Lees en luister naar Myrna

Sinds lange tijd had ik weer een schrijf-ontmoeting. Vlak voor onze bijeenkomst ontving ik de volgende vragen:
Bekijk je kledingkast, hoe ziet die eruit? Wat draag je veel? Wat draag je weinig? Wat had je eigenlijk niet moeten kopen? Wat draag je naar speciale gelegenheden? Aan welk kledingstuk heb je een speciale herinnering?

Tot zover is het wellicht al leuk om het ook eens te doen -mocht je je al vervelen 🙂

Tijdens onze schrijf-ontmoeting heb ik geen flauw benul wat de bedoeling is van mijn geanalyseerde kledingkast, maar dat wordt al gauw duidelijk.
~Omdat we onze schrijfsels altijd aan elkaar voorlezen, doe ik dat voor deze keer ook nu, hier. Misschien is het wel grappig om eens te ervaren om naast het zelf lezen van mijn verhaal, ook te kunnen horen hoe het klinkt als ik het je voorlees. ~

Afijn, ik krijg een half uurtje schrijftijd bij de volgende opdracht:
Wat is het kledingstuk waar jij een speciale herinnering aan hebt? Schrijf jouw verhaal over dit kledingstuk.

Mijn Myrna setje
Er is een nieuwe kledingwinkel in het winkelcentrum. Ruim opgezet hoog en licht. Ik wandel er langs en zie dat ze geopend zijn. In de etalage trekt een prachtige set mijn aandacht. Het is een jurk met daar overheen een lange jas, blazer, of hoe je ‘t ook noemt, alles in dezelfde print. Ik lijk gehypnotiseerd en word als een magneet de winkel in gezogen.

Ik zie onmiddellijk nog meer van diezelfde sets hangen, in de meest kleurrijke prints ook wat minder uitbundig, pastel, aarde tinten, of zelfs naturel… ook mooi.
Ik besluit zo’n jurkje te passen. Wow, wat een bijzondere stof… goeie pasvorm. Helaas, de kleur flatteert me niet. Sterker nog, ik lijk op een pinda. Ok, dat ben ik ook, maar nu lijk ik een pelpinda in de dop. Niet doen dus.

Mag ik misschien dat setje passen uit de etalage?
Maar natuurlijk.
Het wordt voor mij gepakt.
Jaaaa, dit is hem! Het jurkje zit als gegoten. Het lijkt een soort prinsessenlijn. Zo heet dat toch, met die twee naden op het voorpand? Hetzelfde moment voel ik me gelijk een prinses en al helemaal als ik de jas die je erbij kunt dragen er overheen aantrek.
Wow! Wat een plaatje! Hoe compleet!

De meneer van de winkel vertelt dat het een Myrna Goossen ontwerp is. Huh?? Myrna-eigen-huis-en-tuin?? Ja, precies die ja.
In haar begincarrière op TV werd ze in kleding gehesen die voorgeschreven was. Het zat haar nooit helemaal lekker en soms stond het haar ronduit niet. Ze heeft toen zelf een jurkje genaaid en vroeg bij een volgende opname of ze dat aan mocht. Dat mocht. Het was een succes. En zo was ze enthousiast aan het naaien geslagen om steeds in een eigen op maat gemaakt jurkje op de buis te verschijnen. Pas veel later heeft ze bedacht, dat kan ik groter aanpakken. Ik gun andere dames ook een goed vallend model. Iets dat zowel casual als chique gedragen kan worden.
Het is haar prima gelukt, vind ik.

Ik ben zó blij met mijn -toch wel- tijdloze set. Het jurkje kan apart gedragen, ik heb er een voile shawl in dezelfde print bij gekocht. Een beetje nonchalant met gympen misstaat beslist niet. Maar met de bijpassende jas is het echt af. Dan voel ik me op slag weer even die prinses. Of nou ja… een “dame”. Naaldhakje eronder…

…en dan zó aan tafel bij de notaris om met mijn vulpen, de overdracht van ons verkochte huis te ondertekenen. Verbeeld ik me dat nou, dat de twee jonge kopers van ons huis mij van top tot teen gade slaan? “Wat een vrouw!”
Poeffff!! Ik ben weer terug uit mijn dagdromerijtje.
Nee, natuurlijk denken ze dat niet! Maar stiekem voel ik me in deze kleding wel zo: Wow-wat-een-vrouw.

Zelfs met mijn enorme foute huidkleurige taille-slip eronder, die de minst aantrekkelijke onderdelen van mijn lijf moet camoufleren.
Ach ‘t maakt mij niets uit. Mijn “tover-setje” lijkt de glamour in mij naar boven te kunnen halen. Het doet iets met me. Zelfs nu het in de kast hangt en ik er naar kijk.

