Ja!

Soms heb ik van die dagen dat alles anders loopt, omdat ik dan ineens spontaan “Ja!” zeg.
Vandaag is zo’n dag. Niet dat ik nou zo’n strakke weekplanning heb, integendeel ik ben juist tamelijk flexibel. Ik zet mijn week in grote lijnen uit, grotendeels met potlood.

Hihi….dat potlood, da’s nog een overblijfsel van mijn werk in het Aula Congrescentrum van de TU Delft in de tijd dat nog niet alles was gedigitaliseerd. Op ons kantoor hadden we voor iedere maand een aparte map met daarin alle accommodaties per dag. Hier werden alle aanvragen handmatig in genoteerd.

Sommige bijeenkomsten werden definitief geboekt, maar ook optionele reserveringen kwamen regelmatig voor. Deze opties werden met potlood geschreven om de doodeenvoudige reden, dat het makkelijker weggehaald kon worden. Gummetje er overheen en klaar! In tegenstelling tot het wegwerken met van die uitgedroogde correctievloeistof uit zo’n flesje Tipp-ex. ‘Blunderlak’ waar je dan meestal niet meer fatsoenlijk overheen kon schrijven.
Werd een optie overigens een definitieve reservering, dan werd het er alsnog met pen in gezet. Simpel systeem, doch doeltreffend!

Nu nog steeds, als ik iets afspreek met een ex-collega uit die tijd en we zijn niet zeker van de datum, dan roepen we: effe met potlood hè!

Sinds het hele corona-gebeuren staat vrijwel alles voor iedereen “onder voorbehoud” in de agenda. Niets is zeker, maar desondanks is er best nog aardig wat mogelijk met een beetje (aan)passen, meten en creativiteit. Ik heb die streep trouwens expres door het woord aardig gezet….want helaas is de aardig-heid er bij velen af. ‘t Is eerder een grauw en een snauw, een zucht en een kreun, een ach en een wee….pffff, corona(maatregelen)-beu. Ik begrijp het wel hoor, maar ik ben gestopt me druk te maken of aanstoot te nemen aan het gedrag of de felle mening van anderen. Ik laat ieder in zijn of haar eigen waarde, doen en laten.

En ja, zoals ik net al schreef, staan in mijn week doorgaans nogal wat potloodkrabbels omdat niets zeker is. Dat wil echter niet zeggen dat het er grijs en saai uitziet. Ik gebruik namelijk kleurpotlood en dat maakt het net even wat vrolijker en kleurrijk 😉

Wel zijn er sinds kort voorlopig wekelijks twee vaste afspraken ingepland. Op maandag- en donderdagochtend ga ik ‘s morgens vroeg(voor mijn doen) de deur uit voor een uurtje training bij een fysiotherapeut. Jawel! Ik heb professionele hulp ingeschakeld bij het voorbereiden op mijn operatie waar ik in mijn blog Nummer 1 over schreef. De fysio helpt mij met het omzetten van vetmassa naar spiermassa, plus het opbouwen van spierkracht.

Ik heb een duidelijk doel voor ogen en genoeg tijd om geleidelijk aan mijn leefstijl aan te passen naar een nieuw normaal (hee, waar heb ik die kreet meer gehoord 😉 ) Dus ook de ondersteuning van een diëtiste heb ik ingeschakeld. Zij geeft mij (zonder dieet!) persoonlijke richtlijnen en legt daarbij op een heldere manier uit waarom en welk effect het heeft.

Het betekent wel dat ik op donderdag dus niet meer relax mezelf en mijn laptop kan opstarten om te gaan zitten schrijven. Nee, het is opstaan, actie en bijtijds de deur uit.

Ik ga wel schrijven zodra ik weer terug ben, dacht ik vanmorgen. Dat was ik stellig van plan, toen ik terug het appartementencomplex binnen was gestapt en op de lift wachtte. Pling! Toen de deuren openschoven, stapte een medebewoonster de lift uit. We begonnen een praatje en niet lang daarna hoorde ik mezelf ineens zeggen “ja hoor dat is goed! Ik ga mij eerst even omkleden”

Ehhh….. was ik niet van plan om te gaan schrijven? Ach, ik zei het zo even al: vandaag is zo’n dag dat alles anders loopt. Zou je niet even een kopje koffie bij me willen komen drinken? Of heb je geen tijd? Eerlijk zeggen, dat was de vraag.
Ik hoefde niet na te denken, soms vind ik dat andere dingen voor gaan op dat wat ik eigenlijk van plan was. Zoals dit: zomaar even een kopje koffie en een praatje bij een van de vijfentwintig buurvrouwen hier in het gebouw.

