B-rit -vervolg

The day after….

Nog nooit heb ik zo lang en zoveel B-rit kilometers gemaakt. De B staat in dit geval voor Brancard-Bed-Brancard. De dames van de zorgambulance waren ruim op tijd en supervriendelijk. Er vond eerst een zorgvuldig intake gesprek plaats. Ze wilden precies weten wat het probleem was, zodat ze daar rekening mee konden houden tijdens het vervoer. Wilt u uw eigen kussen misschien mee, ligt dat lekkerder voor u? Gaat het zo? Het was een relaxte rit, zo verankerd op mijn zij, met Don op een stoel naast mij.

In het Erasmus werd ik met brancard en al, via omwegen -reugliere patienten wachtkamers omzeilend- naar de poli gereden. Daar werd ik overgeheveld op een ziekenhuisbed en naar een zogeheten Rustkamer gebracht. Een kleine wachtkamer met plaats voor drie bedden met naast mij een andere patiënt.

Beter zo hè, anders ligt u zo te kijk. Kan ik u beiden een kopje cappuccino aanbieden? Koffie zou ik niet doen, die is niet te drinken. De vriendelijke verpleegkundige verdween om een tel later met drankjes en een teleurstellende mededeling terug te komen. Het spijt me, maar helaas is de chirug, dr. T. met wie u een afspraak heeft, zojuist weggeroepen voor een spoedoperatie. Er komt wel iemand anders, maar we weten nog niet wie en wanneer.
Ai…dat begon al goed. Nou ja, niets aan te doen -ik werd in ieder geval niet weggestuurd.

Nog geen minuut later verscheen een olijke, vriendelijke arts. Hallo, ik ben misschien niet zo knap als dr. T. maar ik kom hem wel vervangen, dus u zult het met mij moeten doen. Hij had nauwelijks gevraagd wat er aan scheelde, toen ik Don zijn verbaasde gezicht richting de deur zag kijken. Automatisch keek ik mee en zag tot mijn verrassing mijn eigen oncoloog, die eigenlijk op weg was naar de patiënt naast mij. Ineens zag hij mij ook. Heeee! Wat krijgen we nou? Wat doet u hier?! Wat is er aan de hand? Hij vroeg het zowel verbaasd als geschrokken. De vervangend arts reageerde onmiddellijk: Oh, jullie kennen elkaar? Nou, zullen we dan even van patiënt ruilen? Neem ik de jouwe wel even mee naar een andere kamer. Het ging heel snel allemaal.

Alleen ben ik nu niet voorbereid natuurlijk, verontschuldigde mijn onco zich nog. Maar, vertel en laat eens zien. Blauwe latex handschoenen…..brrr ik haat ze inmiddels.
Er werd geduwd, gemompeld, geknepen, geknipt…au! Even deze hechting los…aha..hm hm… en toch is de wond niet diep meer, ik kom er zo niet meer in. Nou ik kon hem verzekeren, dat voelde écht anders, even tanden op elkaar… en wegpuffen…

Weet je wat we doen? Ik ga nu iemand regelen die bloed komt afnemen en ik zal meteen een CT-Scan regelen. Ik wil zien wat er allemaal in dat gebied zit te rommelen. Ik kom straks terug, niet weglopen! Hij voegde de daad bij het woord en liet ons verbaasd achter. Het wordt vast een lange dag, schatte ik in, maar al een paar minuten later kwam iemand mijn bloed afnemen. Het is ook gelukt met de scan hoor, daar wordt u zo naar toe gebracht. Maar als we eerst het bloed doen dan kan dat direct naar het lab en heeft u straks alle uitslagen in één keer. Slim.

Twee andere verpleegkundigen kwamen niet lang daarna om mij met bed en al, letterlijk om de (binnen)tuin te leiden (zie titelfoto). Bedroutes liggen apart, afgescheiden aan de buitenranden van het gebouw. Het lijkt wel een labyrint en als je het mij vraagt,  logistiek bijzonder onlogisch. Er worden heel wat kilometers afgelegd om patiënten van A naar B te slalommen. 

