Ik wacht wel!

Heb ik met mijn vorige blog zoals ze dat noemen “de duvel verzocht”? Ik zou het haast denken. Schreef ik amper een week geleden nietsvermoedend over de radiostilte vanuit het Erasmus MC en benoemde ik mijn afgesloten dossier als een Cold Case. Nee, ben ik ineens weer ‘in the picture’! Spijtig genoeg om een totaal andere reden, maar gek genoeg ben ik in z’n soort nog blij dat mijn dossier weer geopend is. Wat er gebeurd is? De korte versie is: Ik sta daar weer op een wachtlijst. De uitgebreidere versie is, om bij het begin te beginnen:

Tijdens de herstelperiode na mijn operatie van vorig jaar, werd ik een aantal keren behoorlijk geplaagd door een nare aanhoudende pijn ‘ergens’ in mijn buikholte. Soms lastig om de juiste plek te lokaliseren, want de ene keer voelt het als maagpijn, dan weer lijkt het alsof  mijn darmen  van slag zijn. Al die keren nam ik contact op met de dienstdoende arts, vaak ‘s nachts. En al die keren werd de welbekende toverformule gehanteerd: “Neemt u maar twee paracetamolletjes”, dikwijls ook nog aangevuld met “Kijkt u het anders nog even aan”.  Aaaarghhh!

Over het algemeen kunnen ‘ze’ ‘s nachts bij een huisartsenpost eigenlijk niet zoveel met mijn onduidelijke pijnklachten en ben ik gedoemd tot een assortiment van pijnstillers. Liever hebben ze, dat ik overdag met mijn eigen huisarts contact opneem. Dan nog is het de vraag of hij mij dan wel door stuurt naar iemand die misschien wel bereid is een nader onderzoekje te plegen. Meestal eindig ik met het beruchte kluitje in het riet. Pfff…

Vorig jaar oktober schreef ik dat ik bij een stomaverpleegkundige in het Franciscus ben geweest, om de dikke bult bij stoma Zakkelien te laten zien en te vertellen over de pijn die ik toch wel regelmatig heb. Direct bij de eerste aanblik werd geconstateerd “U heeft een stomabreuk!” Er werd een breukband aangemeten, maar daarnaast is er -gek genoeg- niet verder gekeken naar de breuk zelf.

Afgelopen zondagmiddag had ik niets overdrevens gedaan qua rek-strek-til of andere extreme bewegingen, maar ineens was daar die akelige pijn weer. Zo maar, out of the blue. Ik stond op en voelde direct dat er iets mis was. Acute pijn rondom mijn stoma plus een (niet door eigen schuld) dikke bult. Ik heb het heel even plat op mijn rug liggend aangekeken, warm kruikje erbij gehaald. Jammer, het hielp niet, de pijn bleef aanhouden en staat voor mij zo onderhand bekend als het Wolf-van-de-zeven-geitjes-syndroom. Ofwel: opgegeten geitjes uit de buik bevrijd en holte weer opgevuld met rotsblokken.

Ik ga nú de huisartsenpost bellen! pufte ik om vijf uur tussen twee krampen in. Ik voelde er niet veel voor om er nachtwerk van te maken en nu was het nog redelijk vroeg. Om half zeven mocht ik naar de dienstdoende huisarts in Schiedam. Sommige dingen kan ik uit ervaring voorspellen, zoals ook nu. Zul je zien: Een onbekende huisarts die zich eerst moet inlezen in mijn hele medische historie en er dan vervolgens niets mee kan… En ja hoor, deze arts benoemde het letterlijk zo. 

Waar bent u het meest bekend? vroeg hij uiteindelijk ten einde raad. Tsja, waar niet? dacht ik bij mezelf, maar antwoordde: In het Erasmus. De arts belde daar resoluut naar toe om advies te vragen. Dat was een heel kort gesprek, vrijwel direct werd gezegd: Stuur haar maar door! 
Zo gezegd, zo gedaan. Ik wurmde me weer ongemakkelijk op de autostoel naast Don, die naar het MC sjeesde. Op hoop van zegen, want we kregen nog net even mee dat Feyenoord kampioen was geworden. Owww… hoe zou het er in Rotterdam aan toe gaan met alle dolle supporters?

