De man met zijn trompet

Mijn ogen moeten wennen aan het donker als ik de ruimte betreed. Ik kan amper zien waar zitplaatsen zijn en volg de contouren van een rij stoelen. Op de tast, plof ik zomaar ergens neer. Net op tijd, want het enorme scherm licht ineens fel voor me op. Het is een filmdoek waarop het beeld verschijnt van een arbeider die in de vroege ochtend op zijn fiets onderweg is naar zijn werk.
In een fabriek verricht hij fysiek zwaar werk, zo schetst het volgende beeld.
Dan, na een lange dag fietst de man terug naar zijn huis, ergens in een sloppenwijk in een van de Zuid-Amerikaanse landen.

De man frist zich op, trekt een schoon shirt aan en geniet samen met zijn vrouw van een sobere maaltijd. Ze praten wat. Na het eten pakt hij zijn trompet uit een hoek van de kamer en bindt deze achterop zijn fiets. Hij kust zijn vrouw “tot straks” en fietst weg.

Hij nadert een totaal andere wijk. Hier lijken de “beter-gesitueerden” te wonen in hun metershoge appartementen.
Inmiddels is de avond gevallen en is het donker geworden. De man stapt ergens te midden van de appartementen van zijn fiets af. Tientallen verlichte ramen lijken hem als een sterren-zee te omgeven. Hij pakt zijn trompet en begint te blazen. Zwoele jazzklanken weerkaatsen tegen de muren en doorbreken de stilte op deze zomerse avond. Ramen gaan verder open, mensen leunen in hun vensterbank en deinen dromerig mee op de maat van zijn muziek.

De man blaast gepassioneerd de mooiste melodieën de lucht in, hij heeft er duidelijk plezier in.  De mensen in hun appartementen genieten ook zichtbaar en lachen elkaar toe. Er ontstaat een magisch moment van blijdschap en verbinding.
Zomaar een paar minuten staat hij daar, de man met zijn trompet. Dan stopt hij en bindt zijn blaasinstrument weer behoedzaam achterop zijn fiets. De mensen klappen, bedanken hem en zwaaien.
Até amanha! roepen ze hem na, Tot morgen!

Hij fietst met een tevreden glimlach de duisternis in, terug naar de sloppenwijk waar hij thuis moe, maar voldaan zijn bed in stapt. Morgen begint zijn dag weer vroeg…

Haast ademloos volg ik de beelden op het scherm. Het doet iets met me, de beelden pakken me. Die man pakt me. Waarom? Ik zie dat ‘rijken’ getrakteerd worden op een stukje rijkdom van een man op zijn fiets en denk bij mezelf: Wie is hier nu eigenlijk rijk? Waar worden zij nou echt gelukkig van? Soms is daar maar heel weinig voor nodig: een man met een trompet…

Oh, hier ben je! tegelijkertijd voel ik een handdruk op mijn schouder en schrik op. Ik zocht je al. Waar zit je naar te kijken?
Ik veeg haastig die ene traan van mijn wang. Och, wat een emotioneel zacht gekookt ei ben ik soms toch ook.
Blijf even zitten, dit moet je even zien, zeg ik.
En dus zitten Don en ik naast elkaar in het donker, wachtend op het scherm dat zo meteen zal oplichten.

“Op welke plaatsen was jij gelukkig? Schrijf er eens vijf op.”
Ik interpreteerde de vraag als: “Welke plaatsen deden iets met jou?”
In willekeurige volgorde schreef ik op mijn papier:
1) Ardennen, kajakken met collega’s
2) Illawong Bay, Australië, picknick met vrienden
3) De Kunsthal, museumbezoek
4) Veluwe, luisteren naar de stilte
5) Eiffel, kamperen langs de Ahr

De volgende vraag luidde: “Kies er eentje uit en schrijf daar verder over”
Mijn keuze was snel gemaakt. Op dat moment sprak het kunstwerk in de vorm van een korte film-im(of ex-?)pressie in al zijn eenvoud mij het meest aan.
Ook al was dat specifieke bezoek aan de Kunsthal al wat jaartjes geleden, hij is mij altijd bijgebleven en steekt zo nu en dan weer de kop op:
De man met zijn trompet….

PS
De titelfoto is 2) Illawong Bay – soms zijn woorden overbodig….
Ik vond wel dat het een extra vermelding verdiende 😉