De scan was zo gemaakt. Ik had geboft, zeiden ze, want de eerstvolgende mogelijkheid was eigenlijk pas ergens in juli. Ik werd weer terug gesjeest door gangen en scherpe bochten. In de rustruimte kregen we weer iets te drinken aangeboden. Nu was het wachten op de uitslagen. Dat duurde echter niet eens zo lang.

Ineens stonden daar mijn eigen onco en dr. T. zij aan zij voor mijn bed. Haast glunderende gezichten, als een stel kwajongens. Uw bloedwaardes zien er keurig uit! Geen vuiltje aan de lucht, begon mijn onco, en met de scan waren we helemaal blij! Hierop is te zien dat er geen ontstekingen of te veel aan wondvocht is. Het ziet er netjes uit en dat matje! (jaaa dat matje! echo’de dr. T.) dat zit zo recht en strak, precies op de plek van de oude bekkenbodemspier. Ook daar is geen spoor van ontsteking waarneembaar. Wij zijn zo opgelucht en zo blij met het resultaat! Ik geef nu het woord aan professor T. want ik moet terug naar mijn meeting. We namen afscheid van mijn onco en bedankten hem nogmaals hartelijk voor zijn tijd en het direct doorpakken qua actie ondernemen.

Dr. T. wist mij nog te vertellen dat een dergelijke operatie als deze minimaal zes weken tijd nodig heeft om te herstellen. Dus ja, de wondpijn die van binnenuit komt, ‘hoort’ daarbij. Ook de rest van de hechtingen laten echt vanzelf los! Ik kreeg instructies wat ik wel en beter niet kan doen. De sleutelwoorden daarbij zijn: niet forceren, niet te eenzijdig, beslist geen buikspieren belasten. Tijd nemen. Ik heb het in mijn systeem opgeslagen als: Geduld en Luisteren naar je lichaam Bo.

Laat uw huisarts tussentijds de wond nog maar eens checken en dan zien wij u hier op de poli toch ook nog graag een keer extra terug.
Helder! Ook van dr. T. namen wij hartelijk afscheid.

Een ambulance voor de terugreis werd geregeld. Soms zijn ze er binnen een uur, maar het kan ook uren duren, werd ons gewaarschuwd. Dat was dan maar zo. Ik lag eigenlijk wel prima in mijn bed. Maar niet lang daarna stonden de twee dames die mij naar de scan hadden gebracht weer voor mijn neus. Hallooo hier zijn Peppie en Kokkie weer! Wij gaan sluiten! Dus wij gaan jullie nu naar de kelder brengen, dan mag u daar op de ambulance wachten, die stopt er vlak naast. Kunnen ze u zo inladen. Kelder?!

Die naam doet iets anders vermoeden dan dat het is: Een ruime, best wel helder verlichte ‘gezellige’ zaal, waar patiënten in bed wachten op vervoer. Direct kwam de dienstdoende verpleegkundige zich voorstellen. Ik let op u tot u gehaald wordt. Wilt u eerst koffie? Dan krijgt u beiden straks een boterhammetje en wat soep. U zult wel flauw zijn.
Wauw, wat een vriendelijke service! Ik had mijn opname wel in de kelder willen doorbrengen geloof ik 😉

De ambulance kwam na drie kwartier. Andere dames, andere brancard, andere route (die met al die verkeersdrempels….) andere rijstijl…. Het zweet brak me uit en ik werd steeds stiller en stiller. Het leek wel een extra lange rit in de Vogel Rok attractie uit de Efteling: niets zien, maar donders goed voelen dat je heen en weer wordt geslingerd en er misselijk uit komen. Dat dan nu nog net niet, maar wel behoorlijk zeeziek.

Thuis meteen maar weer plat op mijn andere zij. De wereld tolde om mij heen en ik was het baggerzat, mijn lijf en energie waren op. Tegelijkertijd ook blij en opgelucht. Het was een lange dag, maar met heel veel positieve dingen en antwoorden op mijn vragen! Zo kan het dus ook! 

Over dr. T:
Hij is een van de andere chirurgen uit het team dat mij geopereerd heeft. Dr. T. ’s aandachtsgebied is Darmkanker en dan met name de (late) gevolgen en complicaties na een eerdere operatie.