Oorwurm versus Rust

Zo’n deuntje dat je niet loslaat, ken je dat? Je hoort het ergens en vervolgens blijft het de hele dag in je hoofd hangen, een oorwurm noemen ze dat.

Pas nog had ik zo’n oorwurm. Irritant! Het kwam door een TV-reclame over hoortoestellen. Ik herkende het melodietje, maar kon niet zo gauw plaatsen waarvan. Ook de titel was me ontschoten. Een instrumentaal stuk, zonder lyrics, dus van meezingen is geen sprake. Het is een klassiek stuk meende ik, bovendien lastig na te neuriën. Toch deed ik een poging op Shazam, de muziek-herken-app op mijn telefoon. Dat resulteerde alleen maar in een lachstuip en de melding op mijn scherm: “Geen resultaat, sorry wij kunnen het nummer niet kunnen vinden“. Duh!

Ooit is verteld, dat je als je ergens niet kunt opkomen (bijvoorbeeld iemands naam, de titel van een boek, muziekstuk of weet ik wat nog), je het gewoon moet loslaten. Want: je hebt jezelf de vraag gesteld, die zit nu in je hoofd, jij laat het los en je hersenen gaan er verder voor jou mee aan de slag.

‘t Is echt waar, probeer maar eens als de gelegenheid zich zo voordoet. Bij mij werkt het in ieder geval echt zo. Alleen kun je beter niet op het antwoord wachten, want dat komt meestal later pas én op een moment dat je het niet verwacht. Zodra je hersenen het gevonden hebben, slaak jij dan ineens de kreet: Kees! Die man heette Kees! Ik noem maar iets. En ja, dat kan dan gerust op een totaal andere tijd, plaats en met iemand anders zijn. Degene die op dat moment dan wel bij je is, zal hoogstwaarschijnlijk verbaasd vragen: Wat heb jij nu ineens? Kees? Kees-wie? Waar gaat dit over?

Afijn, dat had ik dus met dat deuntje in mijn hoofd. Jammer als je het niet goed kunt zingen, zodat een ander het misschien voor jou herkent. Oh… dat doet me ineens denken aan de tijd toen ik nog beatballet gaf, mag het even tussendoor?

Ik zocht altijd de meest actuele muziek die ik geschikt achtte voor mijn lessen. Vaak van die up-tempo disconummers, waar je in die tijd ook extended versions van had. Dat waren de zogeheten maxi singles met meestal op de A-kant de vocale versie en op de B-kant de instrumentale. Mij ging het altijd om die B-kant, ideaal voor oefeningen. Ik heb my-all-time-favouite nog ergens bewaard, die van Dan Hartman met op de A-kant Relight my fire en op de B-kant: Vertigo , de grotendeels instrumentale versie van bijna tien minuten. Stampt zo lekker weg!

Klik hier voor Vertigo
(of sla gewoon over als je geen zin hebt in “die herrie van toen” 😉

Anyway, als ik ergens muziek had gehoord en de titel niet kende, ging ik naar mijn favoriete platenzaak in Naaldwijk. Meestal wist ik wel één riedeltje tekst en dat zong ik dan. Nou ja….soort van 😉
Hij-van-de-platenzaak, volgens mij heette hij Peter, was dan mijn Shazam zeg maar. Peter wist zoveel van muziek en was meestal in staat om mijn Oeh oeh…lalala…lilili… klanken, plus beschrijving, te vertalen naar het nummer dat ik bedoelde.
Best knap, als je bedenkt dat ik een kei ben in het creëren van ‘mama-appelsapjes’, oftewel: ik zing teksten die ik denk te verstaan. Jee zeg, nu ik er zo aan terug denk: ik heb daar wat keren voor paal gestaan…
hi hi hi…

Terug bij mijn oorwurm. Ik had het losgelaten en besteedde geen aandacht meer aan de opdringerige piano en chello’s in mijn hoofd. Tot Don en ik vorige week na het gesprek in het Erasmus in de auto zaten onderweg naar huis. De medische termen sudderden nog even na in mijn gedachten, tot ik ineens out-of-the-blue uitriep: Perpetuum Mobile! Don trapte op de rem. Wat?! Waar?! Waar heb je het over?
(Kijk, dat bedoelde ik dus eerder met Kees? Kees-wie?)

