Sesam

Ik heb geen dagelijkse ‘vaste (werk)verplichtingen’ meer, sinds mijn gezondheid het heeft laten afweten. Of nou ja, de dinsdagochtend zit ik wel vrijwillig vast aan de dansles die ik geef. Dat voelt echter niet als een verplichting, maar meer als een wekelijks plezierig regelmatig voorkomend iets.
Je zou denken dat ik verder alle tijd van de wereld heb om dingen in te delen zoals ik zelf wil. Kan iemand mij dan eens uitleggen hoe het toch komt, dat ik alsnog tijd te kort kom?

Waarschijnlijk laat ik mij als kuddedier opjagen door wat er om me heen gebeurt in deze drukke decembermaand. Tjonge jonge, het lijkt wel alsof al die haast en dat jachtige gedrag gewoon in de lucht hangt voor algemeen gebruik. En ja, zo’n gevoelige ziel als die van mij (die al snottert als Bambi uitglijdt op het ijs) pikt daar ook een graantje van mee. Zoiets dergelijks zal het wel zijn. Ik ben tamelijk gevoelig voor sferen, daar moet ik wel bij zeggen dat het afhangt van hoe ik in mijn vel zit. Als ik moe ben, pik ik van alles op en als ik me energiek voel, kan ik mezelf prima afschermen.

Vanmorgen liet ik me in ieder geval niet beïnvloeden door het gestrest winkelend publiek, toen ik boodschappen ging doen. Alhoewel ik thuis dacht: het moet wel even snel tussendoor, want mijn wasmachine draait. Daar komt bij dat ik een pakketje verwacht met onderdelen voor een lamp, die van de week besloot: Wees jij het licht zelf maar, ik kap ermee. Toen was het ineens letterlijk een donkere dag voor Kerst. Normaliter zou ik nu dus braaf thuis zijn gebleven, maar ach…even heen en weer kan wel. 

Bij de bakker is het megadruk. Zeg, moeten al deze mensen niet werken of zo? Alles wordt hier verkocht alsof het zoete broodjes zijn 😉 De puntjes en de tijgers zijn al op, er liggen nog enkele ciabatta’s en bolletjes met sesamzaad. Die laatste vind ik wel lekker hoor, maar genieten niet per se mijn voorkeur. Sinds ik van die kunststof eethoekjes heb – gedeeltelijke gebitsprotheses dus- komen zaadjes en pitjes daar alsmaar hinderlijk tussen of onder.  

Ik wacht mijn beurt geduldig af en ja hoor, zul je altijd zien, de klant voor mij wil precies alle ‘kale’ broodjes en voor mij blijft sesam dus over. Het zij zo. Ik prop de broodjes bij de andere boodschappen in de tas van mijn rollator en ga weer naar huis. Lekker, hoef ik er niet meer uit vandaag. Gezellig de kerstlichtjes aan!

Ik gebruik mijn Rollz overigens nog steeds, ondanks dat het best goed gaat na mijn operatie. In november was ik door de ‘magische zes maanden’ heen, de minimale tijd die mijn nieuwe bekkenbodem nodig heeft om zich te hechten in en aan mijn lijf. Tot het eind van dit jaar sta ik nog iedere maandag gepland voor fysio en werk daar aan mijn balans en spierkracht in mijn benen. Buikspieren trainen was al lastig, maar sinds mijn stomabreuk is het helemaal voorzichtig mee omgaan geblazen. Tillen blijft een No Go en vandaar ben ik dus nog altijd blij met mijn Rollz.

Nu de dagen kouder worden, zijn alle deuren in de portieken bij onze appartementen dicht. Dat scheelt enorm in tocht en kou. Niet dat die deuren enorm zwaar zijn om te openen, maar met een rollator is het soms een gedoe. Een aantal andere appartementen in het gebouw hebben een elektrische deuropener die je met een druk op de knop bedient. Wij hebben er niet een en onze VVE informeerde ons dat ieder die zo’n deuropener wil, die op persoonlijke titel moet aanvragen bij de gemeente. 

Aha, tijd voor actie dan! dacht ik afgelopen augustus. Dat was maar goed ook, want die knoppen zijn na veel vijf en zessen, huisbezoeken, een berg papierwerk, discussies, miscommunicatie, vingertjes-wijzen uiteindelijk een paar weekjes geleden pas bij ons appartement gemonteerd. Wat is daar een tijd overheen gegaan zeg! Bureaucratie ten top, maar wel precies op tijd om de ergste kou buiten te sluiten. 

Het hele gebeuren staat nu op mijn naam en ik kom in aanmerking voor vergoeding. Dat wil zeggen, ik heb daar wél een abonnement voor moeten afsluiten bij de uitvoerder van de WMO van de gemeente Maassluis à € 19,00 per maand. Dat geldt voor zo lang ik die deuropener heb, of liever gezegd ‘leen’. Daarbij komt dat ik er verantwoordelijk voor ben en als ik dood ga, of minder drastisch: verhuis, wordt dat ding verwijderd. En stel dat degene die daarna in ons huis komt wonen ook zo’n knop nodig heeft, dan mag die persoon dat lekker van vooraf aan ook zelf aanvragen. (Ik zou denken: ik verkoop ‘m bij het huis, levert het nog iets extra’s op misschien, maar nee…dat is natuurlijk niet toegestaan.)

Zonder abonnement geen deurknop, daar zit ik mooi aan vast. Maar oké, het voordeel is dan wel, dat ik met mijn lidmaatschap ook beroep kan doen op eventuele andere hulp(middelen). Há, daar zag ik mijn kans schoon en deed een aanvraag voor hulp in het huishouden met name voor de zware dingen, die ik zelf niet meer kan.

Jammer maar helaas, ik kom hiervoor niet in aanmerking, want ik heb een Don. Buiten dat vallen wij qua gezamenlijk inkomen precies in zo’n schemergebied waar nét niets kan. Een tussen-de-wal-en-het-schip situatie. Als u gescheiden zou zijn, dan had u het wel gekregen. Lekker hè zo’n dooddoener!

Ach… ik zucht een keer diep en klaag verder niet. Zo’n ramp is dat nou ook weer niet, er zijn veel ergere dingen. Ook een dooddoener, ik weet het, maar wel waar. En heus, ik ben al blij met mijn automatische deuropener, zo simpel kan het zijn. Hoewel…. wat bazel ik nou? Het is eigenlijk best luxe!
Want, zie mij nou aan komen met mijn boodschappen plus mijn verse sesambroodjes voor zo meteen.
Eén druk op de knop…en… zoeffff…

Wist je trouwens dat die uitdrukking daadwerkelijk op de sesamplant slaat? Serieus waar! Sowieso komt de spreuk uit een verhaaltje van Ali Baba en de veertig rovers, waarin Ali ziet hoe een roverhoofdman een deur in een berg opent door ‘Sesam, open u!’ te zeggen.
Het Genootschap Onze Taal schrijft als verklaring: 

Aan de sesamplant werd een magische werking toegeschreven: hij kon betoveringen opheffen. Daarom paste sesam prima in een toverspreuk. De Arabische spreuk luidde iftah ya simsim: ‘Sesam, open de poort waarop u werkzaam bent.’ De spreuk was dus gericht tot de sesamplant.

Grappig weetje toch? (ook al heb je er niet veel aan…)
Ik denk dat ik me daar zometeen maar eens verder in ga verdiepen, bij een groot glas winterthee en mijn magisch broodje met sesam 😉