Mateloos mijmeren

Wel eens geprobeerd om te mijmeren op papier? Neehee, ga nou niet meteen roepen: Is niets voor mij, ik kan helemaal niet schrijven.

Ik had er een jaar geleden nog nooit over gehoord, tot ik werd uitgenodigd om een keer mee te doen en te ervaren. Ik had geen idee wat me te wachten stond en was best nieuwsgierig. Inmiddels volg ik de bijeenkomst één keer per maand. De opzet is in grote lijnen steeds hetzelfde, maar de opdrachten of thema’s zijn divers.

Het leuke aan mijmeren op papier vind ik, dat je ongenuanceerd alles wat in je opkomt mag opschrijven. Ongeacht spelfouten of kromme zinnen, het gaat hier niet om een correcte grammatica, goed-of-fout, wel-of-niet waarheid. De truc zit ‘m in het doorschrijven zonder stoppen. Ook als je het even niet meer weet, dan schrijf je dat letterlijk op “ik weet het even niet meer”.

Je schrijft door tot de vooraf ingestelde tijd voorbij is, dan leg je je pen neer. Pen, ja. Geen toetsenbord, maar écht schrijven. Daar moest ik in het begin wel even aan wennen, ik ben zo gewend om los te gaan op mijn toetsenbord. Nu vind ik het grappig hoe mijn vulpen mij haast dwingt om rustiger te schrijven, zodat ik niet struikel over mijn gehaaste woordenstroom.

Op deze manier schrijven is totaal iets anders dan hoe ik de teksten voor mijn blog schrijf. Het is als dansen. Het schrijven van een blog is voor mij als stijldansen: het kan een wals zijn, of een quickstep; een rumba; een tango; een foxtrot; een cha-cha…noem het maar. Op muziek volg ik de passen die ik bij de bijbehorende dans heb geleerd, zoals het hoort.
Bij mijmeren op papier, wordt een muziekstuk voor me opgezet en begin ik gewoon met dansen, ongecontroleerd bewegen, lekker uit mijn dak -maakt niet uit hoe het eruit ziet, niemand kijkt. Goed-of-fout bestaat niet, ik leef me uit tot de muziek stopt.

Wil je het zelf eens proberen? Het is vandaag toch een druilerige dag 😉 Niks moet hoor, als je er geen zin in hebt kun je deze blog gewoon uitlezen en zien als het delen van een ervaring.

En anders helpt een voorbeeld je misschien op weg. Het is van een opdracht die we ooit kregen. Komt -ie:

Het thema is: Kleine dingen.
Iedere deelnemer krijgt twee labeltjes van een theezakje: letterlijk kleine dingen.
De eerste opdracht luidt: Lees de vragen op de labeltjes en beantwoord die.

Op één van mijn labeltjes staat: Wat was als kind jouw droombaan?
Ik schrijf (5 min):
Wat was als kind jouw droombaan? Stewardess. En op de tweede plaats Kleuterjuf. Ik heb alle talen gekozen waar mogelijk was in mijn vakkenpakket. Engels, Duits Frans en later Spaans. Ik bleek met mijn 1.57 mtr te klein om stewardess te worden. Ik deed trouw rek- en strekoefeningen en was op een bepaald moment 1.58 mtr. Met die lengte zou ik het bij Martin-air kunnen proberen. Dat heb ik gedaan. Met hakken. Maar toch nog te klein.
Ik heb het uit mijn hoofd gezet. En op het moment van loslaten, was daar een advertentie voor stewardess op een Rijnvaart cruiseschip in Amsterdam. Zo belandde ik in mijn allereerste baan toch als stewardess. Eén seizoen gevaren en dat was het dan. Bleek toch niet helemaal ‘mijn ding’, maar wel een hele leuke ervaring. Frans spreken ging mij aan boord goed af, dus ik besloot een studie frans te gaan volgen.