Ze is weduwe, een dame in de tachtig, die een jaar geleden ineens tijdens het autorijden de pedalen en het stuur niet meer voelde. Plotselinge oorzaak: neuropathie, de uiteinden van de zenuwen in haar voeten en vingertoppen gevoelloos.
Van de ene op de andere dag: van kordaat zijn en zelfstandig leven naar afhankelijk zijn van meerdere hulpverleners.

Haar leven overhoop. Hoezo privacy? Verschillende mensen komen haar dagelijks wassen en aankleden, anderen doen haar huishouding en boodschappen, kant en klaar maaltijden worden bezorgd door een traiteur – zelf koken kan niet meer. Haar auto is weg, maar ze wilde per se leren om met een scootmobiel te rijden. Dat is haar gelukt. Een doorzetter is het. Ik heb haar nog nooit horen klagen.

Ze zet twee kopjes verse koffie voor ons. Zo dadelijk zet ik er weer twee hoor, zegt ze, maar anders kan ik de koffiekan niet tillen zonder morsen. Ik vraag of ik haar zal helpen, maar dat wil ze niet. Nee, laat mij maar. Ik wil het zo lang mogelijk allemaal zelf doen. Het duurt alleen wat langer, maar ik heb de tijd. Ach het is wat het is.

Ze heeft tulpen in meerdere vazen verdeeld in haar huiskamer. Ja, want zonder bloemen is het zo saai, vind je niet? Hou jij er ook zo van? Ik denk een beetje beschaamd aan mijn bos kroepoek op het tafeltje…straks toch eindelijk maar eens weg doen en morgen kijken of er al ranonkeltjes zijn.

Aan de muur hangt een canvas van het Puttertje van Carel Fabritius. Wat mooi, zeg ik, Ik heb er een film over gezien. Ik heb kunstgeschiedenis gestudeerd, vandaar mijn interesse in Het Puttertje. Ik heb heel lang moeten wachten voordat het canvas beschikbaar was, maar nu heb ik hem eindelijk.
Oh, aha!

Op het kastje bij de muur ligt een stapeltje boeken, waaronder De Vliegeraar van Khaled Hosseini en Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay. Ook daar heb ik de films van gezien, herinner ik me, maar ik zeg het niet. Klinkt zo stom. Indrukwekkend, zeg ik alleen.
Hou je van lezen? Eh ja! schrik ik op. Ze vertelt dat ze een leesclub heeft geleid. Via de Koninklijke Bibliotheek. Niet zomaar boeken hoor! Nee, dat idee had ik al.

We babbelen over van alles, behalve over corona, onze kwaaltjes, het weer en de aanbiedingen in de supermarkt 😉
Dan gaat haar telefoon. Sorry, mag ik die even aannemen? Maar natuurlijk!
Ik hoor haar zeggen: Ja hoor ik ben thuis. Gezellig hoor jongen, altijd goed! Tot zo! Het was een van haar zonen. Hij komt zo bij me lunchen. Dat doet hij wel vaker als hij in de buurt is voor zijn werk.

Ik kijk op de klok. Jeetje, is het dan al zo laat? Je laat je toch niet opjagen door mijn zoon hè? Je kan gerust blijven hoor, hij komt pas over een half uurtje. Kan zijn, maar het is goed zo. Dan schuifelt ze behoedzaam voetje voor voetje, zich aan alles vastklampend, voor me uit naar de deur.
Dankjewel voor je bezoekje. Ik vond het heel gezellig! zegt ze hartelijk met een brede glimlach op haar gezicht. Graag gedaan, ik vond het ook gezellig.

Thuisgekomen neem ik uitgebreid de tijd voor mijn lunch, terwijl ik mijn gedachten nog even over de afgelopen paar uurtjes laat glijden. Het was méér dan alleen maar een praatje bij de koffie. Ik kan het niet zo goed verwoorden, al klinkt dat misschien gek als ík dat zeg.

Hebben we allemaal niet soms de behoefte aan zomaar zo’n bijzonder momentje? Zomaar door iets simpels, waardoor je dag ineens een andere kleur krijgt…
Zulke momenten kun je niet afdwingen of plannen. Niet met potlood, niet met pen. Dat kan -denk ik- alleen als je eens een keer spontaan “Ja!” durft te zeggen…