Gewoon door

Toen ik zes jaar geleden begon met het schrijven van mijn blogs, stond ik niet stil bij wat de impact zou zijn van mijn schrijfsels. Ik deed het als update, het benoemen van toen nog voornamelijk medische feiten rondom mijn gezondheid. Zo van: vandaag gebeurt dit, morgen gaan we dat, volgende week start zus en over een maand doen we het zo. Feiten ter algemene informatie.

Regelmatig kwamen mijn emoties daarbij om de hoek kijken en ook die beschreef ik. Niet zo zeer om feedback, maar vooral om mijn persoonlijke beleving te kunnen uiten. Frustraties, pijn, boosheid, opluchting, verdriet, moedeloosheid en wat al niet meer. Ik had de regie van het schrijven in eigen hand en dat stelde mij in staat om dingen zo groot mogelijk op te blazen en te dramatiseren als ik wilde. Of het juist klein te houden, een enkele keer zelfs bewust kleiner dan in werkelijkheid. 

Omdat ik met name met mezelf bezig was bij het schrijven over mijn eigen ziek zijn, had ik geen idee dat anderen zichzelf soms herkenden in wat ik schreef. Daar werd ik me pas van bewust, toen het me werd verteld. Een keer zei iemand: Het is zo herkenbaar wat je schrijft. Ik voel het ook zo, maar ik kan het niet verwoorden. Daarom heb ik er zo veel aan. Dat heeft me toen geraakt. Ik vond het bijzonder, want herkenning, oké daar kon ik inkomen. Er iets aan hebben, daar werd ik toch wel even stil van.

De laatste tijd denk ik daar nog wel eens aan terug. Dan denk ik ineens groots: Wat als ik zou kunnen schrijven waar veel meer mensen iets aan hebben? Oftewel: Wat als het anderen écht zou kunnen helpen? De volgende vraag die dan onmiddellijk rijst is: Ja Bo, wát en waarover ga je het dan precies over hebben? En vooral: Zou het dan niet een zoveelste hart-onder-de-riem verzameling worden?

En inderdaad, nu ik er over nadenk….hoeveel boeken vol troostende verhalen en gedichten, bestaan er al wel niet? Moet ik zoiets nou ook echt nog ambiëren? Bij nader inzien toch maar niet. Meer willen is niet altijd beter. Dat wat er al is, is soms genoeg. Je moet het soms alleen zien te (her)ontdekken. Zo vond ik in een boekje, geschreven door Mark Haayema het volgende gedichtje:

Zet ‘m op!

Zet ‘m op! Zei mijn tante toen ze ophing.
Zet ‘m op? Wat bedoelt ze daar dan mee?
Zet ‘m op? Wat wil ze dat ik opzet?
Zet ‘m op? Ik heb werk’lijk geen idee.

Zet ‘m op! Bedoelt ze soms een hoedje?
Zet ‘m op! Het versieren van de boom?
Zet ‘m op! Mijn kraag in de winter?
of het taxidermeren van m’n oom?

Nadat ik alles had uitgeprobeerd
en me nog niet beter voelde,
keek ik in de spiegel
en begreep direct wat zij bedoelde.

Zet ‘m op! ‘t Is eigenlijk heel simpel.
Zet ‘m op! Ze bedoelt daarmee een lach.
Zet ‘m op! Als je ‘s morgens opstaat
en het is meteen een stralende dag.

Ik moet er hartelijk om lachen, want het is zo waar! Hoe vaak hoor (en zeg) je niet Zet ‘m op! Bedoeld als bemoedigend, maar vaak zo cliché als je in een bepaalde situatie eigenlijk niet weet wat je precies moet zeggen. Grappig hoe die Mark er zo een gedicht over heeft kunnen maken. Ik zou er niet zijn opgekomen. Bovendien is dichten niet mijn sterkste kant, zeker niet als het ook nog eens moet rijmen.

Maar, als het dan toch ‘moet’ dan ben ik meer van de dichtvormen zoals een elfje, tanga, haiku, rondeel en meer van dat soort conceptjes. Laatst kreeg ik nog een andere leuke manier om een gedicht te maken, het is afkomstig uit Spelen met taal, van Jenny de Bode.

Eerst maak je drie rijtjes met woorden. In het eerste rijtje schrijf je hoeveelheden of dingen waar je iets in kunt doen; in het tweede rijtje schrijf je werkwoorden; in het derde rijtje schrijf je dingen, personen of dieren. Het gedicht begint dan met de woorden: Ik wens mij…. , daarna maak je zinnetjes met uit elk rijtje een woord.
Zo zag mijn gedicht er vervolgens uit:

Ik wens mij…
…sokken vol zingende taartjes
…een pillendoosje dromende sterretjes
…een karaf geeuwende giraffes
…een vergiet vragende prinsen
…een fles met een grinnikend zusje
…een container joelende breinaalden
…en tot slot 
…een blikje miauwende vulpennen

Hihihi…wat een maf gedicht, maar erg grappig om te doen! Deze was overigens bedoeld als nieuwjaarswens aan jezelf. Nou, als dat geen vrolijk begin is!

Ach en verder…schrijf ik mijn blogs maar gewoon door zoals ik het tot nu toe deed. Zien wat er in me opkomt en daar dan mijn eigen draai aan geven. Niet per se om er iets bij iemand mee te willen bereiken. Oké, zo af en toe een glimlach dan 😉 Dus blijf vooral over mijn schouder meelezen als je daar zin in hebt. Mag. Moet niet.