Live is life

Sinds de komst van allerlei streamingdiensten zoals Netflix, Videoland en Amazon Prime om maar een drietal bekende namen te noemen, zijn er weinig films meer die ik via het reguliere TV-aanbod bekijk. Al was het alleen maar om die reclameblokken tussen door te vermijden, kijk ik liever een film via een streamingdienst.

Series kijk ik ook wel, mits niet te veel afleveringen. Bij voorkeur zes of acht en soms kan twaalf er ook nog wel mee door als het niet langdradig is. Ik ben niet echt een bingewatcher, als in: een hele serie in één keer achter elkaar afkijken. Wel komt het voor dat als het korte afleveringen zijn, ik er twee per keer kijk. 

Waar ik een grondige hekel aan heb, is als het verhaal tijdens de laatste aflevering een wending neemt, waarvan je eigenlijk al vermoedt: “dit gaat nooit in tien minuten opgelost worden” En inderdaad… ineens houdt dan het verhaal abrupt op.

Een suffe cliffhanger volgt, de aftiteling rolt over het beeldscherm en aan het eind verschijnt “Het is bevestigd, er komt nog een seizoen” Aaarghhhh!!
Als het meezit gebeurt dat hetzelfde jaar nog, maar vaak moet je er doodleuk nog een heel jaar -of meer- op wachten. Tegen die tijd ben ik het hele verhaal al lang weer vergeten. 

Afgelopen weekend was ik even serie-beu en wilde ik iets kijken met ‘een-kop-en-een-staart’. Een niet te ingewikkelde film, maar gewoon iets luchtigs. Nu is het zo dat het regelmatig voor komt, dat het ‘even’ duurt voordat Don en ik het eens zijn over de keuze. Ergens tussen Science Fiction- en Agatha Christy-mysteries valt meestal wel een compromis’je  te sluiten.

Don voelt de bui waarschijnlijk al hangen en waarschuwt: Ik wil best een film met je kijken, maar ik heb geen zin in dat oeverloos gezapp en tig trailers bekijken hoor! 
Eerlijk gezegd heb ik daar ook niet zo veel trek in, dus bij de eerste de beste film die bij het opstarten van Netflix in het hoofdscherm verschijnt druk ik op ‘play’.

Oh, da’s snel! En waar kijken we naar, als ik vragen mag? Ehmmm ik geloof dat er stond dat het een ontroerend ‘coming-of-age’ iets is, mompelde ik. Trouwens, wat is dat eigenlijk? Zal ik het even opzoeken?
Nee, nee, nee (alweer voelt Don de bui al hangen: Googlen, trailer bekijken, zappen, want: toch maar een andere film?) Niet doen, gewoon kijken!

Live is life, heet de film en gaat over een vriendschap tussen vijf Spaanse jongens. In de zomervakantie van 1985 beleven zij in hun tienertijd samen op hun fietsen nog één avontuur, voordat het volwassen worden voor de deur staat. Nee, ik ga er geen recensie over schrijven, maar dat het hier en daar ontroerend is, klopt wel. Prachtige beelden van het Spaanse landschap, nostalgische muziek en kwajongensstreken. Vechtpartijtjes, maar ook samen één zijn en voor elkaar op komen.

Aan het begin van de film vragen we ons nog wel even af ‘Waar gaat dit naar toe?’ en ‘Kijken we nu naar een kinderfilm, of niet?’ Toch blijft het op de een of andere manier intrigeren en kijken we tot het eind.
Na afloop ben ik even stil. Een (h)echte vriendschap, daar hebben we naar gekeken. Zou het er eentje voor het leven zijn geweest? Wie zal het zeggen… 

Een overstap naar een volgende groep jeugdvrienden is nu makkelijk gemaakt 😉
Vorig jaar op 24 juli was de reünie van onze 50-jarige vriendengroep de BIG HAP (toch nog even ter vertaling: Bonnie Ike Gonda Henk Alex Peter) met alle aanhang van vrienden daaromheen. Ik schreef er daags daarna over in mijn blog Back to the future  Toevallig zag ik het onlangs weer in mijn agenda staan en dat was direct een aanleiding om de andere Bighappers voor te stellen om samen ergens te gaan lunchen.

Alle anderen reageerden meteen enthousiast en zo zaten we afgelopen 24 juli met ons zessen buiten op een zonnig terras aan een uitgebreide lunch. Ook al hadden we elkaar een jaar niet gezien, het voelde meteen weer vertrouwd. Er kwamen nog zat herinneringen uit ons geheugen naar boven drijven. Uiteraard met geuren en kleuren en met de grootste lol.

Daarnaast werd bijgepraat over hoe het nu met ieder van ons gaat. We zijn immers allemaal -ahum- een dagje ouder, twee met pensioen, pijntjes hier en pijntjes daar en tot groot verdriet is ‘onze G’ onlangs weduwe geworden. Vooral dat laatste heeft ons allemaal diep geschokt en geraakt. Er was ruimte voor een lach, een traan, lief en leed. Maar bovenal: vriendschap!

Vanaf mijn plek aan het eind van de tafel, nam ik een hap van mijn flammkuchen en keek een moment zwijgend de kring rond. Kijk ons nou zitten… zomaar weer een waardevolle ontmoeting om te koesteren. Waar ging die laatste film ook al weer over? Coming-of-age… Gisteren nog tieners, vandaag twee generaties verder… Tsja, zo gaat dat.

Een paar uur later stonden we op de parkeerplaats bij mijn auto en namen we afscheid voor het moment. Dit houwen we erin jongens! Het was weer gezellig. Tot de volgende keer hè! Vervolgens stapten de mannen op hun fietsen en sjeesden weg. Precies op dat moment verscheen een -nu ineens heel herkenbaar- beeld uit de film weer op mijn netvlies: een groepje jongens op de fiets op weg naar kattenkwaad en avontuur, luid joelend en zingend.

Een gedeelde jeugd en een vriendschap voor het leven?
Jazeker!