Homecoming

Jaja… met zo’n titel kun je alle kanten op hè. Maar, ik weet waar het voor staat en jullie nog niet. Dus laat ik jullie nog even in het ongewisse, zodat iedereen er even zelf over kan fantaseren. Waar denk je aan? Of anders gezegd: Wat roept het in je op?

Als ik mijn ogen eventjes sluit en het woord Homecoming in me op neem, doemt een herinnering op aan een zorgeloze jeugdperiode. Ik zal zo om en nabij de tien jaar oud zijn geweest. Het woord kwam voor in een songtekst van de eerste popband waar ik mijn ogen blind op staarde, dat wil zeggen: vooral op Davy… zucht…mijn idool uit die tijd. (Rutger “Floris” Hauer en Thierry de Slingeraar even niet meegerekend) Davy was de leadzanger van The Monkees, een enorm populaire band ergens eind jaren zestig. Ik verstond nog geen Engels, maar blèrde fonetische woorden mee op hun songs.

Mijn favoriete nummer was Daydream believer . Pas later, na mijn Engelse lessen, herkende ik de woorden homecoming queen in deze tekst. Opmerken wel, maar echt begrijpen waar het precies over ging niet. Ik had toendertijd geen idee wie en wat die homecoming queen was. 

Cheer up, sleepy Jean
Oh, what can it mean
To a daydream believer
And a homecoming queen?

Tot zover deze versie van de titel Homecoming. Inmiddels ben ik natuurlijk wel nieuwsgierig naar de beelden die bij anderen naar boven zijn komen drijven 😉
Hoe dan ook, de titel verwijst in dit geval naar de naam van een deuntje. Inmiddels ontpopt tot irritant. Wat zeg ik? Mega-irritant! Het is het geluidje van de wekker op Don zijn telefoon, waarmee hij iedere ochtend gewekt wordt.

‘s Nachts hangen onze telefoons aan de lader ergens in de gang. Die van mij heeft dan geen functie en zet ik op ‘mute’. Ja ja ja.. ik weet het, ik vergeet nogal eens om het ding dan ‘s morgens  weer aan te zetten. Daar kom ik in het vroegste geval ‘s middags achter als mijn scherm vol staat met gemiste oproepen en ongelezen berichten (en ik maar denken: lekker rustig vandaag!
De telefoon van Don heeft ’s nachts wel degelijk een functie. Ten eerste: als het alarm van de winkel afgaat, dan wordt hij gebeld door de alarmcentrale en ten tweede -zoals ik al schetste: het is zijn wekker.

Op zich is het wel een koddig deuntje (als je het niet al te vaak hoort) Het is zo’n kabouter muziekje. Zoiets als dat liedje van de zeven dwergen van Sneeuwwitje, wanneer zij in polonaise vrolijk naar hun werk vertrekken Jo ho, jo ho…lala lala la la…etc. Hoe verzinnen ze het!
Ikzelf krijg bij het deuntje altijd de neiging om als kabouter Plop in het rond te draaien. Vaak doe ik dat ook echt, want in de meeste gevallen ben ik al wakker en sta met mijn slaperige hoofd bij het aanrecht te wachten tot het theewater kookt. De laatste tijd wordt mijn dansje steeds baloriger, valt me op.
Een enkele keer hoor ik na het wekkerdeuntje, een vermanende stem met een zucht vanuit de slaapkamer: “Neejjjj… niet dat gekke dansje hoor!”
Hihihi…ons kent ons…

Tsja.. dansjes zitten in mijn systeem, gek of niet. Voorgeprogrammeerd en er niet meer uit te branden. Er is vast wel iemand die dit herkent (Geef toe!): er klinkt een bekend deuntje op de radio en je gaat er spontaan op bewegen. Meestal ook nog eens steeds op dezelfde manier bij dat specifieke liedje. Ik durf dat wel toe te geven hoor. Ik heb dat vooral bij muziek uit de jaren zeventig en tachtig.

Ik vermoed overigens, dat ik een enorme database in mijn hoofd heb aangelegd vol muziek die geschikt zou zijn voor het radioprogramma “Die Verrückte (halbe) Stunde” ofwel: “Het foute uur”. Oké, het mogen dan foute nummers zijn, maar het zijn tegelijkertijd ook guilty pleasures.  Op veel nummers zit nog een choreografie in mijn lijf. Kan niet missen, die kreeg ik er -haast letterlijk- ingestampt als lesstof om het anderen aan te leren. Vaste danspasjes op vaste muziek.

Nu nog steeds, als een soort van Pavlov effect, huppelen mijn benen op bepaalde muziek ineens van links naar rechts, wiegen mijn heupen quasi-funky en zwaaien mijn armen zwaar gedateerde moves. Echt zó niet 2023 en zó fout! En dat laatste al helemaal vanwege de vrolijk mee swingende kipfilets die in de loop der jaren zijn komen aanvliegen onder mijn bovenarmen! Wat? Kip? Nou, zeg maar gerust kalkoenfilets!

Wel grappig overigens dat ik van sommige nummers nog precies weet met wie ik er vroeger altijd op danste. Met mijn toenmalige ‘verkering’ bijvoorbeeld steevast op Radar Love van the Golden Earring. Of met die ene vriendin altijd op  Sunny van Boney M.,  dan deden we “The Bump” (ook zoiets, wie kent -en kan- het nog?) Het ultieme nummer hiervoor was uiteraard van KC & The Sunshine Band: That’s the Way . Hi hi hi…hilarisch toch! Het zou in deze tijd niet meer kunnen, denk ik, dat ‘bumpen’. Te suggestief waarschijnlijk. Jammer. Desalniettemin: Wat was het een geweldige tijd met veel dansplezier!

Oh ja en dan was er ook nog ene Mart, die ik alleen van naam kende. Ooit via via aan hem voorgesteld als de vriend van een vriend. Ik danste een keer met hem op Runaway Boys van The Stray Cats. Sinds die ene keer, wist hij mij altijd op te sporen als dat nummer ineens gedraaid werd tussen alle disco klanken door. Dan stroomde de dansvloer ineens leeg, omdat niet iedereen van rock & roll hield -of er niet op kon dansen. Wij wel. Althans… dat pretendeerden wij.

Heerlijk toch om zo af en toe die foute nummers nog eens te horen (en lekker even los te swingen, er is toch niemand die kijkt)

Hierboven heb ik zomaar een paar muziekjes uit ‘mijn tijd’ laten horen, maar er is er nog eentje over. Nee, niet uit het verleden. Wel uit mijn tijd, mijn huidige tijd om precies te zijn. En natuurlijk wil ik jullie die niet onthouden -grinnik. Dus hier is -ie dan eindelijk, vanmorgen vroeg stiekem opgenomen in de gang: het -al lang niet meer zo koddige- wekker deuntje

Kijk maar uit, voor je ‘t weet heb je een oorwurm te pakken 😉