Zus en zo

Het is broers- en zussendag. Hoe voor de hand liggend is het, dat ik dan mijn blog van vandaag aan mijn zusje wijd? Eerlijk gezegd dacht ik eerder van de week al “Ha, lekker makkelijk, ik hoef geen onderwerp te verzinnen”. Tegelijkertijd dacht ik: nee, dat doe ik dan juist niet! Want, nog eerlijker gezegd: ik ben vaak een tikje ‘wars’.

Ja ja, ik weet het, sommigen noemen het ‘Dwars’ met een hoofdletter. Mijn moeder vezuchtte dikwijls “Hoe toch? Zo eigenwijs jij!” Mijn zusje zuchtte ook, maar stak op een bepaald moment gewoon haar vingers in haar oren en kneep haar ogen dicht. Aaaaarrrgghhh! Doe maar! Ik zie je niet en ik hoor je niet!

Hihi…nu heb ik het alsnog ineens weer over haar. Grappig, dat gaat gewoon automatisch. Door al mijn schrijfsels heen duikt zij tussen neus en lippen regelmatig op. ‘t Gebeurt zonder er bij na te denken. Toch die zussenband denk ik, die ik in ons geval als heel bijzonder en speciaal beschouw. We zien elkaar heus niet echt heel vaak, maar zijn wel in elkaars gedachten (lees: Hart). Dus nee, het behoeft eigenlijk geen speciale dag daarvoor op 30 september. Zoals ook de blogs die ik over haar schreef op willekeurige andere data. Twee schieten me zomaar even te binnen: 

“Hoera een zusje!” en “Gin-Florence”

Op Facebook zag ik vanmorgen wel een berichtje van haar verschijnen:

Aahhh lief!
Als ik nu zou mogen kiezen, zou mijn tekst voor haar zoiets zijn als die van mijn ‘all time favorite’ Metallica. Uiteraard met alle respect voor het origineel, vond ik een versie die de helft korter duurt en gezongen wordt door een Marlisa (die ik overigens niet ken). Minstens zo indrukwekkend en als je het mij vraagt, mag deze uitvoering vandaag symbool staan voor ons (en alle andere) powersisters! 

Het grappige was, dat toen ik verder naar beneden scrolde door de diverse berichtjes, ineens het volgende plaatje opdoemde:

In eerste instantie moest ik er om lachen, omdat mijn eerste gedachte was “Daar heb je de eigenwijste” en mezelf wel herkende in het rechtsaf-slaande figuurtje. Toen ik er nog eens kritisch naar keek, vond ik het eigenlijk niet meer zo om te lachen. Zelfs een beetje triest. Misschien door het feit dat er nadrukkelijk Wrong en Right staat. Hmmmm…twijfelachtig, want: Wie bepaalt dat dan?

Volgens mij is er noch ‘fout’, noch ‘goed, maar: Anders.
Op de een of andere manier zijn die woordjes ‘fout’ en ‘goed’ van grote invloed. Ik vraag me af wat er gebeurt als je die weglaat. Hoe zouden de rij(en) voor de bordjes eruit zien als er staat: “Makkelijke route” versus “Route met uitdagingen“? Ha! Nu heb je iets om alleen maar bij jezelf te rade te gaan en krab je jezelf misschien eens achter de oren, Er is nu immers niemand die al voor jou heeft bepaald dat iets fout of goed is. Dus: Wat wil je? Vooropgesteld dat gerespecteerd wordt waar je ook voor kiest. Dat zou mooi zijn hè?

Iemands keuze respecteren… daar zeg ik zoiets. Het is van alle tijden, het geldt voor alle situaties. Willen of moeten we per se en altijd weten waarom iemand iets wel of iets niet…? Nee, dat hoeft niet, maar in de praktijk blijkt dat soms toch behoorlijk lastig. Soms gaat het zelfs gepaard met de nodige (voor)oordelen, helaas. Ik zal dit keer eens een persoonlijk voorbeeld geven.

Ik had al op vrij jonge leeftijd de beslissing genomen, dat er geen (eigen)kinderen zouden komen. Nemen jullie kinderen? werd er in het begin van onze relatie wel eens gevraagd. Ik huiverde dan niet zo zeer om de vraag zelf, maar om het woordje ‘nemen’…. niet zo’n handige woordkeuze, vond ik en vind ik nog steeds. Later werd de vraag: Hoeveel kinderen hebben jullie? Met als steevaste reactie op mijn ‘negatieve’ antwoord: Wat? Géén?? Oh…. Waarom niet?

Dat bedoel ik dus, willen of moeten we weten Waarom niet? Toch is het op dat gebied zo ongeveer de vraag die het meest aan mij gesteld is. Maar ook meewarend: Ach jeetje… lukt het niet? Of: Hoe moet dat dan later? (met toevoeging: Want dan heb je geen kinderen die naar je omkijken) Of opmerkingen als: Aaahhh…dan word je nooit oma. Of: Geen kinderen? Nou dat is knap egoïstisch. (Pardon?)

Steeds weer leek ik me te ‘moeten’ verantwoorden, maar daar had ik niet altijd behoefte aan. Gewoon ‘Nee’ is ook een antwoord, dacht ik dan, maar kreeg soms de neiging om meteen terug te vragen: Waarom heb jij er maar eentje? En jij twee?

Het is maar een simpel voorbeeldje, maar ik denk dat een ieder zich hier iets bij kan voorstellen. De strekking is duidelijk toch? Respecteer de keuze van de ander. Laat ieder in zijn/haar eigen waarde. En ja, dat betekent: geen verklaring verschuldigd en geen veroordeling.

Nogmaals het is maar een klein voorbeeld, peanuts in vergelijking met wat er nu gaande is in de wereld. Zonder het te benoemen kan iedereen wel zo’n beetje vermoeden waar ik op duid. Je kunt het eigenlijk niet eens vergelijken, maar hoe je het ook wendt of keert, hier past ook mijn wens: Mensen, heb respect voor elkaar! Of verdiep je op z’n minst nog eens goed in de betekenis van het woord ‘respect’.

Jeetje, beland ik door zo’n plaatje ineens in dit onderwerp, was niet helemaal de bedoeling. Hmmm… het had misschien toch gezelliger geweest als ik had voortgeborduurd op Broers-en Zussendag.

Nou goed dan, ter afsluiting dan nog een plaatje van ons samen. Eens even kijken…ik ga er niet te lang over nadenken. Ik sla zomaar een willekeurig album ergens halverwege open… Oh..nou.. welja, dat wordt dan deze dus! Een knipsel uit de Westland Post van 20 november 1980. Eén van onze vele ‘sisteracts’ 😉