Pantoffelheld

Ooooh kijk, ze bestaan nog steeds! Van die geruite grijze heren pantoffels, soms ook in bruin. Ik vond ze altijd saai en fout. Excuses als ik hier iemand mee beledig. Denk maar zo: het is niet persoonlijk bedoeld en bovendien zijn mijn pantoffels zo mogelijk nog veel fouter!

Toen ik ruim vijftien jaar geleden nog volop danstherapie sessies gaf, meldde zich op een avond een man van half in de zeventig jaar. Hij had ergens over mij gelezen, was nieuwsgierig naar wat ik precies deed en wilde wel een sessie meedoen.

Jacob viel op in de groep, omdat die uit dames bestond en omdat hij qua leeftijd verreweg de oudste was van ons allemaal. Maar dat was niet het enige… Voordat we met dansen begonnen, trokken wij dames onze gym- of soms (jazz)ballet-schoenen aan. Jacob echter, verruilde zijn veterschoenen voor… jawel: van die grijze geruite pantoffels. Er werd om gegniffeld, maar daar trok hij zich niets van aan. 

Meteen al bij de eerste dans, de Zonnedans, reageerde Jacob enthousiast: Oh die ken ik! En terwijl de groep braaf naar rechts opzij bewoog, begon Jacob in het midden van de zaal een rondje te draaien met zijn armen in de lucht.
– Ehhhh… ik denk dat je een andere dans aan het doen bent, fluisterde ik hem toe. 
– Wat zeg je? Nee hoor, ik weet zeker dat er een draai in zit. 
– Waarschijnlijk bedoel je het Zonnelied, dat is een andere dans en daar zit wél een draai in.
– Nee hoor, ik weet het zeker. Maar goed, ik doe wel wat jij wilt.

Ik hoorde onderdrukt gegiechel om me heen, maar hervatte stoïcijns de dans en vervolgde daarna de sessie. Een sessie, bestaande uit negen onderdelen: Opening, warming up, concentratie-oefening, sociale communicatie oefening, kringdans, vrije dans, geleide meditatie, negatieve gevoelsoefening en positieve gevoelsoefening.  Jacob was kritisch. Bij de na bespreking had hij over bijna ieder onderdeel een opmerking of vraag. Wat is hier nou de bedoeling van? Wat wil je hier nou mee bereiken? Wil je ons allemaal aan het huilen krijgen of zo? Wat moet ik voelen dan?

Die laatste vraag kreeg hij onmiddellijk van mij terug: Je hebt alles mee gedanst Jacob, vertel jij het maar. Wat voel je nu, of misschien moet ik zeggen: hóe voel je je nu?  Hij leek even na te denken tot er een flauwe glimlach op zijn gezicht verscheen. Hm… ik word er wel blij van geloof ik. Aha, is dat het? Wil jij iedereen blij maken? Nou dat is dan niet helemaal gelukt, want ik zag daarstraks iemand huilen. Haar heb je dan juist heel verdrietig gemaakt met die oefening.

Is dat zo? vroeg ik en stelde voor: Waarom vraag je het niet aan haar zelf? Dat deed hij en kreeg als antwoord: “Nee Jacob, ik was helemaal niet verdrietig. Ik was ontroerd, omdat ik de muziek zo mooi vond en dat raakte mij”.
Oh….dan had ik het mis… Jacob zweeg.
Niet veel later trok hij zijn pantoffels uit en zijn schoenen aan. Kom, ik ga maar weer eens. Bedankt voor het mee mogen doen, ik zie wel of ik nog eens een keer terugkom.

Een week later was hij er weer en daarna weer. Zeker een half jaar heeft hij wekelijks vol enthousiasme mee gedanst op zijn geruite pantoffels. Stelde opmerkzame vragen en hield ons allemaal scherp. Tot hij zich van de een op de andere dag afmeldde. Ik kom niet meer, ik heb besloten dat ik een wereldreis ga maken nu het nog kan. Daarna hebben we niets meer van hem vernomen.

Ach die Jacob, ik moest nu ineens aan hem denken omdat ik een plaatje van geruite pantoffels in een reclamefolder zag. Ik dacht onwillekeurig ook weer aan zijn vraag: Wat wil je hier nou mee bereiken? 

Ik wil handvatten geven, had ik geantwoord, door middel van mijn sessies, muziek en dans. Ik wil anderen laten bewegen om ze te laten voelen wat er in hen leeft. Ik wil ze de mogelijkheid bieden om dat te uiten in dans, of dat nou verdriet is, angst, boosheid of blijdschap. Non verbaal, niemand hoeft iets met woorden uit te leggen als ze dat niet willen. Ik ben al blij als één persoon durft te zeggen: “het raakt me”, want dan gebeurt er iets met iemand. 

Meen je dat? had Jacob gevraagd, Ook al is dat maar bij één persoon? Wil je dan niet dat dat bij iedereen gebeurt?
Zou mooi zijn, maar zo werkt het niet. Iedereen beleeft dezelfde dingen anders en op een eigen manier. Zoals ik al zei: ik bied jou een handvat, doe ermee wat jij wilt.

Waar ik in het begin dacht “Wat doet die man hier? Wat wil hij nou precies?” ben ik gaandeweg de gesprekken met Jacob gaan waarderen. Zelfs, of beter gezegd: júist zijn kritische vragen. Nu ik zo over hem schrijf, bedenk ik me of hij mij nu bijvoorbeeld gevraagd zou hebben: Dat schrijven hè,  waarom doe jij dat nou eigenlijk? Wat wil je daar nou mee bereiken? Moeten wij daar allemaal iets mee, of gaat het je weer om alleen die ene persoon? 

Ik denk dat ik hem een soortgelijk antwoord zou geven als toen, zelfs nu we jaren verder zijn in de tijd. Ik ben al blij met de gedachte dat iets wat ik schrijf, mogelijk die ene persoon bereikt die er daadwerkelijk iets aan heeft. Als een eyeopener misschien, of een glimlach om de herkenning.  Dus, nee Jacob, niet iedereen hoeft er iets mee. Ik schrijf niet met de intentie om zoveel mogelijk ‘hits’ of ‘likes’ te verzamelen en om daarna te kunnen zeggen: Kijk eens hoeveel!

Wat ook voor mijn danssessies indertijd gold, geldt ook voor mijn schrijven van vandaag. Ik kan er niet de hele wereld mee verbeteren of veranderen.  Dat hoeft ook niet, maar alle kleine beetjes helpen om er iets positiefs in te ‘gooien’ met iets dat binnen mijn vermogen ligt.

Wat denk jij Jacob? Zal ik voor mezelf ook een paar van die geruite pantoffels kopen? Dan gaan we er samen mee de straat op en vragen we iedereen die we tegenkomen, wat zij vandaag als klein dingetje zouden kunnen doen om de wereld om ons heen wat aangenamer te maken.
Gewoon klein beginnen! Een glimlach of een vriendelijk woord naar iemand, dat maakt al een verschil….
Een soort van alternatieve Thanksgiving-actie zeg maar, want dat is het vandaag tenslotte….

Gerelateerde (Thanksgiving)blog:
– “Black-ish”