Maartse buien

Zo ging ik afgelopen dinsdagochtend in een sneeuwbui de deur uit om naar mijn dansles te gaan en zo zit ik vandaag voor mijn open deur in het zonnetje. Hoe tegenstrijdig, maar heerlijk! En hoe wonderbaarlijk hoe maart zijn staart roert. Kan vriezen, kan dooien, letterlijk.

Ik kijk uit op de tuin beneden, waar een half jaar geleden nog een vijvertje was. Die zat er al toen wij hier -vijf jaar geleden alweer- kwamen wonen. Dit jaar bestaat het appartementencomplex drieëntwintig jaar en ik vind dat het er nog steeds mooi uitziet, goed onderhouden en absoluut nog ‘van deze tijd’, niet gedateerd. Er wonen nog altijd buren (zoals ik iedereen hier noem) vanaf het begin. Een aantal is op een leeftijd gekomen, dat alles zelf doen wat moeizamer gaat. Met name het onderhoud van de gezamenlijke tuin is daar onder andere een voorbeeld van. Waar iedereen dat in de beginperiode samen deed, wordt het nu uitbesteed aan een hovenier.

Het vijvertje was ooit ook in ‘eigen beheer’, echter dat verslofte op een bepaald moment. De visjes werden opgegeten door aanvliegende reigers of misschien wel door een verdwaalde kat. Het laatste jaar huisden er alleen nog maar een familie luid kwakende kikkers bij het water en ’s zomers een legioen muggen.

Het grote terras wordt in de zomer de hele middag op het zonnetje getrakteerd. Bij het tuinmeubilair horen meerdere parasols die, toen iedereen nog aardig uit de voeten kon, makkelijk verplaatst konden worden. Nu zijn ze voor de meesten onhandig, log en te zwaar om te verslepen. Zelfs ik heb er moeite mee, maar dat heeft er meer mee te maken dat ik niet te zwaar mag tillen of (t)rekken. En geloof me, die parasolvoeten zijn loeizwaar. Nu hoeft beslist niet het hele terras aan de zon onttrokken te worden, maar een vast schaduwplekje zou fijn zijn -vinden meerderen. 

Toen wij hier net woonden, miste ik op zomerse dagen de tuin van ons vorige huis nog wel. Daar was behalve een zonnig plekje ook ruim voldoende schaduw. Ik had de luxe om overal neer te kunnen ploffen waar ik maar wilde. Op de loungebank tegen het huis aan, languit op het schommelbankje met het “hemeltje”, het zitje onder de pergola of aan de picknicktafel bij de schuur. Over dat laatste spande ik vaak een driehoekig schaduwdoek heen en waande mij in een tent. 

Het gemis van een eigen tuin verdwijnt langzamerhand en bij Don was dat zelfs al direct verdwenen. Die zag alleen het vele onderhoud er van nog maar en kon daardoor niet meer ontspannen in de tuin zitten niksen. Begrijpelijk. Bij mij vervaagt het ook omdat ik geen zon meer verdraag sinds het gebruik van al mijn medicatie. Een zonnige dag geeft gedoe: Ik krijg acuut uitslag, zwellingen, jeuk en bovendien pigmentvlekken waardoor ik er een lange tijd als een Dalmatiër bij loop. De afgelopen jaren heb ik dan ook sporadisch buiten in de tuin gezeten. Maar wie weet komt daar nu verandering in.

De vijverbak is een paar maanden geleden gedempt, uitgegraven en het gat is dichtgemaakt. Een van de buurmannen heeft de grond betegeld en omgetoverd tot een mini terrasje, pal onder een boom die daar al stond. Nu is het allemaal nog kaal, maar straks zal het vast en zeker een gezellig schaduwplekje zijn. Daar zal best wel animo voor zijn, schat ik in. Voor je het weet, staan er straks ‘s morgens vroeg al stoelen met een handdoek eroverheen, bij wijze van “Gereserveerd”. Woehaha… dat zou wat zijn! Dat brengt me wel op een idee, ik hoef er niet eens voor naar beneden: ik doe gewoon mijn deur open en slinger een handdoek naar buiten. Misschien ga ik wel alvast oefenen -grinnik.

Zover is het nog niet, eerst moet april ook nog doen wat -ie wil. Maar op zo’n dag als vandaag (vooral achter glas) ziet de wereld er toch wel heel vrolijk uit.

Ook aan de andere kant van al het glas in het winkelcentrum, ziet het er gezellig en fleurig uit. Hiermee doel ik natuurlijk op de etalages van voornamelijk de kledingwinkels waar ik gisteren langs wandelde. Wat een kleurtjes! Ik zou eigenlijk alleen maar even verse ingrediënten voor het avondeten gaan halen. Heb ik ook gedaan hoor, maar toen dacht ik: Kom ik loop een extra rondje door het winkelcentrum onder het mom “nog even wat langer de beentjes strekken”.  En nee, ik heb niet echt iets nieuws nodig, er hangt zat in mijn kast! Maar even neuzen hoe de voorjaarscollectie er uitziet en ideetjes opdoen kan nóóit kwaad. Toch?

Tsja.. en dan zie je ineens al die felle kleuren, na een zwart/bruin/marine wintergarderobe. En pardoes liep ik ook nog eens tegen een rek vol met fuchsia kledingstukken aan. Ik viste er een blazer tussenuit van soepele joggingstof. Of wacht, noemen ze dat tegenwoordig eigenlijk nog wel zo? Of hebben ze daar een andere kekke benaming voor bedacht, zoals die van ‘travelstof’. Alsof die stof reist! Oké, ik begrijp de strekking wel, maar ik blijf het een rare naam vinden. Maar goed, kleding van joggingstof suggereert dat je er mee jogt, althans…dat was vroeger (wie jogt er nu nog??). Nu hang je er mee op de bank een serie te bingen of iets dergelijks. 

Hoe dan ook, ik dwaal af. Die blazer dus. Zuurstok roze is -ie. Ik besloot dat het een mooi ‘transitie’ kledingstuk is, die al mijn donkere kleding alvast wat meer kleur geeft bij wijze van overgang. Kan ik mijn winterjurkjes nog net even wat langer doordragen. Nou, als dat geen goed excuus is!

Het jasje hangt nu in mijn kast, dat moge duidelijk zijn. En weet je, ik vond nog een jurkje van een paar jaar(!) geleden waar het ook prima bij past! Zie je nou wel: wie wat bewaart…. 
Ik zeg: laat de lente maar komen! O nee, ik kom nog heel even terug op de maartse buien.

Er is een dans die gemaakt is op het Braziliaanse lied “Aguas de março” (wateren van maart)  door mij vrij geïnterpreteerd als: Maartse buien. De danspassen zou ik nu zo gauw niet uit mijn hoofd weten, maar ik geef je de muziek. Lekker om even bij weg te dromen…. (of zelf een dansje te verzinnen natuurlijk!)

Klik: Aguas de março”