M L XL?

Tot vanavond dan kleine! zegt hij, terwijl hij haastig zijn spullen pakt om naar zijn werk te gaan. Dan zien we wel waar we even een hapje gaan eten. Gezellig! Werk-ze! roep ik hem na. Hij verdwijnt de gang in en enkele seconden later hoor ik gelach en stemmen bij de voordeur. Huh? 

Met een big smile komt Don weer terug de woonkamer ingelopen. Hahaha…ik heb de buurvrouw betrapt! Die wilde dit net tussen de deur schuiven, toen ik hem open trok. Hij legt een verjaardagskaart met een échte bloem erop geplakt op tafel. Aahhh…wat lief!

Het moge duidelijk zijn: Don is vandaag jarig (samen met zijn tweelingbroer). Zo vlak na alle hectiek van de feestdagen, heeft hij meestal meer behoefte aan ‘even niets’ dan uitgebreid zijn verjaardag vieren. Vandaar dat we vanavond met z’n tweetjes ergens wat ‘gaan knagen’ (zoals mijn ex-leidinggevende dat altijd noemde. Die kwam dan in de lunchpauze naar ons kantoor en riep vanuit de deuropening: Zeg Groenedinges, ga je mee wat knagen?)

Een paar dagen geleden deed ik bij ons in het winkelcentrum wat boodschapjes en dacht toen bijdehand: Nu ik er tóch ben, kan ik net zo goed even neuzen voor een verjaardagscadeautje. Ben ik de enige die cadeautjes kopen voor een man lastig vindt? Of nou ja, lastiger dan voor een vrouw. Maar dan passeer ik een modezaak en er plopt ineens zo’n denkbeeldig lamp-peertje met een “plingngng” boven mijn hoofd: Een lekkere warme trui! Don heeft het immers altijd koud.

Hmm, dat wordt dan wel een trui kopen op de gok. Ik vind het altijd knap als moeders dat in één keer lukt voor hun kinderen, want die groeien volgens mij waar je bij staat. Denk je de juiste maat te hebben, is je kind ineens de lucht in geschoten. Nou, dat probleem heb ik met Don dan niet. Die schiet de lucht niet meer in, hooguit een soort van rondom. Niet dat hij dik is, absoluut niet, begrijp me niet verkeerd. Laat ik het zo zeggen: de ‘holtes’ die hij lange tijd had, zijn in de loop der jaren meer opgevuld zeg maar.

Platte heren-truien zien er raar uit, constateer ik nu ik ze zo bestudeer. Een verkoopster vraagt of zij mij kan helpen en ik antwoord: “Ik vind het maar lastig als er niemand in zo’n ding zit” Zij schiet in de lach. Weet u de maat niet?  Ehm…nee, eigenlijk niet precies, beken ik een beetje beschaamd, want dat zou ik van mijn eigen man toch ‘moeten’ weten. Pfff en ik ga al helemaal twijfelen als ik twee verschillende truien in dezelfde maat  boven op elkaar leg. De ene valt duidelijk iets smaller uit. Getver, de ene L is de andere L dus duidelijk niet.

Ik speur de winkel af of ik toevallig een klant zie op wie ik de truien die voor me liggen kan projecteren. Werkelijk alle soorten mannen lopen de winkel in en uit, klein, rond, wel lang maar te dun…niet één van Don’s postuur. Of misschien zegt dat niets. Ik zou zo’n man moeten omarmen en tegen hem aan moeten leunen met mijn oor op zijn middenrif (want hoger kom ik tegenwoordig bij Don niet meer). Ik denk dat ik dan wel kan voelen of het matcht en dan zou die man de trui even kunnen passen. Ik begin in mezelf te grinniken. Stel dat ik het werkelijk aan de man in kwestie zou vragen, dan krijg ik meteen een heel me-too proces aan m’n broek. Plus een toegangsverbod in alle herenmodezaken. Of erger nog, ik mag het hele winkelcentrum niet meer in.

