Aanwakkeren!

Vanmorgen had ik om tien uur een afspraak in de binnenstad (ja: Maassluis is een stad! De Eerste Stad aan de Waterweg zelfs) Ik zou met Rina (zo noem ik haar hier in het kader van de privacy) een koffietje doen en even bijkletsen, dat leek ons wat handiger dan apps -met tig spellingsfouten omdat mijn vingers te dik zijn. Bovendien is in live ook veel gezelliger.

Het idee voor mijn blog lag toch al klaar, iets over een A4tje waar ik zo foto’s bij kan pakken. Kwestie van gewoon de letters in de juiste volgorde uit mijn vingers roffelen tot een blogje. Even een koffietje vooraf kon dus makkelijk. Ehh…..het werd alleen niet “even”.

Sterker nog, wij hadden totaal geen erg in de tijd. We móesten ons opeens haasten naar onze auto’s, wilden we niet op de bon geslingerd worden voor het overschrijden van de toegestane parkeertijd. Gezelligheid kent geen tijd, denk ik dan maar. Plus: je zal altijd zien, dat ideetjes zich pas op het laatst aandienen. Voor je ‘t weet raak je dan ineens in een complete brainstorm verzeild, zoals vanmorgen.

Ik ga naar huis, ik moet nog iets bloggen…..oh wacht eens…. Ik kan híer wel over schrijven. Ik hoor mezelf het nog hardop zeggen na ons babbeltje. Impulsief, zoals altijd… en dan thuis pas bedenken: Hoe? Overweginkje hier, overpeinzinkje daar, de nodige “ja-maren” en “wat-alsen” doemen op. Pfff…. Nu al moe.
Onzin. Dat laatste schrap ik onmiddellijk. Nu al moe. Zo!
En nu ga ik tóch over vanmorgen schrijven. Het A4tje zal moeten wachten tot een volgende keer.

Terug naar de cappuccino met een plak bananenbrood in een superleuke nieuwe horecagelegenheid. Groot en ruim ingedeeld, beslist sfeervol. Een combinatie van hoge en lage eethoekjes, een brede vensterbank waar je op een kruk met een laptop aan kan werken en hier en daar wat zithoekjes die aan een gezellige huiskamer doen denken. Geen wonder dat wij niet weg te branden waren uit ons zithoekje 😉

Vertel, hoe gaat het nu met jou? -dat was de hoofdvraag. Zowel Rina als ik zitten beiden in het na-traject van kanker. Ik al veel langer, maar zij eigenlijk nog pas kort. Nu is iedere kanker anders, iedere behandeling is anders, de beleving is anders want iedere patiënt is anders…..maar de (letterlijk)gemene deler blijft kanker. Soms is er een herkenning als je de ander iets hoort vertellen, dan blijken er raakvlakken.

Eén zo’n raakvlak is Energie. Dat blijft een lastig iets, misschien omdat het soms zo “ongrijpbaar” is. Je denkt dat je iets aankunt, want je voelt je goed en zelfs fit genoeg. Mis! Pas later op de dag, meestal ‘s avonds (maar soms zelfs pas de volgende dag) kom je erachter dat het je dan toch heel veel energie heeft gekost. Het is lastig uitleggen hoe dat werkt, maar nog een poging:

Bij een aantal dingen weet ik van te voren: als ik dát vandaag ga doen, dan ben ik waarschijnlijk vanavond moe. Ik leef er alleen niet altijd naar, waarmee ik bedoel dat ik dingen niet per se om die reden uit de weg ga. Want weet je, soms ben ik die bewuste avond dan juist helemaal niet moe. Ach, het is zo onvoorspelbaar.

Wat ik heel herkenbaar vond, was te horen dat je soms totaal niet verwacht had, dat iets je achteraf zoveel energie gekost heeft. Het leek zo’n kleinigheidje….
Dat komt waarschijnlijk, bedacht ik me op dat moment, omdat het vaak de dingen eromheen zijn die er nog eens bij komen. Je denkt namelijk niet altijd aan de heen- én de terugreis plus de ontmoetinkjes onderweg. En ja, dat maakt het totale plaatje tot ‘vermoeiend’.

