Sandwich

Een aantal weken geleden stond ineens een van de buurmannen uit ons appartementencomplex voor mijn deur, omringd door een drietal kinderen. Dit is mijn kleinzoon, zei hij duidend op één van hen, en aangezien jij nu de voorzitter bent van de bewonersvereniging, denk ik dat ze bij jou moeten zijn met hun vraag. Ze zullen zelf wel even uitleggen waar het over gaat, dan stap ik er nu weer tussenuit. Hij voegde de daad bij het woord en verdween.

Meteen begonnen drie jongens van een jaar of negen, door elkaar heen te vertellen over hun plan. Ik kon niet zo goed wijs worden uit de flarden informatie die op mij afgevuurd werden, tot ik om de hoek van de deur zag dat daar nog een jongen stond, plus -zoals hij haar voorstelde: Dit is onze juf. 

Ohh…dag allemaal, zei ik verbaasd en stelde voor: Laten we naar beneden gaan, daar is een grote ruimte waar we even kunnen gaan zitten. Dan kunnen jullie mij daar (liefst om de beurt….) vertellen wat jullie plan is. Zo gezegd, zo gedaan en het volgende moment zat ik met juf en vier leerlingen uit haar klas rond de tafel.

Het gaat om een klas leerlingen “met een rugzakje” die speciaal onderwijs krijgen, legde de juf uit. Hun wens is om met de hele klas een keer indoor te gaan trampolinespringen en dat kost geld. De leerlingen mochten samen een plan bedenken om een deel van dit geld zelf bij elkaar te verdienen. Het liefst door iets te betekenen voor anderen, ouderen bijvoorbeeld. 

Hier nam buurmans kleinzoon het woord over: Nou…toen dacht ik  aan mijn opa en oma en dat hier allemaal oude mensen wonen en dat we daar dan misschien iets voor kunnen doen.
(eehhhh.. oud? Niet allemaal hoor, er zijn er ook die begin 50 zijn. Ja dus? Da’s toch ook oud?)

Maar goed, slim bedacht. En wat gaan jullie dan doen? vroeg ik nieuwsgierig. Nou.. we dachten een bingo. Dan gaan wij alles regelen, koffie zetten en koekjes bakken en dan nemen we prijzen mee voor de bingo… en dan kunnen alle mensen die hier wonen meedoen voor twee euro en dan hebben wij geld verdiend om trampoline te springen. En wij helpen dan de mensen als ze zelf niet zo goed de cijfers kunnen verstaan of lezen of zo.
Zeg nou zelf… wie kan zo’n plan nou niet weerstaan?
Deal!

Weken voorbereiding gingen eraan vooraf. Leerlingen maakten posters tijdens de les, die ze vol trots kwamen brengen om in onze ‘wandelgangen’ op te hangen. De juf zorgde voor officiële uitnodigingen, die de leerlingen versierden met tekeningetjes. Ik verzamelde de aanmeldingen en appte de aantallen door naar de Juf, die het bericht dan hardop voorlas in de klas. Voor hen was het allemaal reuze spannend.

Op de ochtend van de bingo doorbrak een invasie van elf joelende leerlingen al vroeg de stilte in ons complex. Twee juffen en een stagiaire waren mee als begeleiding. Er hing een uitbundige sfeer in het atrium. Onze twintig deelnemers werden ontvangen en getrakteerd op koffie, cake en zelfgebakken brownies. Eén tafel stond vol met voor iedere deelnemer een prijs: verzonnen, geregeld en feestelijk ingepakt door de leerlingen zelf.

Wat was het gezellig! Soms ook ontroerend om te zien hoe iedereen op elkaar reageerde: de ouderen naar de kinderen, maar ook andersom -heel speciaal. Maar bovenal was het bijzonder geslaagd. Iedereen had er plezier in. 

Diezelfde dag, werd ik aan het eind van de middag opgehaald om aan te schuiven aan een met zorg gedekte tafel bij een totaal ander gezelschap. Na twee jaar vol corona-perikelen, zagen we elkaar weer voor het eerst: Wij, de Schrijfdames -over wie ik meermaals iets schreef in diverse blogs.

Eindelijk was het ons gelukt een datum te vinden waarop we elkaar weer eens konden ontmoeten! We zouden een drankje en een soepje doen, maar dat pakte verrassend anders uit. De gastvrouw trakteerde ons -naast het soepje- op verschillende koude en warme lekkernijen, die ons als kleine gangen voorgeschoteld werden. Stuk voor stuk heerlijke hapjes. Wat een feestje!

En wat fijn om elkaar weer te zien en uitgebreid bij te praten. Sowieso goed om weer eens totaal uiteenlopende verhalen en belevenissen uit te wisselen. Goh, was het écht zo lang geleden? Het voelde als vanouds. Vertrouwd. Bijzonder. Beslist een avond om te koesteren, met een knipoog naar de Literaire Salons uit de 17e eeuw…

Ik kwam pas laat thuis, waar Don nog op mij wachtte. Daar werd het nog véél later, ik had immers van alles te vertellen over de afgelopen dag. Een dag met pieken en dalen. Een dag die me sterk deed denken aan het effect van “De Sandwichmethode”, die ik tijdens een training aan het hele begin van mijn zakelijke carrière ooit leerde.

De methode die alles te maken heeft met het geven van negatieve feedback of het brengen van slecht nieuws. Het eerste boterhammetje van de sandwich is positief, die besmeer je met iets negatiefs en daar bovenop komt dan weer een sneetje positief. Zoiets dergelijks…. en inmiddels volgens mij al lang achterhaald. 

Twee (ver)zachte(nde) boterhammen, de bingo en de schrijfdames, met daartussen een laag naar bericht.
En wat nou precies die tussenlaag was? Daar ging mijn voorgaande blog over en achteraf vond ik dat alleen daarmee het verhaal van die dag incompleet was…

… vandaar met mijn blog van vandaag, is -ie nu alsnog een hele sandwich 😉