En als ik nou daar verderop het pleintje ga staan met zo’n kartonnen bordje met: Free Hugs om mijn nek? Dan kan ik stiekem voelen wanneer ik de juiste maat te pakken heb en vraag die persoon dan mee om even wat truien te passen. Hi hi, ik zie me daar al staan. Maar als ik later langs dat pleintje loop, zie ik dat dat niet eens had gekund. Een viertal heren op leeftijd hebben die plek al geconfisceerd doordat ze hun scootmobielen in een klavervorm hebben geparkeerd. Hun sturen -of is het stuurs?- (sommigen kijken wel zo…) zijn naar elkaar toe gericht en vormen het middelpunt. Zo kunnen ze elkaar in de ogen kijken en kletsen ze honderduit. Dan te bedenken dat vrouwen nota bene de naam hebben, nou zij kunnen er ook wat van hoor!  

De mannen nemen behoorlijk wat ruimte in beslag zoals ze daar opgesteld staan. Niet echt handig. Ik sla ze een tel op korte afstand gade. Even komt het nog in me op, dat het misschien een flashmob is en slaat mijn fantasie weer op hol. Jaaa, stel je voor, dan klinkt er plotseling ergens uit luidsprekers muziek. Staan die mannen ineens op, doen een dansje of ze gaan strippen…. ieuwww… nee schrap dat laatste maar. 

Terug naar de trui. Ik had er ook zelf eentje kunnen breien natuurlijk. Maar daar is het nu te laat voor en bovendien heb ik geen zin meer in zo’n groot project. In het begin van onze roze-bril-fase deed ik dat nog wel. Maar oh, als ik nu Don zijn lange armen visualiseer en de eeuwigheid die het duurt voordat ik eindelijk twee mouwen af heb…. Laat maar! 

De letterlijk roze bril die ik tegenwoordig soms draag, is om scherper door te kunnen lezen. Tsja…de leeftijd hè, maar figuurlijk zie ik door die zelfde leeftijd de rest ook scherper. Met name dat het juist de kleine dingen zijn, die er toe doen. Ik hoef niet altijd iets groots te presteren of te creëren. Vraag maar na, Don zal het onmiddellijk beamen, zeker als het gaat om een gewrocht uit mijn keuken. Whoehaha…ach, hij weet wel dat mijn intentie goed is. (Alleen kloppen de recepten vaak niet)

De trui van katoen die ik in mijn handen heb, weegt loodzwaar, maar doet niets tegen de kou als je het mij vraagt. De volgende is dunner en lichter, maar van wol. Oh, ik kan me het gekriebel al levendig voorstellen. Jeuk in je nek en op je rug, precies op plekken waar je dan net niet bij kan. Dan moeten er weer allerlei attributen aan te pas komen om lekker even te krabben. Voor je ‘t weet schuur je een gat…dág trui. Doe maar geen wol. Bovendien, grote kans dat het enorm pluist. 

Dat weet ik trouwens zeker, want onlangs kocht ik  voor mezelf een roomwit lollig wollig vest (ik verzamel overigens vesten, want die verdoezelen mijn oneffenheden zo lekker) Er zat in dit exemplaar slechts een klein percentage wol, maar genoeg om mijn blauwe jurk waar ik ‘m overheen droeg te veranderen in een enorm wit viltachtig landschap. Het was alsof ik met het schaap zelf had gerollebold om diens wol te ontfutselen. Goed gelukt!

Die stoere trui met houtje-touwtje sluiting dan? Leuk, maar kunnen die houtjes dan wel in de was en krimpen die touwtjes dan niet? Of die ene grof gebreide, ook leuk, maar alleen in het zwart. Nee hoor, geen ‘veilig’ zwart. Dan liever die gemêleerd grijze met kabels, of Keltisch vlechtwerk, of hoe noem je zoiets tegenwoordig? Tsja en de maat, daar twijfel ik nog over door al die verschillende materialen. Het ene rekt juist uit, waar het ander stug als een maliënkolder om je lijf blijft staan. Hihihi dat laatste past wel bij mijn witte prins op het knappe paard 😉

De trui wordt ingepakt en de verkoopster zegt dat het geen probleem is als de maat niet goed is, er mag geruild worden. Dat biedt nóg een perspectief, want als ik met mijn pakje de winkel uit loop, zie ik vanuit mijn ooghoek dat ze ook damesvesten verkopen. Komt goed!