Tis wat!

De druiven zijn vroeg dit jaar. Al begin september waren hier in de omgeving al Frankenthaler, Alicante en Muskaat trossen te koop of op z’n Westlands: kissies met blauwe en witte tissies.

Ooit had een (nu ex)collega van mij het plan om met vrienden een Westlandse band op te richten. Ik weet het: dat is een ander verhaal 😉 maar, “aan de wieg van” hebben we toen een reeks Westlandse woorden bij elkaar geschraapt. Tissie is zo een woord en betekent: ’tros druiven’.
Twee Tissies werd later de titel van één van de vele nummers van de band: de Kromme Jongens.

In onze thuisvakantie heb ik mezelf getrakteerd op zo’n tis blauwe. Heerlijk waren ze, ondanks het stugge velletje en de harde pitjes. Verder waren ze groot, zoet en vol van smaak. Absoluut niet te vergelijken met de pitloze rode druiven uit zo’n plastic bakje, die ik meestal snel even meepak bij het boodschappen doen in de supermarkt. Da’s puur gemakzucht: ach ik ben er nu toch.

Maar dit…. dit is écht een ander verhaal! Hier moet je net even meer moeite voor doen, maar dan heb je ook wat. Deze druiven proeven ontegenzeggelijk anders! De smaak van “echte” druiven, of nee, de smaak van vroeger. In gedachten zie ik mezelf (samen met een handlanger) tussen de druivenkassies door fietsen en dan ongezien stoppen om stiekem een tissie te scoren.
Heerlijke Westlandse druiven, goed rijp op z’n best. Zoals eigenlijk ook voor alle wijndruiven geldt: pas als ze goed gerijpt geplukt en een periode met rust gelaten zijn (plus alles wat daar tussen zit) ontstaat een goede, mooie wijn.

Om maar weer even van de hak op de (druiven)tak te springen…

…ik heb waarschijnlijk al meermaals verteld dat de onderwerpen waarover ik schrijf in de meeste gevallen spontaan in me opborrelen. Soms is de aanleiding iets dat ik meemaak of iets waarover ik heb gehoord, maar ook schieten ideetjes me te binnen als ik iets zie gebeuren -kan ook op TV zijn- of als ik blader in een tijdschrift of boek.

Zo was er gisteren een grote enveloppe die mijn aandacht trok. Een puntje daarvan was zichtbaar van achter een stapeltje zooi in mijn kast. Die kast zou ik overigens opruimen….. maar nu dus even niet (deurtje dicht en je ziet er niets van 😉 )
In de enveloppe zat een stapeltje oude foto’s. Nou….als dát geen schrijfvoer is!
Ik heb er eentje tussenuit gevist, omdat ik ‘m -hoe eigenaardig het ook mag klinken- best wel vond aansluiten op mijn “druiven-intro”

Ja echt, dit ben ik. -Grinnik- En ja, ik was hier nog jong (ergens in de twintig). Mijn eerste gedachte bij deze foto was:
Ach meid, als je tóen toch eens wist wat je allemaal boven het hoofd hing….
Maar gelukkig had ik er geen flauw benul van en dat is maar goed ook. Ik was nog lekker onbevangen, open, voelde me vrij, deed dingen spontaan -oké soms roekeloos en onnozel misschien. Moest nog een hoop leren (lees: véél leren) en stond voornamelijk volop in het (dans)leven….
Jeetje…..en dan dat lijf… Kannonnen…Waar is dat gebleven? Opgeslokt door mijn andere helft?! Ik denk het waarachtig. Goh….Ik ben nu twee keer Ik!
En ja, let op, nu komt dat linkje naar de tissies van hierboven.

Wat was ik destijds nog een druivenpitje zeg. Pas in de loop der tijd is al het vruchtvlees en het stugge velletje er vanzelf omheen ontstaan. Door de jaren goed gerijpt, zeg maar. En die figuurlijk dikke huid heeft mijn kostbare binnenkantje menig keer beschermd tegen alle invloeden van buiten af. Kostbaar? Jazeker! Want hoe beschadigd ik desondanks van binnen ook mag zijn, toch ben ik blij dat veel van alles nog functioneert -ook al is dat aangepast en met hier en daar wat hulp.

Aannemelijk zie ik mezelf als een behoorlijke druif die precies zo gerijpt is door alles wat daarvoor “nodig” is geweest. Mogelijkerwijs niet helemaal te pruimen, maar heus met een zoete ondertoon, ook wel ‘n beetje zurig misschien -doch nooit bitter. Eigenlijk gewoon lekker stevig en bovendien niet geheel onbelangrijk: Mét Pit!

Nee, ik hoef niet meer zo nodig terug naar “toen”. De foto geeft slechts uit één periode, één moment in één opname weer. Ik heb het leven, zoals ik het nu (be)leef, geaccepteerd en kan daarom beslist zonder weemoed terugblikken op de foto van toen. Wel met een glimlach 🙂 Ik zie dan ook geen ‘vergane glorie’, maar wel een mooie herinnering.

En zo beschouw ik mijn glas liever half vol dan half leeg met van dat heerlijke sap, of hoe je ’t ook noemen wilt 😉
En verder, met een frisse kijk gericht op het heden….als een jolige paarse druif misschien?

’t is wat !