Een bijzondere les

Een half jaar na het plaatsen en herstellen van mijn nieuwe bekkenbodem, kan ik me nu veel vrijer bewegen en voel ik geen pijn meer. Soms raak ik nog even uit balans, maar weet dat snel -letterlijk- recht te trekken. Mijn fysio maakte daar onlangs een opmerking over bij een oefening waarbij ik mezelf in evenwicht moest zien te houden. Jouw voordeel is, dat je altijd hebt gedanst. Jouw lijf weet zich direct te herinneren hoe het zich moet corrigeren.
Zo voelt het voor mij ook, ik merk dat het dansen mij hierdoor stukken beter afgaat.

Ik dans nog altijd met plezier en schreef er bijvoorbeeld over in mijn blog Todo Cambia. Hierin haalde ik slechts een paar van “mijn dans-dames” aan uit de groep, hoewel ze me allemaal even dierbaar zijn. 

Ik beschouw mezelf niet bepaald als een ‘juffige’ juf, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik laat gebeuren wat gebeurt. Vaak zorgen de muziek en de dansbewegingen voor stilte zonder dat ik erom hoef te vragen. Het gaat als vanzelf. Als ik mijn les voorbereid, maak ik een overzicht van dansen die ik met de dames ga doen. Niet dat ik mij daar strikt aan hou, want als de sfeer tijdens de les ‘anders’ aanvoelt, dan gooi ik alsnog mijn programma om en loopt alles anders. Van de week nog, dat was wel een hele aparte dansochtend.

In de blog die ik hierboven aanhaalde, schreef ik dat één van de dames dingen verwerkt door ze te verwoorden in gedichten die zij schrijft. Na afloop van de vorige les kwam zij naar mij toe en vroeg: Jij deed net een dans uit de Oekraïne hè? Ik heb een gedicht geschreven dat “Oekraïne” heet. Als ik het naar jou stuur, wil jij het dan de volgende keer voorlezen aan de anderen? Doe maar, had ik gezegd.

En zoals beloofd droeg ik het gedicht deze week voor tijdens de les. Een gedicht dat, zoals de titel al deed vermoeden, over oorlog gaat, het moeten vluchten naar een onbekend land en een kind dat naar papa vraagt. Het raakt ons allemaal, we zijn stil. Aansluitend deden we de dans die uitgevoerd wordt op een gezongen muziekstuk van het Oekraïens muziekensemble: Loubistok.  De choreograaf heeft deze dans opgedragen aan alle vrouwen. Zij die sterk zijn… We dansen zwijgend en voelen ons geroerd.
Daarna volgen wat luchtigere dansen. En dan is het pauze.

Tussendoor licht ik even toe, dat pal naast de grote activiteiten-zaal waar wij dansen, een grote professionele keuken is. Hier worden op bestelling verse maaltijden bereid, die op meerdere momenten per dag, thuis bezorgd worden. Een lange balie fungeert als een soort afscheiding tussen de keukenbrigade en de activiteiten ruimte.

Het eerste deel van ons dansuurtje zat erop. Tijd voor koffie! Door de grote klapdeuren bij de ingang zag ik twee dames binnenkomen, die een bolderkar volgeladen met kleine kindertjes achter zich aan trokken. Aan de lange balie wendden zij zich tot het keukenpersoneel. Waarschijnlijk ging het over een bestelling van maaltijden voor het plaatselijke kinderdagverblijf. Ik besteedde er op dat moment verder geen aandacht aan.  

Na de pauze zet ik, zoals ik meestal doe, een muziekje op en begin zelf met wat danspasjes. Al gauw volgen er vanzelf meer dames op de dansvloer tot de kring weer compleet is. Zo begonnen we ook deze keer aan het tweede deel van onze les. Ik draaide mij na het opstarten van het eerstvolgende dansnummer om en liep richting de kring. Tot mijn verbazing zag ik, dat alle kindertjes uit de kar waren getild en in het midden van de kring waren gaan zitten, samen met hun begeleidsters. Ik trok mijn wenkbrauwen op en dacht: Pardon?! 

Inmiddels was het intro van de muziek voorbij en werd de dans ingezet. In a split second vroeg ik mezelf af: Wat doe ik nu?  Ehm…nou oké, dan maar gewoon dansen alsof er niets aan de hand is. Hierna zullen ze wel weggaan. Maar nee. Ze bleven zitten. Nieuwsgierige kinderoogjes volgden onze bewegingen. Sommige kindjes gingen staan en staken, net als wij, hun handjes hoog in de lucht. Een koddig gezicht! Doorgaan met een volgende dans dan maar. En ach welja… nóg eentje. Enkele dans-dames tilden zelfs een kleintje op en namen die al bewegend op hun arm mee in de kring. Wonderbaarlijk dat alle kindjes muisstil bleven en alles zomaar toe lieten.

Bij de volgende dans werden de kleintjes één voor één door hun begeleidsters opgetild en weer terug gezet in de bolderkar. Al zwaaiend verliet het kinderdagverblijf-gezelschap de zaal. Het bleef nog even rumoerig, maar gelukkig keerde de rust uiteindelijk weer terug. Ik was zowel verbluft als verrast. Kan iemand mij vertellen wat er zojuist gebeurd is? -schoot het door mijn hoofd.

Afijn, we dansten en we waren geroerd. Alweer…
misschien door de combinatie van de muziek en de onbevangen kindertjes die zich schijnbaar op hun gemak leken te voelen omringd door vijftien -voor hen onbekende- dansende mevrouwen. Vrouwen die hun oma of overgrootmoeder hadden kunnen zijn. Wat een ochtend… eentje met een bijzondere les.

Voor wie het wil horen, lees ik hieronder het gedicht voor, gevolgd door het Oekraïns muziekensemble.