Ineens wist ik het weer, dat stukje muziek van die reclame was het nummer Perpetuum Mobile, van componist Simon Jeffes. Nu kon ik het volledige nummer opzoeken. En oooh ja hoor, meteen al bij de eerste klanken kwamen de herinneringen naar boven. Hoe kon ik het vergeten zijn? Ik heb het muziekstuk zo vaak gebruikt in mijn danstherapie-sessies. Het nummer had zich in verschillende situaties geleend als ondersteuning bij het maken van bewegingen om uiting te geven aan gevoelens.

Perpetuum mobile betekent letterlijk “eeuwig durende beweging” en als je het muziekstuk hoort, begrijp je dat wel.
-Plop!-
Ik heb een idee!

Ik leg je een piepklein onderdeeltje van mijn danstherapie-sessie voor, aan de hand van twee perpetuum mobile muziekstukken. Als je wilt kun je de oefeningen uitproberen om te ervaren wat het met je doet. Hoeft niet per se hoor, ik leg je niets op. Niets moet, maar kan 😉

De hiernavolgende oefeningetjes gaan om twee tegenstrijdigheden: Onrust en Rust. Dat lijkt me wel passen bij de tijd waarin we nu leven.
Heb je een plekje waar je deze oefeningen even ongestoord kunt uitvoeren? Mooi!
En bedenk dan maar, dat er niemand is die jou ziet, dus voel je vooral niet geremd.

Oefening 1, Onrust:
Het gevoel van onrust kan door zoveel dingen ontstaan. Hoe herkenbaar is bijvoorbeeld het gevoel alsof je van alles MOET (Van wie??) Soms lijkt het of “iedereen” iets van je verlangt, of alsof je constant achter de feiten aanloopt. Soms kom je tijd te kort, omdat je het zo druk hebt met meerdere dingen tegelijk. Druk met wat? De druk die voel je soms letterlijk op je schouders. Constant in de weer om alle ballen hoog te houden. Niet weten waar je aan toe bent… Zo kun je vast nog wel meer dingen bedenken waardoor je je onrustig voelt.

Oké, ga maar ergens in jouw ruimte staan en sluit even je ogen. Luister naar de muziek, die geleidelijk aanzwelt, laat het op je inwerken en laat je er dan door leiden. Maak bewegingen. Hoe ziet ‘onrust’ er voor jou uit in beweging? Vergroot je bewegingen, gebruik je armen, je lijf, gebruik de ruimte, volg de muziek en volg de onrust. Geef het vorm, leef je uit.

Als de muziek stopt, sta je stil en sluit je weer even je ogen. Wat heeft deze oefening met je gedaan? Observeer je lijf: hoe is je ademhaling? Wat voel je? Waar (in welk lichaamsdeel) voel je iets?

Oefening 2, Rust:
Zorg dat je comfortabel op je rug ligt, leg eventueel een dekentje over je heen. Als je niet wilt liggen, is zitten ook goed.
Sluit je ogen. Na de inspanning van de vorige oefening, krijg je nu een paar minuutjes voor jezelf. Je hoeft even helemaal niets. Je hoeft alleen maar te luisteren naar de muziek.
Stel je maar voor dat je ergens langs een strand aan het wandelen bent. De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam. Langs de vloedlijn ligt een bootje. Je kent de eigenaar en die nodigt je vriendelijk uit: Ga er maar in hoor, het is veilig, daar zorg ik wel voor. Je besluit in het bootje te stappen en gaat liggen. In het zonnetje dobber je op het water…. en kom je even lekker tot rust….
………
Beeld je dit in, terwijl je zo ligt of zit.
Als er andere beelden in je opkomen, dan is dat prima. Laat maar komen en langs je heen voorbij dobberen….

Als de muziek stopt, mag je langzaam weer in beweging komen. Rek je maar eens lekker goed uit en kom overeind als het voor jou goed voelt.

Klik hier voor de muziek bij oefening 1 Onrust:
Perpetuum mobile, van Simon Jeffes

Klik hier voor de muziek bij oefening 2 Rust:
Spiegel im Spiegel, van Arvo Pärt