Hello Bo!

Tussen de kookboeken in mijn keukenkast, staat een verbleekt exemplaar uit eind jaren tachtig. Het is een soort poëzie-album, maar in plaats van de vraag om een versje, luidt de vraag: Mag ik van jou je lievelingsrecept?

Het is een dierbaar naslagwerkje, misschien ook omdat een aantal personen die er iets in geschreven hebben helaas zijn overleden. Als ik een receptje van hen maak, dan lijkt het gerecht extra bijzonder. Zo is/was het vandaag de verjaardag van Frank en zou ik bijvoorbeeld zijn Honey baked chicken kunnen maken.
Toch niet, want voor vandaag heb ik al andere plannen.

Vandaag ga ik me wagen aan mijn eigen recept en dat moet ik gelijk even toelichten:

Onlangs werd mij als schrijfopdracht letterlijk gevraagd om mijn recept. Oftewel: Stel dat jij zelf een gerecht zou zijn, wat zou dat dan zijn? Hoe zou je dat dan moeten bereiden?

Pfff… Nou, dat gaf stof tot nadenken. Normaliter ben ik best wel vindingrijk en komt er van alles in me op. In dit geval dus niet. Ik kon op dat moment totaal niets met deze vraag. Sterker nog, het leek wel of het me blokkeerde. Ik kon alleen maar gekscherend dit schrijven:

“Hmmm…welk gerecht? Het eerste dat in me op komt is een pannenkoek. Omdat er altijd gezegd wordt dat het oudste kind lijkt op een pannenkoek: de eerste is altijd een beetje raar. En om dat tegendeel te bewijzen, denk ik dan maar een bonbonnetje van mezelf maken. Het tweede dat in me opkomt is Gado Gado. Maar hoe dan? In ieder geval met een schep pindasaus erover heen. Zoiets dergelijks?”

Ik kwam niet verder dan dit en wat loos gekrabbel op mijn papier. Er wilde maar niets te binnen schieten in de vastgestelde schrijftijd. Wat een lastige opdracht, maar toch ook een leuke. Iets om verder over na te denken en later uit te werken, besloot ik.
Vanmorgen, tijdens mijn training bij de fysio, schoot het me weer te binnen. Precies bij het toestel dat helpt de spieren van mijn benen weer sterker te maken. Oké: herkansing! Ik ga een poging wagen.

Hello Bo, zo heb ik bedacht, is een maaltijd. Je kunt ‘m niet vergelijken met een maaltijd uit die andere Hello-en-nog-iets pakketten. Nee, dit wordt een persoonlijk en op mijn lijf geschreven recept.
Het is als het ware een Bon-te-schotel 😉

Chili Bon Carne met een Toetje

INGREDIENTEN:
1 pond hamstringetjes
wat lange lokken peper en zout
1 pittige tante
2 love-handles, liefst met nog een stukje rug er aan
een paar luisterende oortjes. Pas op: verwar ze niet met de Oost-Indische, die voegen niets toe aan dit recept. Om te weten of je de juiste variant te pakken hebt, fluister dan wat lieve woordjes en kijk of de oortjes spitsen
flesje humeur naar keuze
3 nageltjes met polish in plaats van kruid
handje muzieknootjes
half pond eigenwijsjes
3 walspassen
een vleugje chacha
flinke dosis humor
mespuntje aagjes (optioneel, maak het niet té nieuwsgierig)

BEREIDING:
De hamstringetjes eerst op kamertemperatuur laten komen en voorbewerken met wat pliés, denk erom, geen quats: we willen dit stuk vlees graag swingend houden.
In de tussentijd laat je de love-handles weken in een lauwwarm badje van minerale olie. De rug graag regelmatig een beetje masseren voor een aangenaam resultaat, kriebelen is ook goed.
Leg alles op een ruime voorverwarmde schotel, laat het vlees niet schrikken!

Doe in een aparte kom de luisterende oortjes met de nageltjes voor een stevige bite. Breng op smaak met de lokken peper en zout. Voeg een flinke dosis humor toe en bewaar wat glimlachjes voor de garnering. Schenk de inhoud van het flesje humeur erover door een zeef, zodat de chagrijntjes eruit gefilterd worden. In plaats van chili, doen we nu de pittige tante erbij. Meng alles goed en verdeel dan het mengsel over de andere ingrediënten op de schotel.

Als extra verwennerijtje dekken we het geheel af met een beschermend deeglaagje, alvorens het in de met lachgas voorverwarmde oven krokant wordt.

Het deeg maken we vol koren: zet de radio aan en zing uit volle borst mee terwijl je de eigenwijsjes in een kom doet. Schep de walspassen luchtig door de chacha en voeg de grof gehakte muzieknootjes toe. In plaats van chacha kan een tango ook, maar pas op: teveel doet de pan uitrijzen!
Dirigeer het deeg met zachte hand en laat het dan op een warm plekje even reizen. Niet te ver, de Veluwe is prima.

Nu draperen we de uitgerolde lap deeg zorgvuldig over de schotel en schuiven we het geheel in de oven. Niet te heet! Daar kan dit gerecht absoluut niet tegen, bovendien gaat dan het humeur schiften waardoor er nieuwe chagrijntjes worden aangemaakt. Dit wil je niet!

Terwijl de hoofdmaaltijd lekker doorgewarmd en zen gaart, maak je het Toetje.
Dit is heel eenvoudig:

Scrub eerst de wangetjes voorzichtig met wat suikerkorreltjes en amandelolie en veeg het daarna zachtjes af. Geef er zachte kneepjes in voor een licht blosje. Leg de wangetjes in een brede cup. Let op de juiste maat, een te kleine cup is beslist niet prettig! Breng met een finishing-touch-kwast een dun laagje poedersuiker aan op de wangetjes.

Garneer het met een paar elegante lange vingers, duw onder de duim een klein crea-bea’tje als verrassing. Eventueel kun je bij de pinken nog wat lactosevrije snuggertjes verkruimelen, maar dat hoeft niet per se -het Toetje is al bijdehand genoeg van zichzelf.

Tot slot: laat zowel de Chili Bon Carne als het Toetje na de bereiding eerst wat rusten, dan komt het beter tot zijn recht.
Eet deze smakelijke lekkernij op een druilerige dag en voel hoe het je verwarmt en je misschien wel een tikje vrolijk maakt.

Normaal gesproken zou ik het nu hierbij gelaten hebben….ware het niet dat….

….ik uit nieuwsgierigheid (ik had blijkbaar nog aagjes over…) ben gaan Googlen om te kijken of er iets te vinden is onder de zoekterm “Hello Bo”….and guess what??
Zoooo grappig en ook al heeft het -behalve de titel- niets met deze blog te maken, ik wilde het toch even delen!