Ben jij wel eens in het inloophuis in Naaldwijk geweest? vroeg Rina. Nee, wel in Vlaardingen, antwoordde ik. Er ontstond prompt een uitwisseling van wat beide inloophuizen te bieden hebben. Ook ging het over het belang van dit soort inloophuizen voor kankerpatiënten.

Zelf had ik ooit serieus het idee om iets te bieden in de vorm van dans aan ex-kankerpatiënten of aanverwanten via het inloophuis in Vlaardingen. Over het hoe-waar-wanneer heb ik niet eens meer kunnen nadenken, omdat alles ineens in een stroomversnelling belandde. Ik had toen hele andere dingen aan mijn hoofd. Huis verkocht, ernstige astma-aanvallen, ziekenhuis opname en een verhuizing….. om maar wat te noemen.

We bestelden een tweede rondje koffie en dachten hardop: Goh…. Eigenlijk jammer dat er hier in Maassluis geen inloophuis is. Bam! Nou dat was ‘m dus. De opmerking die ons aan het denken zette. Even was het stil. Toen barstte de brainstorm los.

Zou er hier behoefte aan zijn? Tsja…. Dat weet je niet. Wie moet je benaderen? Waar zou het kunnen? Hoe zet je zoiets op? Geen idee, maar ooit heb ik er wel naar gezocht op Google. Ik ben afgehaakt omdat ik destijds niet genoeg energie had om me er verder in te verdiepen.

Wat als ik een oproep plaats: Help! Hoe zet je een inloophuis op hier in Maassluis? -zou er dan reactie op komen? opperde ik gekscherend. We moesten er allebei om lachen. Waarschijnlijk komen er dan reacties als “Weet je wel waar je aan begint of überhaupt waarover je praat??” of “Ga eerst maar eens een beleidsplannetje schrijven!”

En ja, terwijl ik dit nu hier achter mijn laptop zit te tikken, schieten zomaar even snel een aantal zaken te binnen. Een locatie; de missie; doelen; (aangepaste)voorzieningen; coördinatie/planning; activiteiten; kosten; publiciteit; (al dan niet vrijwillig) personeel; investeringen; inkomsten; uitgaven…. Als ik er goed en logisch over ga nadenken wordt de lijst alleen maar langer en langer. Het is een dagtaak. Wat zeg ik…Het is een complete baan. En nee….natuurlijk doe je zoiets niet zomaar in je eentje of met z’n tweetjes. Je hebt er de juiste mensen voor nodig, die de juiste ingangen weten. En oh ja, geld. En een pand. En….en….en……
Pfff….het doet nu al van alles met mijn energie….

Misschien is het handiger als we onze vraagstelling anders formuleren: Kunnen wij helpen bij het opzetten van een inloophuis in Maassluis? Of misschien nog beter (in elk geval voor ons eigen behoud): Kunnen wij een activiteit bieden als het inloophuis gerealiseerd is? Ahhh….kijk, dat voelt meteen al een stuk minder belastend -op mijn schouders in ieder geval. Neemt niet weg dat je best altijd ergens over mag (dag)dromen, ook als je weet dat de klus te groot is om zelf te klaren.

Zeg Rina, we moeten het echt over een andere boeg gooien vrees ik. Zoiets als bij de juiste personen de vraag neerleggen: Wanneer komt hier een inloophuis? Gewoon direct. Naïef en in het geheel niet gehinderd door het ontbreken van enige kennis van zaken 😉
Oftewel: Aanwakkeren! Dat kan toch wel? Wie weet komen er wel tips….
En anders: er over blijven brainstormen en dagdromen. Zéker wel!

Anders gezegd: I CAN -certainly! (wellicht ’n kreet voor op onze toekomstige T-shirts 😉 )