De beste wensen

Al zo lang Don en ik samen zijn, ehm… dat is dus 34 jaar, verzinnen we in december een wens voor het nieuwe jaar. Vanaf onze eerste gezamenlijke kerst hadden we al het idee om geen ‘standaardkaartjes’ te versturen. We wilden het anders, iets met een knipoog en met de hoop dat het ergens bij iemand een glimlach zou brengen.

Kijk, dit was ons allereerste ieniemienie wensje voor het jaar 1987, formaat postzegel. Het jaar daarop verstuurden we de eerste foto van ons samen tegen een achtergrond van zwart plastic -dat door tuinders werd gebruikt om het licht in een kas te verduisteren.
Mijn buurmeisje-van-vroeger-naast-mijn-ouders maakte de foto bij ons thuis op zolder op aanwijzingen van Don.
We lieten haar een filmrolletje vol schieten, moesten vervolgens eerst een paar dagen wachten voordat dat ontwikkeld was en konden toen pas het resultaat zien.

De jaren erna verzonnen we een gekkigheidje die we als nieuwjaarswens verstuurden en knutselden alles zelf in elkaar. Zo vulden we bijvoorbeeld kleine zakjes met meel en rozijntjes als “doe het zelf oliebol” om iedereen er zelf een goed jaar van te laten bakken. Dat kon toen nog gewoon, talloze zakjes met ‘wit poeder’, verspreid op onze eettafel en dan ook nog eens via de post versturen. Hilarisch eigenlijk, moet je nú eens proberen: heb je gelijk een snuffelhond aan je broek hangen 😉

Een keer schreven we onze wens in spiegelbeeld, met een spiegelkaartje erbij om het te kunnen lezen. De gedachte erachter was dat we het nieuwe jaar niet konden voorspiegelen, maar onze wens wel. Een ander jaar plakten we een klein doosje kleurpotloden op de contouren van het jaartal en kon iedereen het jaar zelf naar wens inkleuren. Een onhandig exemplaar om te versturen (maar toch gelukt) was een klein blikje bij wijze van “onze blik op het komende jaar”. Oh ja en we bedachten ook een recycle kaart in 1996, waarvan je de 6 op z’n kop kon draaien zodat je er drie jaar later in 1999 weer wat aan had. Zo plakten en knipten we samen wat af….

…tot Don in 2004 onze eerste kaart digitaal bewerkte. Dat was het begin van een nieuwe trend die we tot op heden doorvoerden. Vanaf dat jaar is Don verder gegaan met het fotoshoppen van onze gezichten in ons bedenksel cq. “ontwerp”. Ook die wenskaarten vormen inmiddels een bonte verzameling.

De tijdsgeest verandert constant en op dit moment heeft het digitale tijdperk de overhand genomen -zo lijkt het. Dat geldt niet op de laatste plaats voor het versturen van ieders beste wensen, ik begrijp dat wel. In de loop der jaren breidde onze adressenlijst zich gestaag uit en mede daardoor ook de ‘oplage’. Eerlijk is eerlijk: digitaal versturen is vele malen eenvoudiger, goedkoper en sneller. Het klinkt best aanlokkelijk.

Toen we de afgelopen weekend nog uitgebreid zaten na te tafelen, mijmerde ik dan ook hardop: Zeg….onze nieuwjaarskaart… ik denk dat we er maar mee moeten stoppen. Het loopt zo onderhand en beetje de spuigaten uit, geloof ik. Misschien moeten we maar eens digitaal…
Don onderbrak me abrupt Nee joh! Dat is toch onze traditie geworden? Daar kunnen we niet zomaar mee stoppen hoor. Niet nu in ieder geval! Nee, zeker niet nu, het is al zo’n gek jaar… Laten we dit jaar gewoon nog doorgaan.

Zonder aarzelen vond ik eigenlijk dat hij gewoon gelijk had, voor nu in ieder geval. Het is inderdaad onze traditie geworden. We vinden het leuk om te doen, “echte post” versturen heeft toch nog iets van ‘charme’ of zoiets. Bovendien krijgen we zulke leuke, lieve, aardige, soms ontroerende reacties op de kaart en daar doen we het voor. Dat is te zeggen, het gaat niet zo zeer om ons zelf, maar juist om: glimlachjes brengen. Zeker nu! Weten dat er ergens iemand een klein blij momentje heeft 🙂

We mogen niet stoppen dit jaar, bedenk ik me dan ineens. Oh nee, want dat zou betekenen dat onze kaart van vorig jaar de laatste was. Nou dát dus in geen geval! Als we toen hadden geweten hoe letterlijk onze wens vorm zou krijgen, dan hadden we ‘m vast nooit zo verstuurd…

Allemachtig, het was me het roaring jaar wel! Met nota bene de laatste weken alsnog in een lockdown.
Gelukkig kon ik vlak ervoor nog net even vlug bij de boekhandel enveloppen en postzegels bemachtigen om onze vorige wens te kunnen herroepen 😉
U zei toch zes? vroeg de verkoper toen hij mijn verbaasde gezicht zag, terwijl hij een reepje van zes postzegels van het rolletje wilde afscheuren. Huh? Ehm jawel, maar ik bedoelde zes vellen….(!)

Is het gelukt? vroeg Don ’s avonds toen hij thuis kwam. Jawel, het was me gelukt.
Hier moeten we het gewoon mee kunnen doen dit jaar, vind je niet?
Ja, dat vond ik ook, aangezien ons lijstje ieder jaar lijkt uit te dijen.
Op een keer is genoeg echt genoeg.