Vriendelijk toeval

Ik roep al tijden dat ik in mijn leven de meest bizarre toevalligheden meemaak. Maar als je mij nu zou vragen “Noem er eens een paar”, dan moet ik eerst diep graven en kan ik zo 1-2-3 geen voorbeeld meer opdreunen. Ik heb wel eens bedacht om meteen iets op te schrijven als me zo’n toevalligheid overkomt. Echter, als het zover is, denk ik er op dat moment niet aan. Ik ga daar iets op verzinnen, steekwoorden op een notitie app in mijn telefoon zetten of zoiets. Hoe dan ook, mijn bijzondere toeval van gisteren is er eentje die wel is blijven hangen:

Gisterochtend vond ik bij het opruimen wat papieren in een enveloppe. Alweer? Ja, alweer! 🙂 Het overkomt me inderdaad wel vaker en eigenlijk vind ik het best wel leuk. ‘t Is altijd een verrassing wat er dan weer uit zo’n enveloppe te voorschijn komt. Ik kan het dan ook nooit laten om even te spieken.

Dit keer was het een stapeltje abstracts. Ofwel samenvattingen van boeken die ik ooit heb gelezen. Ik viste er een willekeurig stapeltje aan elkaar geniette A4tjes tussenuit. Het bleek een interview met de schrijver van een boek, waar van me direct te binnen schoot: Aha… oh ja! Ik heb dat boek nog ergens in mijn boekenkast staan.

Betreffende schrijver is Piero Ferrucci, een Italiaanse psychotherapeut. Tijdens mijn danstherapie opleiding heb ik veel van zijn werk gelezen. De titel van het boek waar dit over gaat is: “Vriendelijkheid” en het toverde gisteren meteen weer een glimlach op mijn gezicht.
Wat een wonderlijk effect had alleen de titel al op mij 😉 Minstens zo wonderlijk als de effecten op de onderwerpen uit het boek die ik als thema verwerkte in mijn danssessies, herinner ik me.

Het geschreven interview in mijn handen begint met:

Hij is misschien wel de psychotherapeut met het eenvoudigste recept: vriendelijkheid. Volgens Piero Ferrucci begint vrijheid met vriendelijk zijn. Voor de ander. En voor jezelf.

Ferrucci maakte er een studie van en kent als geen ander de voordelen van rust en vriendelijkheid versus stress en ‘ellenbogenwerk’. Hij schreef hierover: “Een vriendelijk mens is geen bizarre mutant in een gewelddadige wereld”. En beschouwt vriendelijkheid als de meest economische houding die er is. Want: je verspilt dan geen energie aan wantrouwen, zorgen, afkeer en manipulatie.

Natuurlijk weet hij ook uit ervaring dat vriendelijkheid niet altijd even makkelijk is en schreef daar over:

“We leven in een ijstijd van het hart. Veel mensen voelen zich niet meer verbonden. De menselijke warmte die we zo missen, wordt nu als een product aan de man gebracht. “Ambachtelijk ijs”, traditioneel gebakken brood, pasta uit grootmoeders tijd. Maar niets is zo helend als een ontmoeting met een medemens. Maak maar eens oogcontact, maak een praatje, wees eens vriendelijk, je zult merken dat er dan iets verandert”.

Oké, ik geef het onmiddellijk toe: anno 2021 is het door de aanhoudende corona-maatregelen wat lastiger om de medemens te ontmoeten, zijn de lontjes wat kort en is
de kans om een grauw en snauw als reactie te krijgen groot.
Hier zijn de woorden van Ferrucci misschien wel het hardst van toepassing:

Op dit moment in de geschiedenis is vriendelijkheid geen luxe, maar een noodzaak. Het is aan ieder van ons om een keuze te maken. Gaan we door op de weg van egoïsme en kwetsend gedrag of kiezen we voor saamhorigheid en vriendelijkheid?

Verder schetst hij:
De verstandigste manier om ons eigenbelang te behartigen, om onze vrijheid te vinden en om gelukkig te zijn, is niet deze zaken direct na te jagen, maar voorrang te geven aan de belangen van anderen. Help anderen vrij te worden van hun angst en pijn, draag bij aan hun geluk. Eigenlijk is het allemaal erg eenvoudig. Je hoeft niet te kiezen tussen vriendelijk te zijn voor jezelf of voor anderen. Het is hetzelfde.

Mensen die lijden, hebben geen behoefte aan adviezen, diagnoses, interpretaties en interventies, schrijft hij, ze hebben oprecht en volledig medeleven nodig.
Ofwel: a a n d a c h t.
Het gevoel hebben dat degene die tegenover hen staat, zich kan verplaatsen in hun situatie.
Aandacht…. misschien wel het meest begeerde geschenk. Misschien hopen we in stilte wel dat iemand dat voor ons over heeft.
Aandacht, als vorm van vriendelijkheid….

Bovenstaande zijn slechts enkele citaten uit het interview. Voor mij was het reden genoeg om het boek zelf weer eens te pakken en door te bladeren. Kan nooit kwaad om me weer een beetje bewust te worden. Het interview legde ik bij wijze van reminder én als inspiratie op de eettafel. Ik was stellig van plan om er vandaag iets over te schrijven, maar wist nog niet precies in welk vat ik het zou gieten.

En toen was daar ineens die toevalligheid: Een paar uren later. Op een ander tijdstip. In een ander werelddeel. De inauguratie speech van J.R. Biden jr.

Ik citeer twee zinnen uit zijn eerste speech als de nieuwe president van Amerika:
“Laten we elkaar niet langer zien als tegenstanders, maar samenwerken als landgenoten om gezamenlijke doelen te bereiken. Laten we herbeginnen, laten we opnieuw naar elkaar luisteren, laten we opnieuw respect tonen voor elkaar.”

Later liet hij dit nog eens terugkomen in de trant van:
“Het draait niet altijd om macht, maar open je hart! Het gaat niet om één van ons, het gaat om ons allemaal samen. We moeten verenigd zijn en niet meer schreeuwen. Eenheid is de weg vooruit!
Laten we elkaar zien, naar elkaar luisteren elkaar respect tonen. We kunnen dit aan als we ons hart openen. Sommige dagen heb je hulp nodig, sommige dagen gééf je hulp.

Oftewel: het draait niet altijd om macht. Soms gaat het om open te zijn naar de ander en een voorbeeld te willen zijn.

Mijn vrije interpretatie is dan ook: Laten we, om te beginnen, weer eens vriendelijk zijn voor elkaar.
Hee…..had ik flarden van soortgelijke tekst diezelfde ochtend ook al niet voorbij zien komen?
Dat dus.
Toevallig.
Of juist geen toeval?
In elk geval: bijzonder.

Ik sla toch dat ene boek maar weer eens open vandaag….