Opdracht 2 bij het thema van vandaag luidt:
Maak een willekeurig lijstje van 10 dingen die je vanmorgen hebt gedaan
Ik schrijf:
1. Bed opgemaakt
2. mezelf opgemaakt 😉
3. voorzichtig gedoucht
4. ontbijt
5. samen koffie gedronken
6. aangekleed
7. boodschappenlijstje gemaakt
8. spullen bij elkaar gezocht
9. praatje met de buren gemaakt
10. in de auto gestapt opweg hierheen

De vervolgopdracht is: Kies één item van jouw lijstje en schrijf hierover.
Ik schrijf (5 min):
Ontbijt. Frosties met amandelmelk. Frosties, zijn dat platgewalste granen? Met een laagje suiker. Amandelmelk. Geen koe, maar allemaal amandelen: geplet, uitgeperst, waarschijnlijk gezeefd. Toegevoegde produkten voor bijvoorbeeld houdbaarheid. Hoeveel amandelen zouden er in één literpak melk gaan?? Het pak zelf is van karton, maar met een soort aluminium binnenkant. Plastic schroefdop, zodat het pak kan liggen zonder lekken. Wie verzint zoiets? Een persoon bij een bureau, die eerst een opleiding heeft gevolgd om dit te kunnen verzinnen. Industrieel ontwerpen soms? IO is een faculteit bij de TU-Delft, maar voordat je daar komt te studeren heb je eerst nog andere vooropleidingen moeten doen. Op een bepaald moment heb je bedacht: ja dat ga ik doen.

(Zie je….dit slaat werkelijk nergens op, maar wat kan mij dat bommen 😉 )

De volgende opdracht is: lees alles wat je hebt geschreven nog eens door en schrijf daar dan een korte samenvatting over.
Ik schrijf (paar minuten):
Wat ik geschreven heb, laat mij zien dat ik, als ik wil, overal bij stil kan staan. Dieper op in kan gaan. Analytisch vermogen maar ook creatief in gedachten, uitvoering, verwoorden etc. Kleine dingen zijn voor mij de aanzet tot nadenken en er op los fantaseren, ongeremd zijn, me niet beperkt voelen. Vrijheid van gedachten hebben.

De slotopdracht van deze bijeenkomst is:
Schrijf een Elfje (een dichtvorm van 5 regels, te weten: 1 woord, 2 woorden, 3 woorden, 4 woorden, 1 woord = samen 11 woorden)
Ik schrijf:

Vrijheid
van gedachten
alles mogen schrijven
is dat niet heerlijk?
Ongeremd

Dan krijgt iedereen de kans om al het geschrevene voor te lezen aan de andere deelnemers. Mág, maar moet niet. Zelf vind ik het altijd heel bijzonder om alle uiteenlopende teksten te horen en te delen. Daar blijft het overigens bij, want het is niet de bedoeling te reageren op dat wat voorgedragen is. Anderen luisteren slechts naar jouw verhaal, zonder oordeel.

Andere manieren om te starten met schrijven, zijn bijvoorbeeld aan de hand van een gekozen foto, kleur of voorwerp, of het woord dat je het eerst ziet in een doorlooppuzzel. Mogelijkheden te over.
Zo kun je in het eerst geschreven stukje tekst, een paar woorden die je aanspreken onderstrepen en er daar eentje van uitkiezen. Over dat woord schrijf je het volgende stukje. Eventueel kun je dit dan nog een keer herhalen.

Ik vond en vind het nog steeds leuk om te doen. We zijn met een klein groepje. Lekker een paar uurtjes samen bezig zijn en het dagelijkse leven even doorbreken. Thuis in je eentje zou ook kunnen.
Het grappige is dat je, als je aan het eind alles wat je geschreven hebt terug leest, soms ziet dat je verhaal een totaal andere wending heeft gekregen.

Is dat niet waar we soms allemaal naar verlangen? Een ander plot? En dat vind ik nou precies het fijne aan schrijven: als je jezelf de kans gunt om te mijmeren, kun je er zelf iets moois van maken 😉