Op de parkeerplaats voor de SEH van het Erasmus stonden auto’s van politie en ME paraat uit voorzorg. Dat belooft wat voor straks, dacht ik. Toen ik eenmaal op een bed lag in een van de kamertjes op de SEH voor nader onderzoek, zag ik af en toe een enkele -met rood/witte voetbalsjaal om de nek geslagen- gewonde voorbij flitsen. Een arm in verband, een gebroken been, vuurwerk in het oog en een bloedend kaal hoofd. Je zal maar supporter zijn!

Intussen werd mijn bloed en bloeddruk gecheckt. Een vrij jonge arts stelde zich voor en somde daarna op wie ik ben, wat mijn medische historie is en wat mijn klachten zijn op dit moment. Met een brede glimlach sloot hij af met: Jaja! Ik heb me goed ingelezen hè? Heel even dacht ik nog: Zou er achter mijn naam een aantekening staan “Let op: heeft klacht ingediend!”  Grinnikend stak ik mijn duim op, Douze points, twaalf punten! 

De arts begon op mijn buik te duwen, leek even te zoeken, keek mij aan en hing ineens een verhaal op over Feyenoord. Ik keek hem niet begrijpend aan. Pardon? Gingen we het nu over voetbal hebben?! Moest dat nu? Ik heb er sowieso de ballen verstand van. Dacht hij nou echt dat ik er iets zinnigs over kon vertellen? En ineens….Auww!! Oh, wat gebeurde er nu?! In mijn buikholte voelde ik iets raars gebeuren en op dat moment was de pijn weg.

Zoooo, opgelost! grijnsde de arts. U begrijpt dat ik u even aan het afleiden was hè. Uw darm zat in de knel, nu niet meer. Uw chirurg moet er wel even verder naar kijken om te beslissen of hij u hieraan kan en wil opereren. Uw dossier is bij deze weer geopend, ik schrijf er een verslagje in en morgen kunt u zelf even een afspraak maken met uw chirurg. 
Daar kon ik het mee doen. Wat een opluchting dat de pijn in ieder geval weg was. Al met al waren we er wel een avondje zoet mee en werd ik om 22:00 uur ontslagen.

De volgende dag kon ik ‘s middags al terecht bij een van mijn chirurgisch oncologen. Direct bij binnenkomst in zijn spreekkamer, nog voordat ik kon zitten, zei hij haast opgetogen: Nou, ik heb de oorzaak gevonden hoor! Hè? Wat? vroeg ik verbaasd.
Ik ben op de hoogte van gisteravond en heb meteen uw laatste scan bekeken, die laat ik u ook zien, dan ziet u zelf waar het probleem zit. 
En inderdaad met de nodige uitleg bij de scanbeelden, werd mij duidelijk wat er aan de hand is. Voor mij is het de bevestiging van wat ik al diverse keren heb aangegeven “Het lijkt wel alsof mijn darmen niet op zijn plaats zitten”

Want, het is dus daadwerkelijk zo. Simpel gezegd: de ruimte, of beter gezegd het laagje tussen de buikwand en de huid bestaat uit vet- en spierweefsel. Vermoedelijk is als gevolg van mijn eerdere operaties plus mijn stomabreuk, in die tussenlaag een stuk darm terechtgekomen. Dat hoort daar niet, maar kronkelt zich daar in allerlei bochten en zit soms klem. Dat veroorzaakt de pijn en een bult op mijn buik. Niet goed, maar het goeie nieuws is dat mijn chirurg het poliklinisch met een ‘simpele ingreep’ kan oplossen. Nou, dat zou mooi zijn! 

Aldus herhaalt de geschiedenis zich: ik sta weer op een wachtlijst, want er zijn nog altijd wachtenden. Naar schatting zou ik binnen nu en twee maanden geholpen kunnen worden. Mocht ik in die tussentijd toch weer pijnklachten krijgen, dan mag ik direct naar het Erasmus en hoeft er niet eerst iets via de huisarts(enpost) geregeld te worden. En om er dan toch maar een “voetbalterm” in te gooien: Ieder nadeel heeft zijn voordeel

Ik maak me er verder niet meer druk om, ik ben al lang blij dat de oorzaak gevonden is. En inmiddels ben ik wel wat gewend (en nog net niet afgekickt), dus: Komt goed! Ik wacht wel!