Ik ben twee jaar en twee maten verder. Het jurkje tekent de hobbels en bobbels van mijn lijf zichtbaar. De keiharde realiteit. Nu is de jas er helemaal onmisbaar bij. Losjes om me heen vallend, leidt het de aandacht wat af. De voile shawl losjes om mijn hals, camoufleert zo mogelijk nog meer. Ik ben kritisch. Ik weet dat ik al mijn gebreken zélf het meest zie.
Een ander zegt nog steeds: Meid, wat heb jij een prachtige combinatie aan!
Ik grinnik en een stemmetje in mijn hoofd zegt “Dankjewel Myrna!”

Zo, dat was best een leuke schrijf-opdracht. Ik leg mijn pen neer. Maar nee…er volgt direct een tweede opdracht achteraan. Ook hier geldt: een half uur schrijftijd. Ik krab eens achter mijn oor, want wat moet ik hier nu weer mee? Maar zoals altijd: zodra mijn pen het papier raakt, lijkt het alsof de woorden er vanzelf uitvloeien.

Opdracht twee luidt:
Wat nou, als het kledingstuk kon praten? Laat het kledingstuk spreken.

Het kledingstuk spreekt
Wat komt dáár nou aanlopen? Ik ben verbaasd!
Ok, laat ik er vanuit gaan dat ze haar best heeft gedaan vanmorgen toen ze dit….dit…ja, hoe noem je nou zo’n combinatie.. uit de kast heeft gerukt en aangetrokken. ‘t Was zeker nog donker?
Niet dat het haar misstaat…maar toch! Kan beter! Kan véél beter! Hm. Ik moet haar aandacht zien te trekken.

Hee! Hallo! Jij daar! Ja, jij met die rollator! Kijk eens even naar mij!! Joehoe!
Oh..ik heb beet! Jaja, daar komt ze.
Mooi ben ik hè? Of liever gezegd: zijn wij.
Kom je ons passen?
Zou ze het doen? Oh wat spannend.
Ja! Ze komt eraan!

Maar wat doet ze nou? Neeeee!! Waarom die saaie suffe basis kleuren die ‘o-zo-handig’ overal bij passen. Niet doen! Niet doen! Neem ons!
Gelukkig, ze ziet zelf ook dat dat andere printje haar flets en onzichtbaar maakt.
Zeg winkelmeneer, erg fijn dat u ons van de paspop afhaalt, maar het mag best iets minder hardhandig. Graag zelfs! Auwww, ik raak bijna uit de plooi bij mijn achternaad.

Haar lijf voelt warm aan nu ik over haar blote schouders glijd. Mijn hemel! Wat voor tent draagt deze vrouw?! Afgrijselijk! Snel! Trek mij omlaag over je heupen heen. Laat mij jouw kleine foute vergissinkje verdoezelen!
Zo ja, prima! Kijk…hoe mooi…. Zie je het zelf ook? Gauw, pak mijn vriend jas erbij en je zult zien hoe er iets in jou gaat veranderen.
Vriend jas, wapper even bij het aantrekken…want dan valt die voile shawl van de plank boven haar hoofd. Toe maar, toe maar…. NU!
Wapper wapper wapper…

Geeeuwww…riep iemand mij? Ik lag net lekker een dutje te doen op de plank..oh…wat zie ik? Ach zijn jullie daar! Wat een mooi mens om te bekleden zeg, ik wil wel graag met jullie meedoen.
Ga voor haar voeten liggen, wij doen de rest -fluistert Jas.
Met het aantrekken van de jas valt het oog van de vrouw op de shawl voor haar voeten.
Ze ziet me! Ze ziet me! Ze pakt me op….jaaaaa, jongens het is gelukt! Ze doet me om!

Vanaf nu zijn we onafscheidelijk met z’n drietjes. Of nou ja, met háár er bij: vier. Zij is dan onze d’Artagnan, zeg maar.
Goed plan?
Strak plan!
Deal!
One for All and All for One!
Enne…Myrna, bedankt hè voor ons ontwerp!

Rest mij nog aan toe te voegen, dat het beslist een leuke “oefening” is om naar aanleiding van deze opdrachten te schrijven. Maar, nog veel leuker is het horen van alle andere, totaal verschillende voorgelezen verhalen. Heel verrassend, omdat ieder op zijn eigen manier schrijft en een eigen draai geeft aan de opdracht.
Tegen degene die nu denkt “Ja maar, ik kan helemaal niet schrijven”, zou ik haast zeggen: Joh, probeer het eens. Niet te veel over nadenken, gewoon doen. Laat je verbazen door wat er dan toch zomaar uit je pen vloeit…..