Marathon

Nou, daar ben ik dan! nooit gedacht dat ik iets met de marathon van Rotterdam te maken zou hebben. Zo voel ik me wel. Moe door alle inspanning en de nu gelukkig afgelopen onzekerheden, maar desondanks voel ik me eigenlijk best goed.

De eerste twee dagen had ik geen pijn door de ruggeprik. Maar toen kwam de nacht, die een lange bange pijnlijke, vooral onzekere en lange donkere nacht zou worden. Ik werd wakker van een enorme pijn, alsof er een olifant -wat zeg ik: mammoet!- keihard tegen mijn billen aan had getrapt. Meteen de nachtzuster gebeld, die ook niet goed begreep waar die pijn nou ineens vandaan kwam.

Een drietal anesthesisten kwamen kijken en gingen met ijsblokjes tegen mijn lijf aan testen of ik iets voelde. Niets. Dat betekende dat de ruggeprik goed zijn werk deed. Maar hoezo die ondraaglijke pijn?! Ik kreeg een morfine pilletje, die totaal niet hielp. Tot ik het echt, echt niet meer uithield, en geloof me, mijn pijngrens is beslist hoog.

Een nachtzuster kwam en zei vertwijfeld: Ik weet het ook niet, maar ik ga wel even iemand bellen. Daarna heb ik haar niet meer terug gezien. Heb daar vanaf 04:00 uur tot de andere ochtend als een soort bang vogeltje jammerend in het donker in mijn bed gelegen. De andere ochtend kwam een zaalarts, tegen wie ik heel duidelijk mijn ongenoegen heb geuit.

Normaliter komt de chirurg na de operatie altijd even langs bij de patiënt om te vertellen hoe de operatie is gegaan. Dan wordt er uitgelegd welke kabels er allemaal uit mijn lijf steken, wat ik aan pijn kan verwachten en vooral wat ik beter niet kan doen. De chirurg kwam niet. Verder wist niemand op de PACU afdeling iets. Dus daar lag ik dan.

Later op de afdeling in mijn eigen kamer, wist ook daar het verplegend personeel mij weinig te zeggen. Omdat ik geen pijn voelde, ben ik gewoon gaan zitten, heb ik de papegaai boven mijn bed gebruikt om me op te trekken. Maar toen ik ‘s nachts die vreselijke pijnen kreeg, was mijn grootste angst dat ik de boel had verziekt.

Zie je wel, eigen schuld! De paniek sloeg toe. Alles was natuurlijk kapotgescheurd doordat ik het had geforceerd, dacht ik. En dan niemand die je kan vertellen wat er aan de hand is. Hadden ze maar iets teruggekoppeld die nacht.
De volgende morgen werd mijn bed verschoond en mocht ik even proberen naast mijn bed te staan. Wonderbaarlijk genoeg verdween toen op slag alle pijn. Schiet mij maar lek.

Meteen overmoedig de badkamer ingedoken om wat te poedelen, om vervolgens direct daarna weer mijn bed in te duiken. Mama mia…de Rotterdamse marathon kondigde zich onmiddellijk weer aan. Dat dus… pffff… van dat kleine beetje inspanning was ik meteen total loss. Jee, wat kan ik nog maar weinig. (gek hè? 😉 )

Inmiddels weet iedereen van mijn ongenoegen en is er zowaar een beetje begrip voor mijn angst. En ja, uiteindelijk is vanmorgen dan toch mijn eigen chirurg geweest. Ook hij was al volop op de hoogte gebracht en vond het heel vervelend voor me dat het allemaal zo verlopen is. (tsja…da’s achteraf…)
Dat is een beetje de pech als iemand op vrijdag wordt geopereerd, legde hij uit. Dan weet het weekend personeel eigenlijk niet zo veel af van de ingreep zelf. Ja, dat had ik van te voren zelf eigenlijk wel kunnen bedenken…

Er werd naar mijn wond gekeken en toen merkte de chirurg enthousiast op: Kijk, zo mag ik het zien. Hier zou ik van te voren voor getekend hebben. Keurig! Nou dat was een hele gerust stelling, alleen een beetje jammer dat ik het niet eerder wist.

Ik had twee drains, waarvan er eentje al is uitgevallen. Dat is niet zo heel erg, de ander blijft zitten en gaat straks mee naar huis met een lading flesjes om eraan te hangen. Brrrr ik kijk nu wel heel anders naar een aardbeiensmoothie… jak!

Morgen gaat de ruggeprik eruit en gaat de medicatie over op morfine. Dan is het even aankijken hoe dat aanslaat en of ik het red qua pijn. Daarna zal van lieverlee de katheter eruit gaan. Geen idee wanneer ik naar huis mag. En thuis mag ik het allemaal zelf doen. Er is geen thuiszorg nodig. Alle hechtingen lossen vanzelf op of vallen eruit (of als ik jeuk krijg…. nou nee, laat ik er toch maar afblijven)

Al met al vind ik dat het best goed gaat. Verpleegkundige Tom die mij vanaf het begin hier op mijn kamer verzorgt zegt steeds: Mevrouw, ik ben zo trots op u! En dan zeg ik een weinig bescheiden “Ja hè, ik ook!” whoehaha.

De operatie zelf vind ik altijd weer iets wonderbaarlijks… dat je dan zomaar ineens van de wereld bent en het volgende moment gewoon op een andere plek wakker wordt. Ik herinner me het kapje dat op mijn neus werd geduwd in de operatiekamer.

Zo mevrouw vertel eens, waar wilt u naar toe op vakantie? is het laatste wat ik de anesthesist hoorde zeggen. Daarna lag ik ergens anders met een hoop bedrijvigheid om me heen. Een verpleegkundige vroeg lachend: Weet u nog wat u daarnet zei? Ehhh.. nee.. heb ik al gepraat dan? Zij had gevraagd: Hallo mevrouw! Bent u wakker? Bent u daar? en toen schijn ik hardgrondig gezegd te hebben “Nee! Ik ben nog op de Veluwe.”
Whoehaha. Volgens mij krijgen die lui bij de verkoever de meest bizarre dingen te horen als iemand uit de narcose wakker wordt.

Zo, ik begin nu de Rotterdamse marathon weer te voelen. Ik sta namelijk rechtop aan een soort desk met mijn laptop en merk dat het weer even genoeg is. Ik duik mijn bed weer even in. Klaar voor dit moment. Vanmiddag ga ik wel weer een stukje heen-en-weren op de gang, maar nu even niet!

Tot later!