Kan dit nog?

Vanmorgen moest er eerst van alles in huis gebeuren. Daarna zou ik op mijn gemak alvast een beginnetje maken voor mijn wekelijkse blog. Om 13:00 heb ik een afspraak met de huidige bestuurder van de bewonersvereniging van ons appartementencomplex. Na dit jaar legt hij zijn functie neer, maar na herhaaldelijk rondvragen heeft niemand zich aangemeld om zijn taak over te nemen. Ik heb aangegeven dat ik graag meer wil weten over wat zijn functie in dit bestuur inhoudt en daar komt hij dus over babbelen. Tot die tijd tik ik alvast wat ‘in het wild weg’ voor mijn eventuele blog:

Mijn hele leven lijk ik mij vaak een stuk jonger te voelen dan ik ben. Ik bedoel dat mijn doen, denken, gedragen, en wat nog meer wellicht niet helemaal strookt met mijn biologische leeftijd in jaren. Het enthousiasme, het bruisende, de fantasie, het vindingrijke, het verlangen om iets te ondernemen of leren, ik heb het nog allemaal in me. Maar in sommige gevallen herinnert mijn lijf mij er fijntjes aan, dat het geen twintig jaar meer is. Ook geen dertig, maar ruim het dubbele. Oké da’s niet echt stokoud, maar wel op leeftijd.

Het boeit me eerlijk gezegd niet zo veel, of anders gezegd: ik laat me daardoor niet op voorhand ergens van weerhouden. Eigenlijk heb ik altijd al lak gehad aan de uitdrukking “je gedragen naar je leeftijd”, want wat wil dat nou precies zeggen?  O wacht, ik denk ineens aan een zo’n ongeschreven ‘not-done’ regeltje: “Na je zestigste lange al-dan-niet grijze haren!” (Die moet je laten kortwieken). Nou dan val ik al gauw zo’n slordige veertig centimeter uit de toon.

Dan was er ook de “Na je vijftigste geen blote armen meer” regel. Ik weet dat het heel tegenstrijdig klinkt, maar daar kan ik mij nou net wél in vinden. Alleen heeft dat totaal niets met mijn leeftijd te maken, wel alles met het afvallen. Sinds ik een half jaar geleden begon met trainen, ben ik geleidelijk aan al wat kilootjes kwijt geraakt. Heel fijn om wat vulling kwijt te zijn, maar nu heb ik nogal wat verpakking over -zeg maar.

Ik hoor dames het wel eens hebben over kipfilets, duidend op de zogenaamde leeftijdsgerelateerde verandering in hun bovenarmen. Whoeha… geweldig hè die laatste omschrijving, ik las die ooit ergens in een magazine. Zeg dan gewoon kwabben, dacht ik toen grinnikend. Anyway, nu heb ik van nature altijd al van die drapperietjes. Maarrrr….die zijn op dit moment zelfs het stadium kipfilet voorbij. Er hangen bij mij heuse kalkoenfilets onderaan mijn bovenarm te zwabberen. Echt!
Beetje jammer, daar zat ik nou net niet op te wachten. Dus ja, met een verhullend kort mouwtje eroverheen voel ik me net iets prettiger.

Zonder gekheid, als je het mij vraagt denk ik dat het voornamelijk draait om: Waar voel ik me prettig bij? in plaats van: Kan dit nog op deze leeftijd? want, als ik vind van wel en ik voel me er prettig bij, dan doe ik het gewoon. Als niet, dan niet.

Dan gaat de bel. Ah! Daar is meneer de voorzitter, mijn afspraak. Ik klap mijn chromebook dicht en ga luisteren naar wat hij mij te vertellen heeft.

Tijdens ons gesprek hoor ik in de verte mijn telefoon constant een signaal afgeven. Ik ben vergeten dat ding uit te zetten, ik probeer het geluid te negeren. Als ons gesprek afgerond is, weet ik wat ik wil weten en vergezel de voorzitter de deur uit. Ik loop terug naar de grote tafel en open alvast de klep van mijn chromebook om zo meteen de draad van het verhaal “Kan dit nog?” weer op te pikken.

Eerst kijk ik nog nieuwsgierig op mijn telefoon wie mij zoveel berichtjes heeft gestuurd. Dan zie ik tientallen meldingen van diverse nieuwsdiensten. Even denk ik nog dat het over de kleur van Corona gaat, of over de overstromingen in het zuiden van Limburg.

Dan zie ik tot mijn ontsteltenis dat alle berichten beginnen met: Peter R. de Vries … en dan voel ik ‘m al aankomen. Overleden. Bezweken. De strijd verloren. Vermoord.
Ik schrik en lees stilletjes wat er in de diverse berichtgevingen staat. Wat verschrikkelijk! Los van het feit of je Peter R. persoonlijk wel of niet mocht. Het is ongehoord en haast niet te bevatten dat iemand kans heeft gezien en genomen om het leven van Het Icoon van de Nederlandse misdaadjournalistiek met een brute lafhartige daad te beëindigen.

Ergens onder een van de nieuwsberichten, lees ik een oproep: Hoe heeft Peter R. de Vries u geïnspireerd? Schrijf uw verhaal en lever dit in…. etc. Allerlei gedachten dwarrelen als een wirwar van dikke sneeuwvlokken door mijn hoofd. Tegelijkertijd weet ik helemaal niets meer en voel ik me numb, stomgeslagen.

Ik scroll de pagina van mijn document op het beeldscherm terug omhoog. Waar was ik vanmorgen gebleven? Ach ja… die stomme kip- en kalkoenfilets…
Kan dit nog? Nee ik vind van niet. Op de een of andere manier voelt het niet meer ‘gepast’ op dit moment. Het hele onderwerp staat ineens in schril contrast met de berichtgevingen die ik zojuist las. 

En ja, ik weet wel dat de wereld gewoon doordraait en andere levens gewoon doorgaan. Maar ik kan en wil soms dingen niet ‘zomaar even’ opzij zetten. Negeren zou nu wel harteloos zijn. Bovendien leidt het nieuws mijn aandacht constant af. Dus voelt het voor mij niet goed om verder te bloggen vandaag. Ik besluit om dat wat ik al had geschreven, gewoon te laten staan. Zelf wil ik ook even stilstaan.

Dus om nog maar even aan te halen wat ik hierboven -weliswaar in een totaal andere context- schreef: Als ik me er prettig bij voel, dan doe ik het gewoon. Als niet, dan niet.
Volgende week pik ik de schrijfdraad wel weer op…