat doet me onmiddellijk denken aan het gaatjes prikken voor oorbelletjes. Dat deden wij dus met zweer-ringetjes. Simpel samengevat: je klemde het scherpe deel van het ringetje tussen een tangetje, legde het oorlelletje op een kurk en duwde dan het scherpe deel dwars door het oorlelletje, de kruk diende als stop. Ik vergeet nooit mijn eerste proefkonijnen (en zij mij waarschijnlijk ook niet).

Uiteraard was mijn zusje één van die “vrijwillige” slachtoffers. Wat nou nee ik hoef geen gaatjes? Kom op, dat is leuk en dan kan ik even oefenen. Pfff, van de zenuwen viel het me niet echt mee, het lukte dan ook niet echt goed. Het ringetje ging wel recht haar oorlel in, maar kwam er op de een of andere onverklaarbare manier niet aan de achterkant, maar aan de zijkant uit. Ik laat het gewoon zo zitten, dacht ik nog, misschien valt het niet op. Ahum…totdat mijn baas verontwaardigd opmerkte Wat heb je nou gedaan? Dat kun je toch niet maken? Ehm… met andere woorden: Overnieuw! Auwww…. Arme zus.

Ach ja en mijn zilveren closed-for-ever armband. Je zou kunnen zeggen de voorloper van wat jaren later de Pandora bedel-armband werd. De meest opmerkelijke bedel aan mijn closed-for-ever is die van het elfje uit de waterlelies van de Efteling. Ooit heeft mijn toenmalige balletlerares het elfje voor mij nagetekend en ingelijst. Later heb ik het door een zilversmid als hangertje laten vormgeven. Een schakel verder hangt naast mijn eigen dierenriemteken kreeft, een steenbok. Het grappige is dat ik de armband nu, na veertig jaar, ook gewoon weer kan dragen…Don is namelijk ook steenbok 😉

Een klein gouden hangertje in de vorm van een hartje en tegelijk ook een slotje met een sleutelgat is. De initialen van onze vrienden staan erin gegraveerd. Een kostbaar aandenken, niet alleen aan de dag van hun partnerregistratie waarop ik het kreeg, maar ook aan een lange kostbare vriendschap die nog altijd voortduurt.

Nog geen jaar mijn bezit, maar wel heel erg oud is het bloedkoralen armbandje. Op mijn afgelopen verjaardag gekregen van mijn vriendin, die het liet maken van koraaltjes uit haar halssnoer. Zij, op haar beurt, heeft de koralen weer via haar moeder geërfd. De bloedkoralen symboliseren in dit geval de bloedband die wij niet in werkelijkheid hebben, maar in een onzichtbare vorm zeker wel. Binnenkort zijn we 50 jaar vriendinnen!

Ach, ik zie zoveel kostbaarheden. Ik kan ze niet allemaal benoemen en heb er slechts een paar willekeurig uitgepikt. Uiteindelijk kleeft aan ieder los item wel een herinnering. Diploma-uitreikingen, verjaardagen, trouwdagen, als kleine troost, als dankbetuiging, als vakantie aandenken, als erfstuk… en ga zo maar door.

Ik moet ineens terug denken aan een van de eerste keren dat ik met meditatie te maken kreeg, jaren geleden. Ik had er het geduld niet voor. Stil zitten, aarden, naar binnen gaan. Hoezo naar binnen, ik was toch al binnen? Hoezo ogen dicht en laten komen wat komt? Wat moest er komen dan? En hoe lang moesten mijn ogen nog dicht? Pffff….waar was dit goed voor dan?
Met een glimlach denk ik aan die tijd terug, want hoe anders is dat nu. Het ging niet zonder slag of stoot, maar ik heb heel wat geleerd en vind nu regelmatig zen momentjes. Dat brengt me terug bij mijn sieradendoos.

Geldt het niet voor alles? Als je het deksel optilt zie je de hele lading, soms misschien wat (of te)veel. Misschien is het een idee om het deksel op te tillen, één item uit te kiezen en het deksel weer dicht te doen. Vervolgens ga je met dat ene item in je hand op een rustig plekje zitten, desnoods stel je een timer in op tien minuten, en ga je het item alleen maar waarnemen. Zonder oordelen.

Wat zie je? Welke gedachten roept het bij je op? Welk gevoel? Je hoeft er verder niets mee. Misschien komen er wel herinneringen boven drijven. Laat maar komen, droom maar even weg, waar het je ook naar toe leidt. Laat maar gaan, laat maar waaien… En als de tijd om is, berg je het item weer veilig op. Je hoeft er verder niets mee, maar als je dat wel zou willen dan kun je het opnieuw tevoorschijn halen.