Leien dak

Dichter en schrijver P.C. Hooft (1581-1647) gebruikte in ‘zijn tijd’ al de uitdrukking: “Ick verseker u, alle ding sal van een leyen dack afloopen”
Het Genootschap Onze Taal vertelt dat de uitdrukking Het loopt van een leien dakje (af) is ontstaan door de gedachte aan een mooi glad, leistenen dak, waar bijvoorbeeld een bal gemakkelijk vanaf rolt. De betekenis is dan ook, dat iets heel gemakkelijk en vlug gaat.

Nou, ik zal je vertellen: ik geef ons dak de schuld ervan dat het bij mij niet altijd zo werkt! Waarom? Omdat wij DRIEHONDERD zonnepanelen op ons dak hebben liggen, zie daar maar eens gemakkelijk en vlug doorheen te laveren om eraf te komen. NOT!

Je begrijpt mijn stekelige ondertoon misschien al, die heeft alles te maken met het feit dat ‘het’ niet van een leien dakje loopt. En met ‘het’ bedoel ik het wel/niet-ge-jojo rondom mijn operatie. Het lijkt soms verdacht veel op dat grapje: De cursus ‘Omgaan Met Teleurstellingen’ gaat vandaag helaas niet door. Alleen vind ik het al lang geen leuke grap meer.

Vorige week vrijdag logde ik nieuwsgierig in, om te zien of er al meer informatie zou staan in mijn digitale dossier van het Erasmus. Mijn status stond immers al op “inplannen”, misschien was dat nu veranderd en was ik een stapje verder. Inderdaad, mijn status was veranderd. Echterrrr… een stapje terug. Ik was met stomheid geslagen, toen ik “Wachtlijst” zag staan. Nee!!

Ik was zwaar teleurgesteld en probeerde mezelf eerst nog toe te spreken. “Je wist dat het kon gebeuren hè. Spoedgevallen gaan voor”, alleen hielp het op dat moment niet. Want: wanneer houden die spoedgevallen dan op? Wanneer ben ik dan eindelijk eens aan de beurt?? Moet ik soms wachten tot ik zélf een spoedgeval ben -en wanneer is dat dan?

Ik belde verhit naar de planning, waar ze mij bevestigden: U staat op de wachtlijst. Daar bovenop zeiden ze doodleuk: U staat trouwens helemaal nog niet ingepland voor een operatie hoor! Huh?? Op 8 april toch?  Nee hoor mevrouw, hoe komt u daar nou bij? Heus, daar staat echt niets.

Ik wilde schreeuwen, ik wilde schelden, ik wilde huilen, maar ik wist ook dat de mevrouw aan de andere kant van de lijn mij niet verder kon helpen. Ik belde op hoge poten naar mijn onco-verpleegkundige, maar kreeg haar voice bericht te horen. Blablabla-ik-werk-niet-op-vrijdag. Wat nu, wie nu?

Ik wilde per se iemand spreken omdat ik niet gefrustreerd het weekend in wilde. Dan maar een poging bij de secretaresse van mijn chirurg. Gelukkig nam zij de telefoon op. Aan het begin van het gesprek bleef ik nog vrij rustig, alleen veranderde dat gaandeweg toen ik mijn verhaal aan het vertellen was….Alle frustraties kwamen naar boven, waarbij mijn stem ook nog eens geëmotioneerd begon te trillen.

Mevrouw, ik heb echt heel veel geduld en ik heb best veel begrip voor de situatie. Maar het houdt een keer op. Ik doe mezelf hier tekort mee en dat verdien ik niet! Ik ben afhankelijk van een chirurg die ook oncoloog is. Ik begrijp dat daarom behandelingen bij kankerpatiënten voor gaan. Alleen geeft het me nu zo onderhand het gevoel, dat ik buiten de boot val. Waar hoor ik bij? Ben ik nog steeds oncologisch-patiënt (laat die -co- maar weg!)? En omdat het bij mij niet meer om een kankerbehandeling gaat, kan ik wel “even” wachten? Is dat het?
Ik wil zó graag iets afsluiten en écht herstellen. Is dat raar na zes jaar onzekerheid? Een jaar lang heb ik mijn best gedaan om mijn lichaam in conditie te brengen, dat lukt nu niet meer door alle klachten die zijn verergerd -dus mijn conditie loopt terug…. Zo ratelde ik maar door.

De secretaresse hoorde mij aan, bleef rustig en verzekerde mij,  dat ze alles volkomen begreep. Ik stuur onmiddellijk een bericht naar de chirurg, zodra hij heeft gereageerd, bel ik u terug. Zij hield daadwerkelijk woord en belde een uur later met de mededeling: De chirurg heeft nu zelf actie ondernomen en heeft u ingepland voor uw operatie op woensdag 13 april a.s.

Pffff…..bijna Eind Goed Al Goed!
Natuurlijk weet ik, dat er alsnog iets tussen kan komen. Natuurlijk ga ik het ook dan weer (met gemengde gevoelens)begrijpen.
Maar oké, voordat het weekend begon, had ik in ieder geval een nieuwe datum…

Nu moest er meteen nog een ander telefoongesprek gepleegd met mijn longarts in het Franciscus. De nieuwe operatiedatum gooit namelijk mijn medicatie-schema in de war. In overleg is dat door een kleine aanpassing direct opgelost. Ik moet ook overal aan denken! Geeft op zich niet, maar het kost me wel een hele ochtend aan over en weer bellen, wachten, teruggebeld worden…. én energie. Maar uiteindelijk kan ik opgelucht alles voorlopig weer ergens parkeren.

En ja natuurlijk voelt het nu, een week later, veel anders. Op sommige momenten schaam ik me zelfs. Want, wat zit ik toch te mauwen, er zijn anderen die het vele malen zwaarder hebben. Bovendien: Wat te denken van de oorlog die woedt met alle ellendige gevolgen van dien voor héél veel meer mensen. Dan voelt mijn wens om weer “kwaliteit van leven” te willen zó misplaatst.
Ik weet wel dat ik niet altijd alles hoef te relativeren, maar het kan geen kwaad zo op zijn tijd…

Oh ja, nog even terug naar de titel.
Nu ik erover nadenk… Ik geloof, dat ik dan toch maar liever op het dak bedachtzaam om alle zonnepanelen heen slalom en voorzichtig, veilig beneden kom. In plaats van een glad dak, waarvan ik ongecontroleerd, heel snel in één keer -roetschjjjj- vanaf glijd en dan van driehoog in de binnentuin te pletter val (met een beetje geluk misschien in de vijver…)

Dus: Laat maar, dat leien dak!